تأملاتی پیرامون کنفرانس پراگ

ا. م. شیری

۲ آذر- قوس ۱٣۹۱

بدنبال کنفرانسهای استکهلم و بروکسل، اپوزیسیون مهاجر ایران با سازمانگری آقای شهریار آهی، سلطنت طلب و مشاور ظاهرا غیررسمی اعلیحضرت رضا شاه دوم و آقای فریدون احمدی، یا آنطور که کمیته مرکزی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در اطلاعیه خود پیرامون کنفرانس بروکسل می نامد، استوار فریدون احمدی، از «رهبران» سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در روزهای ۲۷ و ۲۸ آبان ۱۹۹۱کنفرانس دیگری تحت عنوان «پیشبرد اتحاد برای دمکراسی» در شهر پراگ، پایتخت جمهوری چک برگزار کرد.

از نظر نگارنده این سطور، هیچیک از آن مسائلی که در این کنفرانس و کنفرانسهای استکهلم و بروکسل مورد بحث و مذاکره قرار گرفت، بخاطر ترکیب طبقاتی ناهمگون و نامتجانس شرکت کنندگان آنها حتی از اهمیت درجه دوم هم برخوردار نیستند. یا بعبارت روشنتر، اصلا فاقد اهمیت هستند. چرا که تصور نمی کنم من و مثلا جریان مشروطه خواه و سلطنت طلب و یا حتی جمهورخواه، به سبب وابستگی طبقاتی و بینش سیاسی، درک واحدی از اتحاد یا دمکراسی و حقوق بشر، از آزادی و استقلال ملی داشته باشیم که تلاش کنیم در جریان بحث و گفتگوها به درک واحدی برسیم. به همین سبب هم بحث پیرامون آن مسائل را ضروری نمی دانم. بر این اساس، فکر می کنم فقط ترکیب شرکت کنندگان و تأمین بودجه و سازماندهی این قبیل کنفرانسها باید مورد توجه و ارزیابی قرار داده شود.

با اینکه کنفرانس دو روزه پراگ خاتمه یافت و قطعنامه پایانی آن نیز بلافاصله مورد مخالف احزاب دمکرات کردستان و کردستان ایران قرار گفت^(۱)، ولی سرکار استوار احمدی در پایان کار کنفرانس طی مصاحبه با تلویزیون صدای آمریکا وعده تشکیل کنفرانس «استکهلم-۲» را در ماه آینده به «پیشروان اتحاد برای دمکراسی» بشارت دادند^(۲).

در پی برگزاری کنفرانس پراگ، وزارت اطلاعات رژیم جمهوری اسلامی با انتشار بیانیه ای سعی کرد این شائبه را در افکار عمومی القاء کنند که چون بودجه اینگونه کنفرانسها را دولتهای امپریالیستی آمریکا و اروپا تأمین می کنند، پس شرکت کنندگان آن، مزدورانی هستند که با کمک مالی دولتهای خارجی برعلیه رژیم فعالیت می کنند. در واکنش به این بیانیه، تلویزیون صدای آمریکا نیز طی مصاحبه با جناب آهی و سرکار احمدی و چند تن دیگر، سعی کرد موضوع تآمین هزینه این کنفرانس را روشن سازد.

جناب شهریار آهی، در مصاحبه با تلویزیون صدای آمریکا، ضمن تأئید کمکهای مالی خارجی، اظهار داشت: «بلی، این صحت داره. ما از کمک خارجی استفاده می کنیم. الان نشستیم جلو دوربین صدای آمریکا. مگه شاخ و دم داره کمک خارجی؟ آقای بیژن حکمت هم دارند برای همین کار سیاسی شون از بودجه سنگین صدای آمریکا استفاده می کنند. هیچ مانعی هم نداره. اتفاقا این، همین این کمک خارجی است که دردناک ترین است، مشکل ترین است برای جمهوری اسلامی و داریم ازش استفاده می کنیم...»^(۳). ولی سرکار احمدی در همین رابطه فرمودند: «خُب، واقعیت اینه که تاکنون که این موضوع هم گزارش شده، سهم ایرانیان آزادیخواه و وطندوست که تمکن مالی هم داشتند، بعهده گرفتند و باید تلاش کرد که این منابع تأمین مالی گسترش پیدا کنه و ایرانیان بیشتری بفهمند و دقیقا هم بعد از اطمینان بتونند چنین کمکهائی ارائه بدن...» ^(۴).

بدین ترتیب، همچنانکه می بینیم، جناب شهریار آهی ادعای وزارت اطلاعات رژیم جمهوری اسلامی ایران را تأئید می کند و آقای احمدی انکار. ولذا، تأئید و انکار این دو چهره شاخص کمیته برگزاری کنفرانس مرا در سر در گمی فرو برد. به همین سبب هم، بدون اینکه بخواهم وارد موضوع تأمین مالی کنفرانس پراگ بشوم و خود را با مسئله روشن ساختن آن درگیر سازم، لازم به تأکید می دانم که من هر گونه اتهامزنی از سوی هر کس و یا هر ارگانی را قویا تقبیح نموده، فقط حق طرح چند مسئله زیر را برای خود محفوظ می دارم:

۱ــ وزارت اطلاعات رژیم جمهوری باید مدعیات خودش را با اسناد و مدارک محکمه پسند به اثبات برساند و گرنه باید پاسخ مدعیات خودش در دادگاه بدهد.

۲ــ شرکت کنندگان کنفرانس پراگ^(۵) و بطور کلی، همه این قبیل کنفرانسها باید وجوه اشتراک سلطنت طلب، مشروطه خواه، جمهوریخواه، حزب دمکراتی، فدائی و سایرین را بطور شفاف و روشن مشخص سازند.

۳ــ اگر شرکت کنندگان این قبیل کنفرانسها، به کمکهای خارجی، از جمله، به کمکهای مالی و تشکیلاتی نهادهای سیاسی- امنیتی و تبلیغاتی دولتهای امپریالیستی، بخصوص امپریالیسم آمریکا همانند جناب آهی اذعان داشته باشند، باید مفهوم و ماهیت استفاده از کمک مالی دولتهای امپریالیستی را بطور شفاف توضیح دهند.

۴ــ اگر شرکت کنندگان کنفرانس پراگ و کنفرانسهای مشابه آن، دولتهای امپریالیستی آمریکا و اروپا را واقعا مدافع دمکراسی، حقوق بشر، استقلال و آزادی کشورها تصور می کنند و کمکهای مالی، تبلیغاتی، سیاسی و تشکیلاتی آنها به اپوزیسیون را بی قید و شرط و بی چشمداشت می پندارند، باید اولا، تعریف روشن خودشان را از این مقولات ارائه بدهند. ثانیا، همه آن دمکراسی، حقوق بشر، استقلال و آزادی را که دولتهای امپریالیستی، بخصوص دولتهای امپریالیسم آمریکا به کشورهای مختلف جهان، از جمله جمهوری کره (اشتباه نشود. منظور کره جنوبی است نه جمهوری دمکراتیک خلق کره که پس از پایان جنگ کره، فعلا از نعمت باران بمبهای دمکراسی و حقوق بشر بی بهره مانده است)، کلمبیا، ویتنام، هائیتی، گرانادا،... اصلا چرا دورتر برویم، در همین دو دهه و چند سال اخیر به جمهوریهای سابق اتحاد شوروی، یوگسلاوی، افغانستان، عراق، پاکستان، سودان، سومالی، یمن، مصر، تونس، لیبی و بسیاری کشورهای دیگر دیگر هدیه کرده اند و در سوریه نیز در حال حاضر مشغول تحویل آن «هدایا» هستند، به تفصیل شرح دهند.

۵ــ آیا شرکت کنندگان کنفرانس پراگ و همه این قبیل نشستها دولتهای امپریالیستی آمریکا و اروپا را پخمه، هالو و خام تصور می کنند و می پندارند می توانند از ابزارهای نامقدس آنها در راه اهداف مقدس، در جهت حفظ و تحکیم استقلال، آزادی و توسعه کشور، در سمت تأمین منافع ملی و مردمی استفاده کنند؟

منابع:

(۱)ــ

http://iranglobal.info/node/12377

(۲)ــ

http://iranglobal.info/node/12407

(۳)ــ نشانی بالا، دقیقه ۲۲ به بعد.

(۴)ــ همانجا، دقیقه ۵۴ به بعد.

(۵)ــ اسامی شرکت کنندگان در کنفرانس پراگ:

رامین احمدی، فریدون احمدی، جمشید اسدی، هوشنگ اسدی، محمدجواد اکبرین، افشین الیان، رویا امیرلطیفی، جمشید امیری، نوشابه امیری، ناصر ایران‌پور، کاوه آهنگری، شهریار آهی،‌ سهیلا بابک، فاریا بارلاس، حسین باقرزاده،‌ حمزه بایزیدی،‌ مهران براتی، ناصر بلیده‌ای، رحیم باندویی، جوما بورش، شهلا بهاردوست، عصمت بهرامی، کامیار بهرنگ، آرش بهمنی، ناهید بهمنی، مهدی پرویز، رامین پرهام، سپیده پورآقایی،‌ رضا تقی‌زاده، ژاله توکلی، کیانوش توکلی،‌ رحمان جوانمردی، رویا جهان‌بین، اصغر جیلو، جمشید چالنگی،‌ مهدی حاذق اعظم، آرام حسامی،‌ رضا حسین‌بر، شاهو حسینی،‌ ناهید حسینی،‌ لیدا حسینی‌نژاد،‌ فرهاد حیدری،‌ محسن خاتمی، جواد خادم، بهمن خانجانی، مهدی خرازی،‌ مازیار خسروبیک، زاگرس خسروی، جمشید خون‌جوش، صمد دژبان، محسن ذاکری، مهدی ذوالفقاری، احمد رافت، دیلان رافیان، علیرضا رضایی، امین ریاحی، اردشیر زارع‌زاده، فتحیه زرکش، محسن سازگارا، فرامرز سجیم، منیره سلیمانی، گیتی سلیمی، ماشالله سلیمی، کریم شامبیاتی، گلاله شرفکندی، حسن شرفی، حسن شریعتمداری، سوسن شهبازی، یزدان شهدایی، کاوه شیرزاد، بهمن صارمی، علی صالح‌زاده، کورش صحتی، ضیا صدرالاشرافی، جواد طالعی، جمشید طاهری‌پور، شهران طبری، کریم عابدین، هومن عسکری، احمد عشقیار، حسین علوی، حسین علیزاده، فرحناز عمادی، علی فاتحی، رضا فاری، شیرین فامیلی، علی فتوتی، شهلا فرید، اختر قاسمی، پروین قاسمی، آریا قجر، آیدا قجر، ناهید قره‌خانی، کاوه قریشی، علیرضا کاظمی، مژگان کاهن، اکبر کریمیان، حسن ماسالی، فریبا محبی، مجید محمدی، محمد محمدی، نسرین محمدی، آزاد مرادیان، محمد مصطفایی، منوچهر مقصودنیا، عبدالله مهتدی، علی مهتدی، ابراهیم مهتری، جمشید نعمتی، شروین نکویی، علیرضا نوری‌زاده، شاهرخ وزیری، مهدی وزیری.

سرچشمه : http://eb1384.wordpress.com/2012/11/22/

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: