سوسیالیسم و گذار به سوسیالیسم ـ دیدگاه ویتنام.

گزیده هایی از سخنرانی نگوین ترونگ رهبر حزب کمونیست ویتنام[1]

برگردان  : شرنگ نامان

 

نگوین فو ترانگ دبیر کل و رهبر حزب کمونیست ویتنام دیداری دوستانه و رسمی از کوبا داشت و طی آن به سخنرانی در مدرسۀ حزبی نیکو لوپز حزب کومونیست کوبا پرداخت. سوسیالیسم و گذار به سوی سوسیالیسم شامل مبحث تئوریک و عملی بنیادی ای است با مبانی گسترده و پیچیده که نیازمند مطالعه  ژرف و همه جانبه است. در این فرصت، تعدادِ کمی از جنبه های دیدگاه ویتنام را برای ارجاع و بحث عنوان می کنم.

 چندین سئوال موردِ نظر و در مرکز توجه اند: سوسیالیسم چیست؟ چرا ویتنام مسیر سوسیالیستی را بر گزید؟ چگونه گام به گام سوسیالیسم را در ویتنام بسازیم؟ در طول ۲۵ سال گذشته بازسازی ویتنام و فرایند ساختمان سوسیالیسم دارای چه اهمیتی بوده است؟ و چه درس هایی را آموخته ایم؟

همانطور که می دانید، سوسیالیسم را از سه جنبۀ متفاوت می توان درک کرد: اصول سوسیالیسم بعنوان یک دکترین، سوسیالیسم بعنوان یک جنبش ، و سوسیالیسم بعنوان رژیم. هر یک از این سه جنبه بسته بر چشم انداز جهانی و سطح توسعه در یک دورۀ تاریخی خاص، می تواند ظهور و نمای متفاوتی داشته باشد.

سوسیالیسمی را که می خواهم دراینجا بحث کنم سوسیالیسم علمی بر پایه و مبنای اصول مارکسیسم-لنینیسم در دوران جدید است.

پیش از این، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی و بلوک کشورهای سوسیالیستی وجود داشت، تلاش برای سوسیالیسم در ویتنام منطقی و بطور ضمنی معتبر به نظر می رسید. اما پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، رژیم های سوسیالیستی در بسیاری کشورها سقوط و انقلاب جهانی سوسیالیستی شروع به عقب نشینی کردند. اکنون، ایدهٔ سوسیالیسم احیاء و باعثِ علاقۀ گسترده و بحث های داغ شده است.

حقیقتی ست که سرمایه داری هرگز به گسترده گی کنونی اش پذیرفته نشده بود و موفقیت های عظیمی بویژه در رهاسازی و گسترش ظرفیت های تولید و پیشرفتِ علم و تکنولوژی بدست آورده است.بسیاری از ممالکِ پیشرفتۀ سرمایه داری بیشتر از هر زمان دیگر، به لطف اقتصاد های قوی و مبارزات طولانی طبقه کارگرشان، سیستم های رفاه اجتماعی بسیار مترقی برقرار کرده و بوجود آورده اند.  

با این وجود، سرمایه داری نمی تواند بر تضادهای بنیادین و ذاتی خود غلبه نماید. ما شاهدِ بحران مالی و رکودی اقتصادی هستیم که از سال ۲۰۰۸ در ایلات متحده آغاز شد، سریعا به مراکز سرمایه داری دیگر گسترش یافت، و اثراتش همۀ ممالکِ جهان را متأثر نمود.

علاوه بر بحران اقتصادی، بحران انرژی و مواد غذایی مرتبط با آن، کاهش منابع طبیعی و تخریبِ محیط زیست چالش های بزرگی برای موجودیت و آینده نوع بشر نمایان می کنند. اینها عواقبِ یک روندِ توسعۀ اجتماعی- اقتصادیی هستند که سودجویی، ثروت اندوزی و مصرفِ مواد را میزان تمدن دانسته و فرد گرائی را پایه و ستون اصلی جامعه می سازند. اینها خصلت های ضروری شیوۀ تولید و مصرفِ سرمایه داری هستند. بحران جاری بار دگر اثبات می کند که سرمایه داری علیه پیشرفت، علیه بشریت، و از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، و محیط زیستی ناپایدار است. آن چنان که کارل مارکس گفت، سرمایه داری به آن چیزهایی که منزلۀ ثروتش هستند، یعنی، نیروی کار و منابع طبیعی خسارت وارد می کند. به گفتۀ دانشمندان بحران کنونی را نمی توان در چارچوبِ یک رژیم سرمایه داری حل و فصل کرد.

جنبش های اجتماعی-اعتراضی اخیر در بسیاری ممالک سرمایه داری توسعه یافته حقیقت و ماهیت نهادهای سیاسی سرمایه داری را بر ملا ساخته اند. در واقع رژیم های دموکراتیک که فرمول «دموکراسی آزاد» حمایت و تحمیل شده از غرب را دنبال می کنند هرگز از عامل مورد نظر دموکراسی - که قدرت حقیقتا متعلق به مردم و برای مردم است- اطمینان خاطر نمی دهند. چنین سیستم قدرتی هنوز عمدتا متعلق به اقلیتی ثروتمند و در خدمت منافع گروه های کلان سرمایه داری است. بخش بسیار کوچکی از جمعیت یعنی کمتر از یک درصد صاحب عمدۀ ثروت و تمام امکانات و وسائل تولید است، بیشترین مؤسسات مالی و رسانه های جمعی را کنترل می کند، و حاکم بر کل جامعه است.

ما نیاز به جامعه ای داریم که در آن توسعه در واقع برای بشریت، و جایگزین استثمار و پایمال کردن کرا متِ انسان به خاطر سودجویی باشد. ما نیاز به توسعۀ اقتصادی به موازات با پیشرفتِ اجتماعی و عدالت به جای گسترش شکاف بین فقیر و غنی و نابرابری اجتماعی داریم. ما به جامعه ای نیازمندیم که در آرزوی ارزشهای مترقی و انسانی است، جامعه ای سرشار از شفقت، وحدت، کمک های متقابل به جای رقابت برای مزایای خودخواهانۀ افراد و گروه ها. ما نیازمند توسعۀ پایدار و هماهنگ با طبیعت در ایجاد محیط زیست پاک برای نسل حاضر و آینده به جای بهره برداری و تصاحب منابع، مصرف بی رویه ی مواد و نابودی محیط زیست داریم. و ما نیازمند به سیستم سیاسی ای هستیم که تحتِ پوشش آن، قدرت در واقع در ید مردم، از مردم و در خدمتِ منافع مردم به جای اقلیتی ثروتمند باشد. اینها ارزشهای معتبر سوسیالیسم هستند، مگر نیستند؟

 

 

هانطور که شما رفقا و دوستان می دانید، مردم ویتنام متحمل مبارزۀ انقلابی طولانی، دشوار و پر ازایثار علیه استعمارگران و سلطۀ امپریالستی شده تا به حاکمیت و استقلال ملی بر اساس روح شعار "هیچ چیز ارزشمندتر از استقلال و رهائی نیست " دست یابند

استقلال ملی در پیوندِ با سوسیالیسم خط مش بنیادی انقلابِ ویتنام و محور اساسی میراث هوشی مین است. تجربۀ غنی او همراه با تئوری های انقلابی و دانش مارکسیسم-لنینیسم هوشی مین را به این نتیجه  رسانید که فقط سوسیالیسم و کمونیسم میتواند زندگی شاد، مرفه، و واقعأ آزاد برای تک تک افراد هر ملتی بوجود بیاورد. پیشرفت به سوی سوسیالیسم هدف و راه بی بازگشت انقلاب ویتنام برای پیشبرد روندهای تاریخی و آرمان های توده ای است.

ولی سوسیالیسم چیست؟ و چگونه به سوی سوسیالیسم پیش برویم؟ این چیزی ست که اندیشۀ ما را به خود جلب می کند تا گام به گام راه مان را با تعیین اهداف و راهکارهای مناسب و مختص شرایط ویتنام بوجود آوریم.

امروزه، اگر چه برخی از مسائل باقی مانده اند که نیاز به مطالعه و بررسی بیشتر دارند، اما ما متوجه ایم که مردم ویتنام برای چه نوع جامعۀ سوسیالیستی ای تلاش می کنند. و این جامعه ای است با مردمی مرفه، ملتی قدرتمند و همراه با مشخصه های دموکراسی، عدالت، و تمدن. جامعه ای که در آن مردم تعیین و کنترل کننده اند، و از اقتصادی کاملا توسعه یافته و استوار بر نیروهای مولدۀ مدرن و روابط تولید مترقی برخوردار است. جامعه ای که دارای یک فرهنگ پیشرفتۀ سرشار از هویت ملی و مردمی شاد، آزاد و مرفه برخوردار از فرصت های توسعۀ همه جانبه است. گروه های قومی در جامعۀ ویتنامی برابر، متحد، با احترام و حامی یکدیگرند. دولت سوسیالیستی قانونگرا از مردم، بوسیلۀ مردم، و برای مردم به سرکردگی حزب کمونیست در قدرت است که دارای روابط دوستانه و در همکاری با همۀ ممالک جهان است.

برای رسیدن به این اهداف، ما باید به صنعتی سازی و نوسازی ملی سرعت داده، بازار اقتصادی مبتنی بر دانش و سمتگیری سوسیالیستی را گسترش دهیم، فرهنگ پیشرفتۀ آمیخته با هویتِ ملی را بسازیم، منابع انسانی را شدیدا توسعۀ دهیم، استاندارد زندگی مردم را بهبود بخشیم، ترقی اجتماعی وعدالت را ترویج نمائیم، دفاع ملی را تضمین کنیم، امنیت ملی و نظم اجتماعی را حفاظت کنیم، سیاست خارجی مستقل، اعتماد به نفس، صلح، دوستی، همکاری، و توسعه را مستقر سازیم، و به طور فعالانه با جهان در آمیزیم، دموکراسی سوسیالیستی بنا کنیم، اتحاد ملی را تمرین و عملی کنیم، جبهۀ متحد خلق را گسترش دهیم، دولت سوسیالیستی قانونگرا از طرف مردم، بوسیلۀ مردم، وبرای مردم را تحقق بخشیم و حزبی شفاف تر و قوی تر بسازیم.

 

 

هر چه ما بیشتر واقعیت را می کاویم، بیشتر پی می بریم که دوران گذار به سوسیالیسم فرایندی طولانی، بسیارسخت و پیچیده است زیرا به دگرگونی ژرف در تمام عرصه های زندگی اجتماعی نیازمند می باشد. ویتنام از یک جامعۀ کشاورزی عقب مانده و یک جامعۀ کم تولید و بسیار ضعیف شده براثر ده ها سال جنگ، مرحلۀ سرمایه داری را دور میزند و مستقیمأ به سوی سوسیالیسم حرکت می کند. نیروهای متخاصم با تلاش مستمر خرابکارانه، گذار به سوسیالیسم در ویتنام را به تأخیر انداخته و مانع شده اند. این باعث شده که این گذار به طور غیر قابل اجتناب، با یک دورۀ طولانی و مراحل گوناگون و اشکال اجتماعی-اقتصادی و تقابل بین قدیم و جدید همراه شود. منظور من از دور زدن مرحله سرمایه داری، دور زدن از یک رژیم ظلم، نابرابری، وبهره کشی سرمایه، دور زدن از شیاطین شرور و صورتبندی های سیاسی نامطلوب و نامناسب به سوی یک رژیم سوسیالیستی است. این به معنای نادیده گرفتن و چشم پوشی از دستاوردها وارزش های تمدن بشری در طول مرحلۀ سرمایه داری نیست. در حقیقت، میراث این دستاوردها باید بر اساس نگرش توسعه ای انتخاب شده پایه گذاری شود.

مفهوم اقتصاد سوسیالیستی بازار محور دستیابی موفق به یک تئوری بنیادی و خلاق توسط حزب ما و حاصل ارزشمند ۲۵ سال بازسازی کشور است و ریشه در واقعیت های ویتنام ومجموعۀ تجربه های گردآمده در جهان دارد. به عقیدۀ ما ،اقتصاد سوسیالیستی بازار محور یک اقتصاد کالایی چند بخشی ست، که مطابق ساز و کار بازار و جهت گیری سوسیالیستی عمل می کند. این نوعی اقتصاد بازار محور نوین در تاریخ توسعۀ اقتصاد بازار است. یک سازمان اقتصادی ست که از قوانین اقتصاد بازار تبعیت کرده ولی با اصول و ماهیت سوسیالیسم منعکس در سه جنبۀ مالکیت، سازمان، و توزیع با هدف ایجاد مردمی مرفه و ملتی قدرتمند و با مشخص های دموکراسی، عدالت و رشدیافتگی، پایه گذاری، رهبری و اداره می شود. این نه یک اقتصاد بازار سرمایه داری و نه یک اقتصاد بازار سوسیالیستی ست.

در اقتصاد سوسیالیستی بازار محور، چندین شکل از مالکیت و بخش های مختلف اقتصادی موجودند. اصلی ترین بخش های اقتصادی بر اساس قانون فعالیت کرده، یکسان در برابر قانون اند و به نفع همزیستی، همکاری و رقابت سالم عمل می کنند. اقتصادِ دولتی نقش کلیدی بازی می کند؛ اقتصادِ اشتراکی دائمأ تثبیت شده و توسعه یافته؛ اقتصاد خصوصی یکی از نیروهای محرکِ اقتصاد جمعی ست؛ مالکیتِ جمعی به ویژه شرکت های سهامی مشترک تشویق شده؛ دولت و اقتصاد اشتراکی زیر بنای مستحکمی برای اقتصادِ ملی به وجود می آورند. روابط در توزیع عدالت را تضمین می کند، ایجاد حرکتی برای رشد می کنند، و سازو کار توزیعی را بر اساس نتایج کاری، بهره وری اقتصادی، و با تاثیر گیری از سایر منابع، و توزیع از طریق سیستم امنیتِ اجتماعی و رفاه بوجود می آورد. دولت مدیریت اقتصاد را از طریق قوانین، راه بردها، برنامه ها، سیاست ها، و ساز و کار برای هدایت، تنظیم، و تحریکِ توسعۀ اقتصادی-اجتماعی انجام می دهد.

 

مشخصۀ نمونه وار سمت گیری سوسیالیستی در اقتصاد بازار ویتنام، در ترکیبی از اقتصاد و جامعه، یعنی هماهنگی سیاست های اقتصادی و اجتماعی و رشد اقتصادی به موازات پیشرفت اجتماعی، و اجرای عدالت در هر قدم، در هر سیاست، در تمام طول مرحلۀ توسعه است. این بدین معنی ست که ما نه منتظر رسیدن اقتصاد به حد بالاتر توسعه برای اجرای عدالت و پیشرفت اجتماعی می مانیم، ونه عدالت و پیشرفت اجتماعی را قربانی تعقیب محض رشد اقتصاد می کنیم.بر عکس، هر سیاست اقتصادی باید هدفش توسعۀ اجتماعی و هر سیاست اجتماعی باید ایجاد حرکت برای بالا بردن توسعۀ اقتصادی باشد. تشویق مردم برای ثروتمندی شان به طور قانونی باید همراه با کاهش فقر و حمایت از محرومان و آنهایی باشد که خدمت بزرگی به ملت کرده اند. اینها اصول ضروری برای تضمین توسعۀ سوسیالیسم محورسالم و پایدار است.

 

حزب ما فرهنگ را زیربنای معنوی جامعه و توسعۀ فرهنگی را هم تراز با رشد اقتصادی و پیشرفتِ اجتماعی در سمت گیری بنیادین خود برای ساختمان سوسیالیسم در ویتنام می داند.  فرهنگی را که ویتنام بارور می سازد، فرهنگی مترقی، آمیخته با هویتِ ملی، فرهنگِ متنوع متحدِ استوار بر ارزش های پیشرفتۀ انسانی است. در این فرهنگ، مارکسیسم-لنینیسم و اندیشه های هوشی مین نقش برجسته و راهبری کنندهٔ زندگی معنوی اجتماعی اند، فرهنگی که وارث و حافظِ ارزش های سنتی والای همۀ گروه های قومی در ویتنام بوده، دست آوردهای فرهنگی نوع بشر را جذب کرده است. تلاش ما برای ساختن یک جامعۀ متمدن سالمِ مشوق کرامتِ انسانی، دانش بیشتر، اخلاق، آمادگی جسمانی، زیبایی شناسی، و شیوۀ زندگی رضایت بخش است. ما معتقدیم که مردم در هر راهبرد توسعه ای نقش محوری دارند؛ که توسعۀ فرهنگی و منابع انسانی هم هدف و هم مشوق مرحلۀ بازسازی اند؛ که توسعۀ تعلیم و تربیت و آموزش وپرورش وعلم و تکنولوژی باید از اولویت های سیاستِ ملی قرار گیرند؛ که حفاظت محیط زیست یکی از امور حیاتی و یک معیار توسعۀ پایدار است؛ که ساختن خانواده های مترقی شاد بعنوان سلول های سالم جامعه و اعمال برابری جنسیتی معیار پیشرفت و تمدن اند.

 

یک جامعۀ سوسیالیستی جامعه ای ست که آرزوی ارزشهای مترقی و انسانی بر اساس منافع مشترکِ مردمی بر آن حاکم است. این جامعه کاملأ با جوامع رقابتی بنیاد شده بر منافع فردی و گروهی متفاوت است. جامعۀ سوسیالیستی پرورش دهنده ی اتفاق نظر اجتماعی بجای  مخالفت و تضاد اجتماعی است.  در رژیم سیاسی سوسیالیستی ارتباط بین حزب، دولت، و مردم ارتباط بخش های  متحد در اهداف و منافع است. هر رهنمود حزبی، هر سیاست حکومت، قانون، و اقدام به سود مردم است.

مدل سیاسی و حالت کلی عملکرد این است که حزب رهبری می کند، دولت مدیریت می کند، و مردم صاحب قدرت اند. دموکراسی  ذاتی رژیم سوسیالیستی ست و هم هدف ساختمان سوسیالیسم و هم نیروی محرکه ی آن است. ساختن دموکراسی سوسیالیستی، و تضمین این که قدرت واقعی به مردم تعلق دارد، کار و وظیفۀ نهائی و طولانی مدت انقلاب ویتنام است. قصد ما بر این است که دموکراسی را بدون تزلزل تقویت کنیم و دولت سوسیالیستی به راستی قانونگرای مردمی را، به وسیله مردم، و برای مردم و بر اساس اتحاد کارگران، دهقانان، و روشنفکران و به رهبری حزب کمونیست ویتنام بسازیم. دولت زمینه اقتدار مرد را فراهم و در عین حال خط مشی حزب را به اجرا  می گذارد. سازوکارهایی وجود دارد که قدرتمندی مردم را در تمام عرصه های اجتماعی و راه آنان را برای مشارکت در مدیریت اجتماعی تامین کند. و در تمام جوانب وزمینه های جامعه اعمال حق قدرتمندی می کنند. ما متوجه ایم که یک  دولت سوسیالیستی قانونمند ماهیتاً با یک دولت سرمایه داری قانونمند متفاوت است. قوه مقننه در رژیم سرمایه داری در واقع ابزار حمایت و خدمت به منافع طبقه بورژواست، در حالی که قوه مقننه در رژیم سوسیالیستی ابزار انعکاس و اعمال حق مردم برای قدرتمندی و محافظت از منافع توده هاست. با اجرای قوانین، دولت مردم را قادر می سازد که قدرتِ سیاسی را به کار گرفته و بر علیه منافع خود وسرزمین پدری اقدام نمایند. همزمان، ما وحدت ملی را به عنوان سر چشمۀ قدرت و عامل تعیین کننده برای پیروزی پایدار انگیزه های انقلابی در ویتنام تعریف می کنیم. برابری و اتحاد در میان اقوام و مذاهب دائمأ گسترش داده می شود.

با آگاهی از اینکه رهبری حزب کمونیست عامل وعنصری است که پیروزی در مرحله بازسازی را تعیین می کند و توسعۀ ملی را مطابق با سمت گیری سوسیالیستی تضمین می نماید، ما توجه ویژه ای به توسعه حزب داشته و آن را وظیفه ای پر اهمیت و مهم برای حزب و حاکمیت سوسیالیسم می شناسیم. حزب کمونیست ویتنام پیشتاز طبقۀ کارگر ویتنام است. حزب متولد شد، پا بر جا ماند، و برای منافع طبقه کارگر، زحمتکشان، و تمامی ملت توسعه می یابد. وقتی حزب حاکم ملت را هدایت می کند، از طرف جامعه بعنوان نیروی پیشاهنگ شناخته می شود. به همین دلیل، حزب پیشاهنگ طبقه کارگر، زحمتکشان، و تمامی خلق ویتنام به مثابۀ یک کل است. این به معنای کم اهمیت دانستن ماهیت طبقاتی حزب نیست، بلکه آگاهی ژرف تر و کامل تر از ماهیت طبقاتی حزب را انعکاس میدهد چرا که طبقۀ کارگر طبقه ای ست که منافعش منطبق بر منافع زحمتکشان و خلق به مثابۀ یک کل است. حزب ما به طور مستمر و بدون تزلزل  مارکسیسم-لنینیسم و اندیشه های هوشی مین رابه مثابۀ زیر بنای ایدئولوژیک و ستارۀ راهنمای فعالیت های انقلابی در نظر دارد، و مرکزیت دموکراتیک را اصل اساسی سازماندهی می داند. حزب با مواضعش، راهبردها، رهنمودهای سیاسی، و نیز ارتباطات، ترغیب، بسیج، سازمان، و نظارت، و با مدل رفتاری نمونه وار حزب و رهبری یکپارچه کادرهایش را رهبری می کند. فساد، بوروکراسی، و زوال اخلاقی به ویژه در یک اقتصاد بازاری خطرهای جدی برای حزب حاکم محسوب می شوند. حزب کمونیست ویتنام خواستار اعمال دائم خود-اصلاحی، بر طرف کردن و اصلاح شخصیت گرایی، و طرد فرصت طلبی، فردگرایی، فساد، بوروکراسی، اصراف و زوال اخلاقی در درون حزب و کل رژیم سیاسی می باشد۰

روند بازسازی، شامل توسعۀ اقتصاد بازار سوسیالیسم محور، به راستی تغییرات مثبتی را در طول ۲۵ سال گذشته به ارمغان آورده است.ویتنام ، کشوری دو تکه شده در اثر جنگ با زیربنای اقتصادی، محیط زیست، و حیاتِ انسانی ویران شده و فقیر بود. بحران کمبودِ عرضۀ غذا و ضروریاتِ دیگر،  شدید، و زندگی مردم بی نهایت سخت یعنی %۷۵زیر خطِ فقر بود. و این تا قبل از روندِ بازسازی واقعیتِ ویتنام بود. به لطفِ روندِ بازسازی، اقتصاد در طول ۲۵ سال گذشته به طور متوسط ۷ تا ۸ درصد افزایش یافته است. درآمد سرانه ۱۱ برابر بیشتر شده است. در سال ۲۰۰۸ ویتنام از وضعیت سابق اش به عنوان یک کشور با درآمد پائین گریخت. ویتنام هم اکنون از کشوری با کمبود غذایی مزمن، به کشوری تبدیل شده است که نه تنها امنیتِ غذایی خود را تضمین می کند بلکه صادر کنندۀ ممتاز برنج ودگر مصولاتِ کشاورزی شده است. صنعت به سرعت توسعه یافته و صنعت و خدمات ۸۰ درصد تولید ناخالص محسوب می شود. صادرات در سال ۲۰۱۱ به طور پیوسته به بیش از صد بیلیون دلار آمریکا صعود کرده. سرمایه گذاری خارجی تا سال ۲۰۱۱ به نزدیک از ۲۰۰ بیلیون دلار آمریکایی افزایش یافته بود. رشدِ اقتصادی گریز از بحران اقتصادی-اجتماعی دهه ۱۹۸۰ را قادر و میسر ساخته و سطح زندگی شهروندان را بهبود بخشیده است. میزان نرخ فقر ۲ تا ۳ در صد هر سال کاهش می یابد. این میزان از ۷۵ درصد در ۱۹۸۶ به ۹/۵ درصد در ۲۰۱۰ کاهش پیدا کرد. ویتنام ریشه کنی بیسوادی و عمومی کردن آموزش و پرورش ابتدائی را در سال ۲۰۰۰ و عمومی کردن آموزش و پرورش متوسطه را در سال ۲۰۱۰ به انجام رسانید. تعدادِ دانش آموزان دورۀ سوم به ۹ برابر افزایش یافته و بالغ بر ۹۵ درصد جمعیتِ با سواد هستند. بسیاری از امراض شایع و عمومی تحت کنترل می باشند. فقرا، کودکان زیر ۶ سال و سالمندان زیر پوشش بیمۀ درمانی هستند. میزان سوء تغذیۀ کودکان ۳ برابر تنزل یافته و میزان مرگ و میر نوزادان ۶ برابر پائین آمده است. حد متوسط عمر از ۶۲ به ۷۳ سال در۲۰۱۰ افزایش و زندگی فرهنگی ویتنام شامل طیفِ فعالیت های فرهنگی گسترده تر توسعه یافته است. هم اکنون ویتنام حدود ۲۵ میلیون استفاده کنندگان اینترنتی دارد و یکی از کشورهایی ست که سریع ترین رشد تکنولوژی "آی تی" را تجربه می کند. سازمان ملل متحد ویتنام را به عنوان یکی از کشورهای برجسته و سردمدار در رسیدن به اهداف توسعه ایی هزاره ای اش به رسمیت می شناسد.

بنابراین می توان گفت که سیاست روندِ بازسازی تغییراتی مثبت به ارمغان آورده: رشد اقتصادی، بهره وری بالاتر، کاهش سریع فقر، سطح زندگی بالاتر، کاهش معضلاتِ اجتماعی، ثبات سیاسی-اجتماعی، تضمین امنیت، افزایش قدرت ملی و بهبود چهره جهانی، و اعتماد بیش تر به رهبری حزب. حزب ما با مروری بر ۲۰ سال بازسازی، در دهمین کنگرۀ ملی حزب اظهار داشت که بازسازی دستاوردهای مهم و شگفت تاریخی" را به ثبت رسانده است. در واقع، مردم ویتنام هم اکنون از شرایط زندگی بهتر از هر زمان دیگر بهره مندند. چرا که آغاز بازسازی و رهبری آن توسط حزب کمونیست ویتنام از حمایت تمام و کمال مردم ویتنام برخوردار بوده است. دستاوردهای بازسازی ویتنام ثابت کرده اند که توسعۀ سوسیالیسم محور نه تنها تأثیر به سزا و مثبت اقتصادی داشته، بلکه همچنین حل و فصل معضلاتِ اجتماعی را به مراتب بهتر از توسعۀ سرمایه داری در شرایط مشابه و هم تراز انجام داده است.

علی رغم همۀ این دستاوردها، در دنبال کردن توسعۀ ملی ویتنام، کاستی ها، محدودیت ها و چالش هایی باقی مانده اند که باید بر آن ها غلبه یافت.از نظر اقتصادی، کیفیت رشد پائین مانده، توسعه زیر بنائی نامتجانس است، بهره وری و ظرفیت شرکتهای کسب و کار از جمله دولتی محدود مانده اند، محیط زیستِ بسیاری از مناطق آلوده گشته و مقررات و مدیریت بازار کافی وجود ندارد. و این در حالی است که با ادغام بین المللی و جهانی شدن، رقابت دشوارتر وسهمگین تر می شود.

به لحاظ اجتماعی، شکاف بین فقیر و غنی در حال افزایش است، کیفیت آموزش و پرورش ، بیمۀ درمانی و بسیاری دیگر از خدمات عمومی در سطح پائین قرار گرفته، فرهنگ و اخلاق اجتماعی رو به وخامت گذاشته است، جرم، جنایت و خباثت های اجتماعی بغرنج تر و پیچیده تر می شوند. به طور خاص، فساد، اتلاف، و کاهش سطح پایبندی به ایدئولوژی سیاسی و اخلاق فردی در میان کادرها و عضوهای حزبی رو به گسترش است.

ما متوجه ایم که ویتنام در مقطع گذار به سوسیالیسم است. در طول این گذار، مبانی و عوامل سوسیالیستی در اختلاط و رقابتِ با عوامل غیر سوسیالیستی، شامل عوامل سرمایه داری، بوجود آمده و گسترش یافته اند. اختلاط و رقابت در بافتِ کنونی بازار در حال گسترش و ادغام بین المللی بسیار پیچیده تر و خشن تر است. به همراه جنبه های مثبت، جنبه های منفی و چالش هایی نیز موجودند که محتاج به بررسی عاقلانه و برخورد به موقع و مؤثر می باشند. این مبارزه ای دشوار است که نیازمند به جانی تازه، چشم اندازهایی جدید، و خلاقیت دارد. گذار به سوسیالیسم روندی است که همواره به تحکیم و تقویتِ دائم عوامل سوسیالیسی برای غالب وغیر قابل برگشت شدنشان نیاز دارد. موفقیت در سیاست های صحیح، به روحیهٔ سیاسی، ظرفیت رهبری، و قدرت مبارزه ای حزب بستگی دارد.

در حال حاضر، ما در حال تجدیدِ نظر مدل رشد و بازسازی اقتصادمان، با تأکید وقائل شدن اولویت بیشتر به کیفیت و پایداری، از راه تمرکز بر زیرساخت، منابع انسانی و اصلاحات اداری هستیم. به لحاظِ اجتماعی ما به دنبال کاهش مستمر فقر، بهتر کردن بیمۀ درمانی، آموزش و پرورش و خدماتِ عمومی دگر، وغنی سازی زندگی فرهنگی مردم هستیم.

بر اساس تئوری و تجربه، ساختن سوسیالیسم به معنای بوجود آوردن یک نوع اجتماع جدیدی ست، که اصلا وظیفه ی آسانی نیست. چالش ها و معضلاتِ پیش روی ما ضروری می سازد که ایده های خلاق، حمایت سیاسی و مشارکت فعال مردم هم سان با نقش رهبری حزب مان گردد. مردم وقتی مشاهده کنند که رهنمودها جوابگوی احتیاجات و آرمان هایشان هستند، آن را پذیرفته، و ضمن حمایت از آن با شور وشوق در انجام رهنمودها مشارکت خواهند کرد. پیروزی نهائی توسعۀ ویتنام به طور ژرفی ریشه در قدرتمندی و صلابتِ مردم ویتنام دارد.

در عین حال، جهت ها و سیاست های حزب مان نه تنها باید از واقعیت و تاریخ ویتنام، بلکه از واقعیت جهان و عصری که همۀ ما در آن زندگی می کنیم سرچشمه بگیرد. در دنیای جهانی شدۀ امروز، هیچ کشوری نمی تواند دور از اجتماع جهانی و فعل و انفعلاتِ پیچیده آن قرار بگیرد و بر جای بماند. بنابراین ما بر آنیم که به طور فعالانه در جهان ادغام شویم و یک سیاست خارجی با پایه های مستقل، متکی به خود، صلح، همکاری و توسعۀ مشترک را بکار بگیریم. ویتنام متعهد به سیاست چند جانبه گرایی و تنوع  در روابط بین المللی بر پایۀ برابری، منافع متقابل، و احترام به حق حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، و عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر است.

مهم تر آنکه که ما باید بر اصول علمی و انقلابی طبقۀ کارگر و توده های زحمتکشان یعنی مبانی مارکسیسم-لنینیسم منسجم، خلل ناپذیر، واستوار بمانیم. خصلت های علمی رادیکال و انقلابی مارکسیسم-لنینیسم ارزش های ابدی و پایداری هستند و به وسیلۀ انقلابیون در سراسر جهان دنبال و بکارگرفته شده اند. مارکسیسم-لنینیسم به توسعه خود ادامه خواهد داد، حیاتِ زنده خود را در واقعیت انقلاب ها و گسترش علمی به اثبات خواهد رساند. ما احتیاج داریم با روحیۀ انتقادی و خلاقیت آخرین دستاوردهای علمی و ایدئولوژیکی را به طور انتخابی قبول و تکمیل کنیم تا این که اصول اعتقادی ما برای همیشه سرزنده و تازه، با انرژی و غنی، و مملو از روحیۀ عصر و زمان بر جای بمانَد.

ما آگاهیم که مورد و نمونۀ ما با مسئولیتی پیچیده و بی سابقه همراه است و ما را وادار می کند تا درس های مورد نیاز را در طول راه بیاموزیم . قدم های برداشته شده اولین گام های یک سفر طولانی اند. اهداف سوسیالیسم شاید در همه کشورها شبیه اند، لیک روش های لازم برای به دست آوردن شان بنا بر شرایط خاص هر کشوری متنوع و متفاوت می باشند. راهی که ما برگزیده ایم خواستار همۀ نبوغ و سرزندگی ما است.

 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: