" تو را چه سود 
فخر به فلک بر، فروختن
هنگامی که 
هر غبار راه لعنت شده نفرین‌ات می کند؟
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس ها، به داس سخن گفته‌ای. 
آن جا که قدم بر نهاده باشی
گیاه، از رستن تن می زند 
چرا که تو 
تقوای خاک و آب را، هرگز 
باور نداشتی.   
شاملو

«به خاوران می رویم با دسته های گل سیپید و قرمز، برای دیدار عزیزانمان که سال ۱۳۶۷ همراه با دوستانشان در زیر خاک دفن شدند. راه دوری را باید طی کنیم. پس از عبور از سد ماموران رسمی و غیر رسمی حکومت، به گلزار خاوران می رسیم. خاوران به هیچ چیز شبیه نیست. تکه زمینی است پوشیده از گل، گلزاری است که در هر گوشه ی آن، مادری نشانی گذاشته است و باور دارد فرزندش آن جاست و آن نقطه را با عکس او آذین کرده است. عکس جوانانی با چهره های زیبا و دوست داشتنی. بغض راه نفسم را می بندد. کسی می خواند: باز شوق یوسفم دامن گرفت.... اشک و اشک.... خاک خیس می شود از اندوه سالیان و دلتنگی. 
کودکان دیروز و جوانان امروز برای دیدار با پدرانی آمده اند که نمی دانند کجای این زمین آرمیده اند. گوری است دسته جمعی. در خاک خفتگان در کنار هم روزگار را سپری می کنند. مادران سیاه پوش- داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد- آهسته در حاشیه ی زمین طواف می کنند. اندوه و سکوت در فضا پراکنده است. ... بعد از ادای احترام و در آغوش گرفتن دوستان، بیرون می آییم. با امید به این که روزی حقایق روشن شوند و عدالت برقرار."

یادداشت بالا توسط نوجوانی نوشته شده است که در همان ابتدای کودکی پدر خود را از دست داده است. این یادداشت مختصر بخشی از فضا و حال و هوای خانواده ها را بازتاب می دهد. خانواده هائی که با درد و رنج نگذاشتند این جنایت هولناک به فراموشی سپرده شود. جنایاتی که امروز، بیست و چهار سال از آن گذشته است. در سال های اولیه کشتار زندانیان سیاسی، به جز معدود خانواده های جانباختگان، بسیاری از مردم ایران از آن چه که بر فرزندان مبارزشان در زندان ها گذشته است، بی اطلاع مانده بودند. اکنون اما به برکت مبارزه سازمان های سیاسی و نهادهای حقوق بشری و مدافع آزادی و مهمتر از همه این ها، اعتراض علنی و صادقانه ایت اله منتظری، روایت های کشتار توسط جان بدر بردگان از کشتار، و به دلیل پافشاری، پیگیری، از خودگذشتگی و جانفشانی خانواده های جانباختگان، بخشی از رازهای این کشتار، از پرده برون افتاده است. در آن زمان، فرمان قتل هر زندانی که به انکار خود ننشست، توسط خمینی صادر شد: «رحم بر محاربین ساده‌اندیشی است، قاطعیت اسلام در برابر دشمنان خدا از اصول تردیدناپذیر نظام اسلامی است، امیدوارم با خشم و کینه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام رضایت خداوند متعال را جلب نمائید، آقایانی که تشخیص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شک و تردید نکنند و سعی کنند [اشداء علی الکفار] باشند. تردید در مسائل قضائی اسلام انقلابی نادیده گرفتن خون پاک و مطهر شهدا می باشد»
با صدور این حکم جنایتکارانه، مجریان تبه کار، جنون آسا دست به کار شدند و در مدتی کوتاه، هزاران نفر از زندانیان سیاسی را، که عموما در بیدادگاه های همین حکومت به حبس محکوم شده بودند، به ددمنشانه ترین شیوه های غیرانسانی، به کام مرگ کشاندند. جمهوری اسلامی از نخستین روزهای به قدرت رسیدن، دستش به خون آلوده است. این حکومت از همان روزهائی که بر بام مدرسه رفاه چوبه دار برپا کرد تا امروز، مشغول آدمکشی بوده است. اما کشتار زندانیان در زندان ها، با دیگر جنایات و حتی با دیگر قتل ها و کشتارهای پرشمار دهه نخست حیات رژیم، متفاوت است. ابعاد دهشتناک این قتل عام، حتی خود تبه کاران زشتکار را نیز به انکار و سکوت واداشته است. سکوتی که نه تنها هنوز هم شکسته نشده است، بلکه بر انکار آن نیز پافشاری می شود تا هم چنان راز این جنایت پنهان بماند. اما امروز توجه نهادها و سازمان های بین المللی به جنایاتی که در زندان های ایران در سال ۱۳۶۷ رخ داده، جلب شده است و امکان اثر بخشی تلاش های خانواده ها و معترضان به این قتل عام را افزون تر کرده است و مانع از آن شده است که رژیم جمهوری اسلامی بتواند به هدف خود در بستن پرونده قتل عام ۱۳۶۷ دست یابد. به همین دلیل هم هست که حکومت حتی برگزاری مراسم در سالگرد کشتار زندانیان را هم تحمل نمی کند. از ارعاب و دستگیری خانواده ها گرفته تا تخریب خاوران و طرح درختکاری را در دستور گذاشته است تا بتواند گرد فراموشی بر این جنایت بپاشد.
برای خنثی کردن تمهیدات حکومت جمهوری اسلامی و برای اینکه دادخواهی به ثمر نشیند، نیازمند دسترسی کامل به حقایق در مورد کشتار سال ۶۷ در زندان ها هستیم. امروز مجموعه اطلاعات از این جنایات ناچیز است. اسناد و مدارک هم چنان در دسترس کسانی است که در صفوف رژیم قرار دارند و انتشار اسناد این جنایت را به نفع خود نمی دانند و سکوت در باره آن را ترجیح می دهند. باید تلاش کنیم که این اسناد منتشر شوند. بسیار اهمیت دارد همه کسانی که اطلاعاتی از این فاجعه دارند، تشویق به بازگوئی حقیقت شوند. بدون روشن شدن حقایق، اجرای عدالت ممکن نیست. نغمه هائی که از این سو و آن سو در مورد «بخشش» به گوش می رسد، بدون شفاف سازی در مورد این فاجعه، به باز تولید خشونت کمک می کند. زمانی که هنوز آمران و عاملان این کشتار در مراکز قدرت نشسته اند و هنوز مسئولیت خود را نپذیرفته اند، این گونه سخنان معنای دیگری جز پاشیدن خاک به چشم بازماندگان قربانیان این فاجعه و دعوت به سکوت در مورد آن نخواهد داشت. تنها راهی که می تواند موجب تسلی بازماندگان و مانع تکرار چنین فجایعی در جامعه ما شود، شکستن سد سکوت در مورد کشتار زندانیان و اجرای عدالت در مورد آمران و عاملان آن است. 
کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران با گرامی ‌داشت یاد همه مبارزان راه آزادی و با ارج گذاری به مبارزه قهرمانانه، اعضا، فعالان و یاران و همراهانی از سازمان ما و دیگر مبارزان میهن دوست که در راه آزادی و عدالت در کشتار جمعی سال ۱۳۶۷جان باختند، با خانواده‌ و بستگان آنان ابراز همبستگی می نماید و بار دیگر بر پیمان دیرینه خود، برای پیگیری محاکمه دست اندرکاران این جنایت، پای می فشارد. همه کسانی که در این سال های سیاه، برای برگزاری یادبودها و افشای زوایای مختلف این جنایات کوشیده اند، به ویژه تلاش خستگی ناپذیر خانواده های جانباختگان، قابل قدردانی است. همچنین برگزاری تریبونال نمادین برای بررسی جنایت رژیم جمهوری اسلامی را در خدمت مبارزه برای دستیابی به حقیقت می دانیم و به برگزار کنندگان آن درود می فرستیم. ما بر این باوریم که یکی از معیارهای دفاع از آزادی و دموکراسی و حقوق بشر در ایران، محکوم کردن قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و تاکید بر شفاف سازی در مورد آن است. هر نیروئی که در برابر این فاجعه سکوت کند، نمی تواند جائی در میان صفوف طرفداران دموکراسی داشته باشد. کشتار زندانیان در سال ۶۷ جنایتی است در ردیف جنایت علیه بشریت. ما از هر تلاشی که نوری به تاریکخانه‍ی جنایات جمهوری اسلامی بیفشاند، پشتیبانی می کنیم.

کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
دهم شهریور ۱٣۹۱ برابر ٣۱ اوت ۲۰۱۲

 

                       

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: