سخنرانی اوباما در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، مناقشه با واقعیات

دمیتری سدوف -برگردان: ا. م. شیری

(Dmiriy Sedov)

http://www.fondsk.ru/news/2013/09/26/v-konflikte-s-realnostyu-rech-obamy-na-genassamblee-oon-23058.html

 

http://eb1384.wordpress.com/2013/10/02/

۱۰ مهر- میزان ۱٣۹۲

سخنرانی باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، سخنرانی جورج بوش کوچک، رئیس جمهور آمریکا در کنکره آمریکا را در آستانه حمله به عراق در سال ۲۰۱۳ به یادها آورد. بوش در آن سخنرانی تصویر رنگینی از آنکه چگونه پهبادهای صدام حسین ضربات مرگبار به شهرهای آمریکا وارد خواهند آورد، ترسیم کرد...

و اینک، پس از گذشت ده سال یک رئیس جمهور دیگر آمریکا مشابه همان تصویر را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نمایش گذاشت. باراک اوباما اظهار داشت: «دولت کما فی السابق در کاربرد ماده سمی در اطراف دمشق در تاریخ ۲۱ ماه اوت از سوی نیروهای دولتی تردید ندارد. این موضوع را هم اطلاعات دریافتی از منابع مختلف راجع به نوع تسلیحات و چگونگی حمله، و هم نتیجه گیری بازرسان سازمان ملل متحد در باره کاربرد گسترده سلاح شیمیایی در سوریه ثابت میکند. هر تصور دیگر، بمعنی به سخره گرفتن عقل سلیم و مشروعیت خود سازمان ملل متحد است».

واقعا هم، هر گونه تصور خلاف واقعیت، بمعنی به سخره گرفتن عقل سلیم است. اما طرف آمریکائی نه در این باره، و نه در هر مورد دیگر، هیچ مدرکی ارائه نداد و از ارائه آن نیز خودداری کرده و می کند. در نتیجه، خود اظهارات هم بخودی خود به مفهومی جز تمسخر عقل سالم تبدیل نمی شود.

اگر اوباما بدون ارائه هیچ دلیل و مدرک از همه جهان می خواهد سخنان او را باور بکنند، بنظر می رسد، در اینجا نیز اوباما بر مبنای حس لجام گسیخته «برگزیدگی آمریکائی» حرکت می کند. رئیس جمهور آمریکا اظهار می دارد: «برخی ها ممکن است موافق نباشد، ولی، من معتقدم آمریکایک استثناء است. بخشا به این دلیل، که ما با فدا کردن جان و مال خود، آمادگی مان را برای دفاع نه تنها از منافع خاص خود، بلکه از منافع عمومی اعلام کردیم». در باره «دفاع آمریکائی از منافع عمومی در خارج» ممکن است توضیح بیشتری خواسته شود، اما، چنان که پیداست، اوباما غیر از این که «اوضاع بی ثبات لیبی را بهتر از رژیم خشن قذافی» می پندارد، از او سخن دیگری نمی توان انتظار داشت.

آمریکا هیچ وقت نیاموخت تباه کردن زندگی جمعیت انسانی کشورهای دیگر در اثر «ترویج دمکراسی» را به حساب آورد. حس خودویژگی بطرز زننده ای با درک آمریکائی از واقعیات بازی می کند.

اما لحن سخن اوباما در باره «القاعده» هم خیلی شگفت انگیز بود. مثل این که، رئیس جمهور آمریکا می خواست این را به همه جهان بقبولاند، که «القاعده» در سوریه آنقدرها هم خطرناک نیست. و خود این به این مفهوم است، که گزینه جنگ هنوز کنار گذاشته نشده است. صرفنظر از این که واشنگتن در پشت چه توافقات و تمهیداتی پنهان شود، از جستجوی راه حل سیاسی جنگ سوریه امتناع می کند. اوباما می گوید: «این تصور، که سوریه می تواند بنحوی به وضعیت قبل از جنگ بازگردد، یک توهم است. وقت آن رسیده است، که روسیه و ایران متوجه شوند اگر به ادامه حاکمیت اسد پافشاری کنند، دقیقا به همان عاقبتی خواهد انجامید، که خود آنها هراس دارند: ایجاد فضا برای فعالیت افراطیون، که در آن، آنها هر چه آزادانه تر عمل خواهندکرد».

جستجوی عقلانیت در سخنان رئیس جمهور آمریکا بیهوده است. در اینجا همه چیز از وجود شکاف بین تخیل و واقعیت گواهی می دهد.

چنین گفتمانی، بویژه در پی آخرین افشاگری ادوارد اسنودن، در کشورهای دیگر هر چه بدتر درک می شود. پاسخ سخت آن را رهبران آمریکای لاتین در مجمع عمومی سازمان ملل متحد دادند. جهان در مقابل تکبر رئیس جمهور آمریکا و عدم تمایل او به در نظر گرفتن منافع دیگران بی تفاوت نمی ماند. زیرا اوباما هنوز تهدید می کند و می گوید: «ایالات متحده آمریکا دارای منافع کلیدی در منطقه (در خاورمیانه) می باشد و آماده است با هر وسیله ای، از جمله با توسل به نیروی نظامی ار آن دفاع نماید».اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد، انتظار داشتند رئیس جمهور آمریکا در این باره، که بکارگیری نیروی نظامی در مناسبات بین المللی مستلزم  موافقت شورای امنیت سازمان ملل متحد است، سخن بگوید. اما انتظارشان بیهوده بود.

آنچه که اوباما در باره خروج نیروهای آمریکائی از افغانستان گفت، در واقع او حماسه افغانستان را دستاورد سیاست ایالات متحده آمریکا تلقی می کند. در باره آنکه این «دستآورد» در واقعیت امر چگونه بنظر می رسد، مدیر مرکز ضد تروریستی کشورهای مشترک المنافع، ژنرال نویکوف توضیح می دهد: «خروج نیروهای بین المللی کمک به امنیت از افغانستان به ناچار به تشدید مناقشه سیاسی داخلی برای قدرت در این کشور خواهد انجامید. با توجه به واقعیات این مناقشه به احتمال بسیار قوی، می تواند به رو در روئی مسلحانه گروه های مختلف منجر شود. در لیبی، سوریه و یکسری کشورهای دیگر خاورمیانه درست چنین اتفاق افتاد».

همه سخنان باراک اوباما در مجمع عمومی سازمان ملل متحد حکایت از آن می کند، که محافل حاکم آمریکا با پیروی از منافع خود، یک تصویر داخلی از جهان برای مصرف عمومی ترسیم نموده اند و از همه آنهائی که بعنوان موضوع سیاست خود تلقی می نگرند، انتظار دارند به مصرف آن مشغول شوند. چرا که آمریکا از هیچ یک از شکست های خود در عرصه سیاست خارجی، حتی در افغانستان، عراق، لیبی، تا کنون هیچ درسی نیاموخت. این کشور با افسانه استثناء بودن، همچنان به تسکین خود ادامه می دهد. آمریکا ناگزیر، احتمالا با دشواری، اما بهوش خواهد آمد.

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: