بالا رفتنِ سطحِ همبستگی میان کارگران برای دستیابی به حقوق و منافع‌شان
اهمیتِ اساسی دارد. بالا بودنِ همبستگی، به‌تقویت جایگاهِ جنبشِ سندیکاییِ
موجود زحمتکشان منجر خواهد شد.
کارگران
پیمانکاری پتروشیمی ”فجر“ واقع در استان خوزستان، در روزهای پایانیِ
مهرماه، دست از کار کشیدند و اعتصاب کردند. همچنین صدها تن از کارگران
”پلی‌اکریلِ“ اصفهان، در اواخر آبان‌ماه، اعتصابِ یک‌پارچه‌یی را سازمان
دادند. کارگران پتروشیمی، دریافتِ حق سختیِ کار، لغوِ قراردادهای موقت، و
نیز باطل شدنِ آیین‌نامة انضباطیِ شرکت پیمانکاریِ ”رامپکو“ را خواستار
بودند. کارگران ”پلی‌اکریل“ ضمن مخالفت با خصوصی‌سازی، امنیتِ شغلی و
دریافتِ دستمزدهای معوقه‌شان را نیز خواستار بودند.
از
زمان اجرای برنامة ”تعدیلِ اقتصادی“ در دوران دولت رفسنجانی، و سپس ادامة
این برنامه با نام‌های مختلف در دولت‌های بعدی، به‌ویژه دولتِ ضدکارگریِ
احمدی‌نژاد، رواجِ پدیدة شرکت‌های پیمانکارِ نیروی انسانی همراه با گسترشِ
قراردادهای موقت را شاهد بوده ایم.
این
شرکت‌ها، و در کنارِ آن‌ها، پیمانکارانِ ریزودرشت از عامل‌های نبودِ امنیتِ
شغلی کارگران به‌شمار می‌آیند. ازاین‌روی، حذفِ این شرکت‌ها و رعایتِ حقوق
کارگران از سوی شرکت‌های پیمانکاری- به‌ویژه پیمانکاران فعال درعرصة صنعتِ
ملیِ نفت، پتروشیمی، و گاز- ازجمله خواست‌هایِ عاجل زحمتکشان و سندیکاهای
کارگری است. کارگران پیمانکاریِ پتروشیمی ”فجر“ همچنین رعایتِ حقوق‌شان از
سوی این پیمانکاری‌ها را خواستار بودند. شرکت پیمانکاریِ ”رامپکو“ از
پرداختِ حق سختیِ کار که معادل ۲۲ درصد مزدپایه محاسبه می‌شود، مانع گردیده
است. بهعلاوه، کارگران به آیین‌نامة انضباطیِ این شرکتِ پیمانکار اعتراض
داشتند. بر اساسِ این ”آیین‌نامه“- که به‌گفتة رییس حراستِ پتروشیمی:
”به‌دلیلِ آنکه نمایندگانِ کارگران وجهة قانونی ندارند، نمی‌توانند در
کمیته‌های انضباطی شرکت‌کنند و یا صاحبِ رأی باشند“- با کارگران،
به‌دلیل‌هایی واهی و ناعادلانه، یک طرفه و تهدیدآمیز برخورد می‌شود.
بهعلاوه، بنابر گزارش‌های منتشرشده، شرکت پیمانکاریِ ”رامپکو“، فقط
قراردادهای موقت که طولانی‌ترین‌شان ۵ ماهه است با کارگران تنظیم می‌کند.
به‌هرروی،
اعتصابِ کارگران پیمانکاریِ پتروشیمی ”فجر“، به‌دلیل‌هایی چند، از اهمیت
برخوردار بود. این اعتصاب با واکنشِ مثبت و حمایت کارخانه‌ها و مرکزهای
کارگری اطراف خود- به‌ویژه کارخانه‌های پتروشیمی- روبه‌رو شد. این اعتصاب
نشان داد که، تا چه اندازه برخورداریِ کارگران از سازمانِ سندیکایی‌ای که
از منافع‌شان دفاع کند، دارای اهمیت است. سطحِ همبستگی با این اعتصاب، در
قیاس با دیگر حرکت‌های اعتراضی چند ماه اخیر، بهتر و پخته‌تر بود.
بهعلاوه، اعتصابِ کارگران ”پلی‌اکریل“، که با خواست‌هایی چون مخالفت با
خصوصی‌سازی و پرداختِ به‌موقعِ دستمزدها همراه بود، با حمایت سندیکاهای
مستقل و کارگران دیگر مرکزهای صنعتیِ اصفهان روبه‌رو شد. حمایت سندیکای
کارگران شرکت واحد و سندیکای فلزکار مکانیک ازاین اعتصاب، رویدادی مهم و
بسیار ارزنده بود. تلاش برای بالا بردنِ سطحِ همبستگی با کارگران اعتصابی،
در هر واحد و مرکزِ تولیدی- خدماتی در این مرحله، فوق‌العاده مهم است.
می‌توان
با جلبِ همبستگی و اتحاد، مبارزه برای تامینِ حقوق سندیکایی و تقویت
جایگاهِ سندیکاهای موجود و مستقل را به‌پیش بُرد و جنبشِ اعتراضیِ زحمتکشان
را بر پایة خواستِ برپاییِ سندیکا و احیایِ حقوقِ سندیکایی، سازمان داد.
نقل از نامه
مردم شماره 935
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
