همراه
با افزایش فشار کشورهای امپریالیستی بر رژیم ولایت فقیه، اخیرا نیروهای
راست‌گرا و پشتیبانان خارجی آنها، با در اختیار داشتن امکان‌های فراوان
مادی و رسانه‌ای، برنامه های ”آلترناتیوسازی“ مشخصی را به راه انداخته اند.
یکی از این برنامه های” پرسرو صدا اما توخالی آنها ، پروژه احیای سلطنت و
”رهبر سازی“(در شرایط سرکوب “جنبش سبز” و ادامه حبس خانگی رهبران آن) از
سوی رضا پهلوی است.
بحث‌های تکراریِ دایره وار، ”تاریخ نویسی“های انتقام جویانه، دگردیسی و
هویتی تازه به خود دادن، و مقایسه صوریِ درجه سیاهی، تباهی، و استبداد میان
دو رژیم سلطنتی و ولایتی، در کنارِ روضه خوانی درباره ”دموکراسی خواهی“،
سخن رایج این محافل برای جذب کسان و ملحق شدن به این کاروان است. برگزاریِ
“کنفرانس“هایی
با نام‌هایی پرطمراق مانند: ”اتحاد برای دموکراسی در ایران“
(برگزاری
کنفرانس‌هایی با همین نام در واشنگتن، استکهلم، و بروکسل). برخلاف تبلیغات
پرسروصدا پیرامون این کنفرانس‌ها، آنها هیچ‌گونه تاثیر چشمگیری در
تحول‌های تعیین کننده کشورمان نداشته اند. این گونه گردهمایی‌ها تابه‌حال
به دلیل تظاهر به ”اتحادی مصنوعی“ بر گِرد بحث‌های انتزاعی درباره
دموکراسی، و شرکت میهمانانی ناشناخته و یا کسانی که دموکراسی را همراه بمب
و موشک (نمونه‌های عراق و لیبی) برای ایران تجویز می کنند، بلافاصله با
رسوایی روبه‌رو می شوند. یک دلیل عمده ناکامی این کنفرانس‌ها همانا مخالفت
قاطعانه و موضع‌گیری اصولی بخش وسیع نیروها و شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی
درون جنبش مردمی با پروژه‌های “آلترناتیوسازی“ای مانند کارزار ”احیای رژیم
سلطنتی“ و یا ”دخالت های بشر دوستانه“ امپریالیسم در میهن ماست.
یکی از هدف‌های کارزار کنونی پیرامون سناریویِ ”احیای رژیم سلطنتی“، از
سویی اثرگذاریِ مستقیم بر جریان‌ها و شخصیت‌های معینی در اپوزیسیون است؛ از
سویی دیگر، پراکندن روحیه سرخوردگی نسبت به تاریخ و پیشینه مبارزه با
استبداد سلطنتی، اختلاف‌زایی در بین نیروها و فعالان سابقه دار، نیز یکی از
هدف‌های مستقیم یا غیر مستقیم پروژه احیای سلطنت، و طهارتِ تاریخ سیاه و
پلید رژیم شاه را گرفتن است، یا به عبارتی، به وجود آوردنِ پراکندگی، تشکل
گریزی، و تولید انواع شعارها و جریان‌های سیاسی خلق‌الساعه، در کنارِ
کنفرانس‌هایی با نام‌های پرطمطراق که با به اصطلاح گرایش به تکثرگرایی و
تمرین دموکراسی توجیه می‌شوند، و با تشکل‌گراییِ دموکراتیکِ سازمان‌یافته و
رهبریِ منسجم و قوی جایگزین می‌گردند. بر این مبنا، هرکس می تواند در هر
جمعی حاضر شود و بنا بر حق آزادی شخصی و یا برای به وجود آوردن پیوند‌هایی
زودگذر، این ناهمگونی در رفتار سیاسی را توجیه کند. بزرگ بینی در ”خاطره
نویسی”، تولید انبوهه ای از مقالههای همراه با ابراز سلیقه‌های شخصیِ
نامنسجم اینترنتی رنگ وارنگ، جایگزین فرایند تحلیل‌گریِ قوی، تبادل نظرها،
و ارائه برنامه‌های رسمی حزبی می شوند. به عبارت دیگر، در مبارزه با
دیکتاتوری حاکم، ابزار و تجربه‌های شناخته شده مبارزاتی برای انسجامِ درونی
حزب‌ها و سازمان‌ها در جهتِ بالا بردن سطح تبادل نظر و جمع‌بندیِ
موضع‌گیری‌ها و برنامه‌های رسمی آنها- که در اوضاع و احوال کنونی می باید
بستر سازِ مخرج مشترک‌های لازم در برنامه‌یی حداقلی باشند- کنار گذاشته
می‌شوند. این وضعیت، فضای تنفسی برای پروژه‌های آلترناتیوسازِ ارتجاعی‌ای
مانند ”احیای سلطنت“ را فراهم می‌آورد. دراین فرایند، وجود و عملکرد
دیکتاتوری ”پهلوی“ها به کمک ”تاریخ نویسی“ به منظور حذف حافظه ملی، امری
ضروری توجیه می گردد، و رویدادِ مردمی انقلاب و مسئولیت به وجود آمدنِ
استبداد ولایی پس از آن به گردن نیروهای چپ گذاشته می شود. متاسفانه باید
پذیرفت که این بخش از این پروژه ضد ملی توانسته است با موفقیت نسبی در بین
برخی از فعالان و سازمان‌های کارنامه‌دارِ کشورمان رخنه و اثر کند. این
تلاش‌ها، با پشتیبانی مادی گسترده از سوی شخصیت‌ها و محفل‌های قدرتمند
ایرانی و خارجی، توانسته است کنش‌های جدی و توهم‌های مخربی را بین برخی از
نیروها در زمینه همکاری یا عدم همکاری به منظور ”احیای رژیم سلطنت“ به سر
کردگی ”رضا پهلوی“ دامن بزند. چنین روندی، به لحاظ منطقی، طیفی از بحث‌ها
پیرامون ”تغییر رژیم“ با کمک خارجی و لزوم شرکت در کنفرانس‌های ”دموکراسی
ساز“
برای برپایی ”اتحاد“ را به دنبال خود می‌آورد.
سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت)، در مقام یکی از نیروهای مترقی چپ
کشورمان، به دلیل‌های مشخصی، هدف مجریان این پروژه‌های ”آلترناتیوسازی“، از
جمله کارزار کنونی برای ”احیای رژیم سلطنت“، و شرکت در ”کنفرانس‌های
دموکراسی سازی“ بوده است. این مسئله به طور طبیعی واکنش‌هایی را در درون و
بیرون این “سازمان“ دامن زده است. حاد بودنِ این واکنش‌ها به اندازه‌ای
بوده است که بهروز خلیق، مسئول هیئت سیاسی- اجرایی این سازمان، تشریح
موضع‌های رسمی سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت) در مورد شرکت در
کنفرانس‌های ”دموکراسی ساز“ و ردِ همکاری رسمی با سلطنت طلبان را از طریق
دو مصاحبه مشخص، در “کار آنلاین“، مرداد ماه ۱۳۹۱، ضروری دانسته است. در
این مصاحبه‌ها، تائید رسمیِ اینکه هیچ عضوِ هیئت سیاسی- اجرایی سازمان و
هیچ نماینده‌یی از سوی آن در ”کنفرانس استکهلم“ شرکت نکرده است، و همچنین
ردِ قاطعانه وجود همکاری با پروژه ”احیای سلطنت“، در حکم موضعِ رسمیِ
سازمان در مصاحبه خلیق، امری بسیار مهم و مثبت است، اما علت‌هایی که در طول
دهه گذشته به عملکردِ ناهمگونِ برخی از اعضای(از جمله در کادر رهبری) یکی
از سازمان‌های مهم و مترقی ایران منجر می شوند، به صورت شفاف توضیح داده
نشده‌اند. مهمتر اینکه، چرا این ضرورت پیش می‌آید که مسئول یک سازمان چپ
دموکراتیکِ مبارز و با سابقه، عدم همکاری و مرز بندی سازمان خود را با یکی
از ضد دموکراتیک‌ترین نیروها را باید به طور رسمی تکذیب کند؟ دراین ارتباط،
بهروز خلیق شرحی در مورد لغوِ سانترالیسم دموکراتیک، نحوه آزادی فعالیت،
تنبیه انظباطی اعضا، و مشکل‌ها در سازمان متبوع خود، به منظور توضیح
زمینه‌های ناهمگونیِ عملکرد و اظهارنظرهای متناقضِ اعضای رسمی و کادر
رهبری، ارائه می دهد. به طور مسلم شکل و سازوکارِ(مکانیسمِ) عملِ سازمانی
یک حزب سیاسی مهم است، ولی محتوا و مضمون پایه‌های نظری حزب‌ها و
سازمان‌ها، و به خصوص بازتاب‌شان در برنامه‌های عملی آنها، عامل تعیین
کننده انسجام، تداوم، و سر انجام اثر گذاری آنها در پهنه جامعه است. به هر
حال، مسئله نحوه مدیریتِ رهبری و چگونگیِ انسجام نظری و درونی سازمان
فدائیان خلق ایران (اکثریت)، مسئله‌یی داخلی و مربوط به رفقای فدایی است،
اما سرانجامِ عملکرد، بازده بیرونی، و اثر گذاریِ مثبت آن بر جنبش مردمی،
ملاکِ ارزیابی‌ها خواهد بود.
دو اِشکال اساسی در مصاحبه‌ها و یادداشت‌های جنبی مسئول هیئت سیاسی-
اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) وجود دارد که لازم به ارائه پاسخ
رسمی از جانب حزب ما است.
نخست: بهروز خلیق می گوید که هدف کلیدی و شعار اصلی برای همکاری نیروها در
مبارزه با رژیم حاکم باید بر مبنای ”جمهوری خواهی“ و ”سکولاریزم“ باشد.
دوم: مصاحبه‌ها و توضیح‌های جنبی ایشان دربردارنده نقل‌قول‌هایی‌‌اند (یا
غیر منطبق با اصل و یا نا کامل) از شعارها و برنامه‌های حزب ما، که در
توجیه نکته پیش‌گفته در بالا مورد استفاده قرار می گیرند. در این
مصاحبه‌ها، بهروز خلیق برای بازتاب دادن جریان ”جمهوری خواهی“، در حکمِ
محورِ نظری سازمان فداییان خلق ایران، لازم می‌بیند چنین ادعا کند که
برنامه کنگره آتی (ششم) حزب توده ایران طرحی برای ”فردای پس از استبداد“
ندارد یا اهمیتی به شکل حکومت (جمهوری) در آینده نمی‌دهد. در زیر، با حفظ
خط منطقی در مصاحبه‌ها و جواب‌های مسئول هیئت سیاسی- اجرایی سازمان فداییان
خلق ایران (اکثریت)، نکته‌های مشخصی از “طرح برنامه کنگره ششم“ که تحریف
شده‌اند، یادآوری می‌شوند. برای رفع هرگونه ابهام باید گفت که، اشتباه‌ها،
حذف، یا بی دقتی بهروز خلیق در مورد نکته‌های اساسی “طرح برنامه ششم”، به
هردو نسخه این “طرح”(ویرایش اول و دوم) این سند مرتبط میشود. در این
نوشتار اشاره به “ویرایش دوم“ است، که دربردارنده نظرها و پیشنهادهای رسیده
است، و برای بررسی، اصلاح، و تصویب در اختیار نمایندگان ششمین کنگره حزب
توده ایران گذاشته خواهد شد.
۱.
در هر دو مصاحبه (۸ و ۹) مطرح می شود: ”برنامه جدید حزب“ حاکمیت مردم“ و
”حکومت
دمکراتیک- ائتلافی“ را به جای رژیم ولایت فقیه مطرح کرده است. اما در
برنامه حزب در مورد شکل حکومت سخنی به میان نیامده است.“ در صورتی که در
صفحه ۱۷ “طرح برنامه کنگره ششم” حزب ما، در همان فصل مربوط به حکومت
”دموکراتیک-
ائتلافی“، گفته می شود: ”حزب توده ایران، درباره برنامه حكومت آینده ، كه
شكل آن به نظر ما می باید جمهوری باشد، نظرهای خود را به شرح زیر در معرض
افكار عمومی می گذارد.“ در صفحه های ۱۸ تا ۲۱، این نقطه‌نظرها در باره
شکلِ حکومت آینده، یعنی ”جمهوری“، و دستور کار آن در عرصه‌های مشخص کلیدی
با این تیترها آمده است: ”الف- تحول در سازمان‌های حکومتی“؛ ”ب-
حقوق و آزادی های سیاسی، فردی، و اجتماعی“؛ ”پ- مسئله ملی“؛ ”ت- زنان“؛
”ث-
جوانان“؛ ”ج- سرفصل‌های برنامه‌های اقتصادی مردمی، برای تغییرهای بنیادی“؛
”ح- سیاست خارجی“؛ ”چ- فرهنگ، شکوفاییِ علم و فن“. حتی نگاهی گذرا به این
سند نشان می دهد که حزب ما پیشنهاد خود در باره شکلِ حکومتِ پسادیکتاتوری
را در چارچوبِ جمهوری و دموکراتیزه کردن روبنایِ سیاسی، به صورتی صریح مطرح
کرده است. علاوه بر این، ”طرح برنامه“، در بخش مربوط به
”مسئله
ملی“، به طور مشخص بر لزوم استقرارِ حکومتِ فدرال تاکید می‌کند(صفحه ۱۸).
بنابر تعریف این اصطلاح، و همچنین تجربه جهانی آن، حکومت فدرال، به طور
عموم، جمهوری و دموکراتیک است.
۲.
متاسفانه بی دقتی و یا به طور گزینشی نقل‌قول‌ها را ارائه دادن، در
جمله‌های زیر، اثرهایی مخرب در خواننده به جا می‌گذارد، به طور مثال: ”در
برنامه حزب بر ”ضرورت وحدت و همکاری و همیاری نیروهای مترقی و آزادی‌خواه
کشور برای برپائی جبهه واحد ضداستبدادی“ تاکید شده است اما آدرس عمومی
نیروهای سیاسی تحت عنوان ”نیروهای مترقی و آزادی‌خواه“ داده شده است نه
آدرس مشخص. معلوم نیست جبهه مورد نظر حزب چه نیروهائی را در برمی‌گیرد؟“
در صورتی که در صفحه ۱۶
“طرح
برنامه کنگره ششم”، با عنوان: “منشوری برای وحدتِ عمل و آزادیِ ایران از
چنگال استبداد“، مسئله ایجاد جبهه واحد و وسیع برای برچیدن استبداد ولایی
مطرح گردیده است، و با این تیتر: ” اول: ترکیب و ساختار جبهه“، می‌آید:
”جبهه واحد ضد استبدادی، كلیه آن حزب‌ها، سازمان‌ها، نیروها و شخصیت‌های
مترقی و آزادی خواه كشور را در بر می گیرد كه در راه طرد رژیم ولایت فقیه
مبارزه می‌کنند، و هدفشان استقرار آزادی، استقلال، صلح و عدالت اجتماعی
است. جبهه واحد در مقام ستاد مشترك توده‌ها در مبارزه برضد استبداد، با
توجه به شرایط و روند تحول‌ها، تاكتیك‌های مبارزه را بر اساس توافق مشترك
نیروهای شركت كننده در آن، تعیین می‌کند.“
آیا باید تصور کرد که مسئول هیئت سیاسی-اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران
(اکثریت)
“طرح برنامه” حزب ما را آنچنان عجولانه خوانده که به نکته‌های بالا توجه
نکرده است؟
مقصود ما از برپایی جبهه، حضور در جلسه‌ها و نشر گاه به گاه اعلامیه‌های
مشترک با جریان‌های موقتی و زودگذر نیست. بنابراین، “برنامه“ ارائه شده
برای “کنگره”، که تعیین کننده خط مشی آینده و فعالیت هماهنگ اعضا و
هواداران حزب است، جای این گونه ”آدرس‌های“ موقتی نمی تواند باشد. همان بند
پیش گفته “برنامه کنگره ششم“، به روشنی نشان می‌دهد که طرفداران “احیای
سلطنت” و نیروهای وابسته بدان در “جبهه واحد ضد استبداد” نمی گنجند. اما
مسئول هیئت سیاسی- اجرایی ”سازمان”، در مقابل، از حزب ما این سوال عجیب را
می‌کند: ”آیا سلطنت طلبان و مشروطه طلبان جزو ”جبهه واحد ضداستبدادی“ به
حساب می آیند و یا بیرون از جبهه قرار می‌گیرند؟“[!] بسیار عجیب‌تر و نگران
کننده‌تر اینکه، مسئول هیئت سیاسی- اجرایی “سازمان فداییان خلق ایران
(اکثریت)”
در باره یکی از مهم‌ترین نیروهای درون جنبش مردمی از حزب ما بی مورد
می‌پرسد: ”آیا این جبهه اصلاح طلبان را شامل میشود؟“ طرح برنامه کنگره حزب
توده ایران و بسیاری از سرمقاله‌های “نامه مردم” به نقش کلیدی نیروهای
اصلاح طلب در جبهه وسیع مردمی بر ضد استبداد حاکم، اشاره داشته‌اند. این
گونه ابهام زایی، عملی اصولی از سوی یک نیروی معتقد به اتحاد نمی تواند
باشد و قابل قبول نیست، زیرا شبهه انگیزی هایی از این دست نه تنها در
راستای برپایی اتحاد و همکاری نیروها نیست بلکه تنها به سود نیروهایی است
که خواهان ادامه دیکتاتوری در ایران اند.
باید یادآور شد که، این چنین سوال‌های انحرافی و بی مورد تا به‌حال از سوی
سایت‌های مشکوک چپ نمایی مطرح می شده‌اند که با طرفداری از احمدی نژاد و
ضدیت با اصلاح طلبان، بدون پرده پوشی در راه برانگیختن اختلاف در جنبش
مردمی تلاش می کنند.
۳.
بی ملاحظه‌گی مسئول هئیت سیاسی-اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران
(اکثریت)
در این مصاحبه‌ها، به مخدوش نشان دادن اسناد کنونی حزب ما محدود نمی شود.
مصاحبه کننده برای اینکه شعارِ ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ را
”سلبی“
که ”ناظر بر وضعیت امروز است و با فردای طرد استبداد رابطه برقرار نمی کند“
نشان دهد، همراه با کلی گویی، گریزی به تاریخ می‌زند و مدعی می شود: ”...
شعار ”همه با هم“ آقای خمینی که همان مضمون ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ را
داشت،
...“
این جمله بسیار سوال برانگیز است و تعبیرهای گوناگونی می‌تواند داشته باشد.
اگراشاره به ضعف و یا وجود یک برنامه حداقل بین نیروهای مبارز برای برهه
انقلاب ۱۳۵۷ است و اینکه تنها با هدف سرنگونی دیکتاتور و با ذهنی‌گرایی
پیرامون مرحله‌های بعدی نمی توان ادامه و موفقیت انقلاب‌ها را تامین کرد،
کاملا مورد قبول حزب ما است، و همان طور که پیش از این گفته شد، ایجاد جبهه
وسیع برضد استبداد حاکم همیشه بخشی از کل برنامه های حزب توده ایران (و از
جمله در رابطه با روند انقلاب ملی و دموکراتیک بهمن ۱۳۵۷) بوده است، و با
توجه به این تجربه، طرح برنامه کنگره ششم نیز دقیقا بر همین مبنا تدوین شده
است. سوال این است که، چرا در این مصاحبه‌ها
”جبهه
ضد دیکتاتوری” در خلاء نشان داده می شود؟ و در کنار آن و بدور از واقعیت،
چنین وانمود می شود که “برنامه“ حزب ما در مورد شکل حکومت آینده مبهم است!
در صورتی که طرح برنامه کنگره ششم و همین طور بیشتر مقالههای
“نامه
مردم” به لزوم ارائه شفاف برنامه پسادیکتاتوری از جانب نیروهای سیاسی برای
تدوین مخرج مشترک‌ها، اشاره‌ها داشته و دارند. در اینجا می توان بهروز خلیق
را به دو مقاله: ” پیش به سوی جبهه گسترده ضد دیکتاتوری“[نامه مردم، شماره
۸۹۲، ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۱] و ” مبارزه با دیکتاتوریِ ولایی گذر به مرحله
ملی- دموکراتیک“ [نامه مردم، شماره ۸۹۵، اول خرداد ماه ۱۳۹۱]
رجوع داد.
۴.
متاسفانه این شکل ابهام‌زایی برای حذف شعار ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“
با اصرار و به شکل‌های گوناگون تکرار می شود. در اشاره‌یی حاشیه‌ای، آقای
خلیق می گوید: ”حزب توده ایران در برنامه جدیدش که برای ارائه به کنگره آتی
حزب تهیه شده است، به جای دیکتاتوری واژه استبداد را گذاشته و ”جبهه واحد
ضداستبدادی“ را طرح کرده است.“ در سندها، برنامه‌ها، و مقالههای تحلیلی،
حزب ما از دو کلمه دیکتاتوری و استبداد بنا بر زمینه بحث مربوطه استفاده
می‌کند، و در معنا، این دو مفهوم معادلِ ”طرد رژیم ولایت فقیه“ و گذر به
دموکراسی است. به علاوه، در پای صفحه اول “نامه مردم“، ارگان مرکزی حزب،
همواره و هنوز هم، شعار ”با هم به سوی جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ به صورتی
نمایان به چاپ می‌رسد.
در بخش دیگری از این مصاحبه، مصاحبه‌گر ضمن اشاره به شعار محوری حزب ما
می‌پرسد: ”آیا سازمان متبوع شما آمادگی این را دارد که با دیگر نیروهای
سرنگونی طلب (جدا از آنان که خواهان حمله نیروهای نظامی کشورهای دیگر به
ایران هستند) در زمینه ایجاد ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ وارد گفتگو و تعامل
سیاسی شود؟“
۵.
بهروز خلیق در ادامه می‌گوید: ”شعار ”همه با هم“ در عمل به معنی آن بود که
همه زیر رهبری و اتوریته روحانیت و آقای خمینی قرار گیرند. در آن سال ها،
نیروهای سکولار به فردای انقلاب توجه جدی نداشتند. در عمل ائتلاف نیروهای
مدرن و سکولار با نیروهای مدافع جمهوری اسلامی به دلایل مختلف از جمله عدم
روشنگری به نفع روحانیت و حکومت فقها تمام شد. ما دیگر حاضر به تکرار این
تجربه تلخ نیستیم.“ نخست اینکه، حزب توده ایران در مقطع خیزش انقلاب ۱۳۵۷،
بر پایه نظریه گذار به مرحله ملی- دموکراتیک، ”برنامه“ مشخص و جامعی در
زمینه جایگزینِ حکومت دیکتاتوری سلطنتی داشت که در پلنوم پانزدهم کمیته
مرکزی حزب توده ایران به تصویب رسیده بود. دوم اینکه، این
“برنامه“
و تحلیلِ حزب از شرایط، از سوی نیروهای چپ رو [از جمله سازمان متبوع آقای
خلیق که به غیر از ”انقلاب سوسیالیستی“ و آن هم فقط از راه مبارزه
”مسلحانه“ به چیز دیگری قانع نبودند] در حکم سیاستی راست گرایانه و در جهتِ
آشتی طبقاتی دانسته و کوبیده و طرد می شد! سوم اینکه، به انحراف رفتن و
شکست نهایی انقلاب ربطی به شعارِ ”همه با هم“ و یا ”جبهه واحد ضد
دیکتاتوری“ نداشت، و ” دلایل مختلف“ دیگری، که آقای خلیق از کنار آنها می
گذرد، عامل‌های اصلی بودند. باید مراقب بود که این نوع برداشت‌های کلی از
تاریخ، همراه با ابراز نکردنِ ”دلایل مختلف“، می تواند به پروژه
”آلترناتیوسازی”
و ”احیای سلطنت“ی کمک کند که سرنگون کردن دیکتاتوری پهلوی را اشتباه
می‌داند و از نیروهای انقلابی خواهان تبری جستن، توبه، و دگردیسی است.
حزب توده ایران به نقش خود در انقلاب بهمن ۱۳۵۷ و سرنگونی دیکتاتوری سلطنتی
افتخار می‌کند، زیرا حزب ما براساس برنامه یی مترقی به منظور ادامه
پیش‌رویِ انقلاب به مرحله های مترقی اجتماعی و اقتصادی با از خود گذشتگی
مبارزه می‌کرد. انداختن گناه خیانت رهبری انقلاب، از جمله شخص خمینی به
آرمان های مردمی انقلاب و اعتمادی که میلیون ایرانی به او کردند، چیزی جز
توبه شرمگینانه از پیروزی انقلاب بهمن و سرنگونی رژیم سلطنتی نمی تواند
باشد. حزب ما در این سال های ارزیابی های مشخصی را از نقش حزب ما در انقلاب
بهمن 57 و کاستی هایی که در سیاست حزب ما وجود داشته است ارائه داده است
ولی بر خلاف لحن سخنان مسئول هیئت سیاسی- اجرایی سازمان فداییان خلق
ایران(اکثریت) مسئولیت شکست انقلاب و وضع بحرانی کنونی کشور ما به طور
مستقیم بر عهده رهبری ولایی، نیروهای ارتجاعی همراه با آنها، و توطئه‌های
امپریالیسم است.
به نظر می آید که تلاش مسئول هیئت سیاسی- اجرایی سازمان فداییان خلق
ایران(اکثریت)
در راستای حذف شعار محوری ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“
و برجسته کردن شعار ”جمهوری خواهی“ است. در این دو مصاحبه، هسته اصلی کلام
بدین صورت بیان می گردد: ”به باور ما ابتدا باید جمهوریخواهان دمکرات و
سکولار متحد شوند و در صورت ضرور با هویت جمهوریخواهی وارد این و یا آن
همکاری موردی با دیگر نیروها شوند. کسانی که ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“،
”اتحاد
برای دمکراسی“، ”جبهه دمکراسی“ و یا ”کنگره ملی“ را مطرح می کنند، باید
جواب دهند که جبهه مورد نظر آن ها، چه نیروهائی را دربر می گیرد؟ آیا شکل
حکومت در برنامه اشان مشخص است و یا مسکوت گذاشته شده است؟“ اگر طرح برنامه
حزب ما و چگونگی استفاده از شعار ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ در آن به طور
دقیق مطالعه و نقل قول می شد، بهروز خلیق به این نتیجه گیری غلط در مورد
”مسکوت“ گذاشته شدن شکل حکومت آینده نمی‌رسید. در مصاحبه‌های آقای خلیق،
ایشان نتوانستند زیرپایه نظری سازمان فداییان خلق ایران(اکثریت)” را در
مورد مزیت‌های محوری کردن شعار ”جمهوریخواهی“ در مقابل ”جبهه واحد ضد
دیکتاتوری“ توضیح دهند. اتفاقا هدف ایشان در این زمینه و برخی پاسخ های
ایشان در این مورد، به مسئله‌ها و سوال های جدی تری دامن زده است که در این
مصاحبه ها مطرح نشده اند و مفید خواهد بود در آینده به آنها پرداخته شود.
در خاتمه ضروری است تاکید کنیم که، خواست برپاییِ جمهوری دموکراتیک یکی از
مخرج مشترک‌های مهمی است که می باید در برنامه یی حداقلی از سوی نیروهای چپ
و مترقی پذیرفته و به میان توده ها برده شود. آنچه که هیچ کس در حال حاضر
نمی داند این است که، فرایندِ گذار از دیکتاتوری ولایی درعمل چگونه خواهد
بود، چقدر طول خواهد کشید، و مهمتر از همه، ترکیب و توازن نیروها به چه
صورت شکل خواهند گرفت، مگر آنکه قرار بر این باشد که بنابر سرمشقی از پیش
تعیین شده برای ”تغییر رژیم“ با هدف محوریِ ”اجرای انتخابات“ برای برپایی
دموکراسیِ صوری به کمک قدرت‌های خارجی- آن چنان که ”کنگره ملی“ احمد چلبی
در عراق، در نظر داشت- عمل گردد. درگذار از دیکتاتوری و در فردایِ پس از
استبداد، کشور ما با مرحله‌های سیال و تحول‌های پیش بینی‌ناپذیر روبه‌رو
خواهد شد که تناسب نیرو در آن حرف آخر را خواهد زد و نه شرط‌ها و
”باید”های
غیر واقعی این یا آن نیرو. بدین جهت، شعارِ ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ حزب
ما به قصدِ گذار از استبداد و بر پاییِ حکومت ائتلافی و دموکراتیک، در حکمِ
خطِ وصل‌کننده خروج و ورود از مرحله‌یی به مرحله دیگر
(ملی-
دموکراتیک) است. براین اساس، طرح برنامه حزب ما، کارسازهای کلیدی عملی‌ای
مانند ”مجلس موسسان“ را برای انتقال به حکومت جمهوری و دموکراتیک به تفصیل
درج کرده است. مطرح کردن شعارهای انتزاعی و ذهنی گرایانه، و از جمله جمهوری
خواهی، در مقامِ اصلی محوری، هرگونه جبهه متحدی در مبارزه با دیکتاتوری
حاکم را فاقد پایه نظری خواهد کرد، و نخواهد توانست توازن نیروی مادی لازم
به قصدِ گذار از دیکتاتوری ولایی را برقرار سازد. حزب توده ایران بر این
باور است که، در این مرحله از مبارزه، شعارِ محوریِ تاکتیکیِ دقیق و منطبق
با شرایط مشخص کنونی‌ای می‌بایست پیش کشیده شود، و همراه با برنامه
حداقلی‌ای دربردارنده “منشور آزادی” و مشخصه‌های الگوی اقتصادی‌ای مترقی،
این شعار محوری را به منظور بسیجِ حداکثر نیرو، با توده‌ها در میان گذاشت.
این امرِ حیاتی، تنها با کار صبورانه سازمان یافته در بین مردم به هدفِ
بالا بردن سطح آگاهی طبقاتی، همراه با برجسته کردن مخرج مشترک‌ها، امکان
پذیر است.
به باور ما، شعار ”جبهه واحد ضد دیکتاتوری“ چنین پتانسیلی را دارد. امید
است که بر مبنای این تحلیل و مطالعه دقیق‌تر سندهای حزب ما، در آینده بتوان
با سازمان فداییان خلق ایران(اکثریت)، پیرامون نظرهای رسمیِ سازمان درمورد
فرایند برپاییِ اتحادهای وسیع در جنبش، با آماجِ گذار از دیکتاتوری، و در
مسیرِ شکل دادن به حکومت جمهموری دموکراتیک، به تبادل نظرهای سازنده تری
نشست.
به نقل از نامه مردم، شماره 902، 6 شهریور ماه 1391
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
مطلب
را به آزادگی بفرستید:
