حزب دموکرات کردستان ایران :

با حمله ی نظامی به ایران مخالفیم

    با عرض سلام و پوزش از تأخیر در پاسخ گفتن به‌ نامه‌ی سرگشاده‌ی مورخ ۶/۷/۱٣۹۰ شما، توجه‌ عزیزان را به‌ نکات زیر جلب می نماید:
ضمن اشاره‌ به‌ بیانیه‌ی چهاردهم شهریور ۱٣۹۰ برابر با پنجم سپتامبر ۲۰۱۱ حزب ما نوشته‌اید: "در این اعلامیه‌ از کشورهای قدرتمند خارجی تقاضا شده‌است به‌ کمک مردم کرد بیایند تا کردهارا از سلطه‌ی حکومتهای مستبد آزاد کنند."(تأکیدها همه‌ جا از ماست). راستی، این مدعارا از کدامین قسمت بیانیه‌ی حزب ما درآورده‌اید؟ آخر فاکتی که‌ در اینمورد از بیانیه‌ی مزبور‌ نقل کرده‌اید عبارت زیر است که‌ با اندک تأمل و تعمق درآن بر همگان آشکار می شود که‌ نه‌ خطاب به‌ "کشورهای قدرتمند خارجی"است و نه‌ صحبتی از "آزادکردن از سلطه‌ی حکومتهای مستبد" به‌میان آمده‌است. واینک نص عبارت:
"ما ضمن ابراز خوشحالی از پیروزی مبارزه‌ی مردم لیبی وحمایت از قطعنامه‌ی۱۹۷٣ شورای امنیت در رابطه‌ با این کشور، خواستار آنیم که‌ شورای امنیت سازمان ملل متحد با اتکا به‌ همین اصل "مسئولیت حمایت" خطر همکاریهای شوم دولتها وسرکوب از سوی حاکمان را از ملت کرد دور سازند".
چنانکه‌ ملاحظه‌ می فرمائید مخاطب ما سازمان ملل متحد به‌ عنوان یک مرجع ذیصلاح بین المللی است و خواسته‌ی ما نیز صرفا دفع سرکوب و لشکرکشی است. اصولا فلسفه‌ی تشکیل سازمان ملل متحد نیز رسیدگی به‌ دادخواهی ستمدیدگان و زجرکشیدگان است، وگرنه‌ زورمداران نیازی به‌ استمداد از نهادهای بین المللی ندارند و هروقت اراده‌ کنند می توانند خانه‌و کاشانه‌ی مردمان مظلوم را برسر ساکنانشان خراب نمایند.
در جائی دیگر از نامه‌ی سرگشاده‌ی شما حزب دمکرات کردستان به‌ این دلیل مورد عتاب قرار گرفته ‌است که‌ ستمهائی را که‌ در حق ملت کرد روا داشته شده، یادآوری نموده‌ و به‌ مبارزات دیرپای این ملت درراه‌ دستیابی به‌ حق تعیین سرنوشت اشاره‌ داشته ‌است. جالب اینجاست که‌ این امر از جانب شما نوعی عدول از پرنسیپهای حزب و پشت کردن به‌ خط مشی رهبران شهید حزب نیز تلقی شده‌است. واقعا برای ما موجب تأسف است که‌ نزدیکترین دوستان ما از ما به‌خاطر یادآوری محنتهای تأریخی ملت کرد خرده‌ بگیرند. اما اینکه‌ گویا چرخش در سیاست حزب ما صورت گرفته‌ و به‌نحوی از خط مشی رهبران شهیدمان فاصله‌ گرفته‌ایم جای تأمل است. امری بسیار طبیعی است که‌ هر حزبی متناسب با شرایط زمانی مبارزه،‌ شعارها وخط مشی سیاسی خویش را تغییر دهد. ولی جالب اینجاست که‌ از این نظر هیچگونه‌ تغییری در مشی سیاسی حزب ما صورت نگرفته‌ و به‌ اصطلاح معروف در بر همان پاشنه‌ می چرخد.‌‌ از نزدیک به‌ نیم قرن پیش تاکنون حق تعیین سرنوشت خلق کرد در نخستین ماده‌ی برنامه‌ی حزب ما گنجانده‌ شده‌ و درتمام کنگره‌های حزب برآن تأکید مجدد شده‌است. فقط به‌عنوان نمونه‌ بخشی از ماده‌ی اول برنامه‌ی حزب مصوب کنگره‌های سوم و پانزدهم را ازنظر شما می گذرانیم:
"حزب دمکرات کردستان ‌به‌خاطر...و تأمین حق تعیین سرنوشت خلق کرد در کردستان ایران مبارزه‌ می کند". (برنامه‌ی مصوب کنگره‌ی سوم، مهرماه ‌۱٣۵۲)
"ماده‌ی نخست: آرمانها و پرنسیپهای اساسی
۱-آرمان حزب دمکرات کردستان تحقق حق تعیین سرنوشت ملت کرد در شرق کردستان (کردستان ایران) است." (برنامه‌ی مصوب کنگره‌ی پانزدهم، خردادماه ‌۱٣۹۰)
بدین ترتیب روشن می شود که‌ شعارهای حزب ما تغییر نکرده‌ و ما از خط مشی رهبران شهیدمان عدول نکرده‌ایـم. ولی اجازه‌ بدهید ما به‌شما یادآور شویم که‌ متأسفانه‌ برخوردتان با این مسأله‌ با خط مشی مترقیانه‌اتان دررابطه‌ با حق تعیین سرنوشت ملتها أبدا سازگار نیست. شما درحالیکه‌ حتا در همین نامه‌ی سرگشاده‌ بر ‌اعتقادتان به‌حق تعیین سرنوشت تأکید می کنید بر ما خرده‌ می گیرید که‌ مبارزات مردم کردستان درراه دستیابی به‌حق تعیین سرنوشت را به‌خاطر آورده‌ایم واین امررا نشانه‌ی درخواست "برپائی یک کشور مستقل کرد متشکل از چهار کشور ایران. عراق، سوریه‌ و ترکیه‌" می دانید که‌ ابدا چنین نیست. واقعا اینچنین برداشتی با اعتقاد شما به‌ حق تعیین سرنوشت خلق کرد تا سرحد جدائی از ایران که‌ بارها برآن تأکید کرده‌اید همخوانی دارد؟ شاید پاسخ شما این باشد که‌ داشتن یک حق ضرورتا به‌ معنای استفاده‌ی عملی از آن نیست. ولی در مقابل حتما این را هم قبول دارید که‌ هیچکس را نمی توان به‌جرم استفاده‌ از حق خویش به‌ دار کشید و یا تکفیر کرد. بگذریم از اینکه‌ چنین مبحثی اصلا بمیان نیامده‌است.
پرسیدنی ست که‌ از کی تاحالا سخن گفتن از حقایق تأریخی گناه‌ کبیره‌ شده‌است؟ راستی شما منکر این واقعیت هستید که‌ سرزمین کردستان بدنبال جنگ چالدران بین دو امپراتوری ایران و عثمانی تقسیم شده‌ و پس از پایان جنگ اول جهانی بین کشورهای ایران، عراق، ترکیه‌و سوریه‌ بازتقسیم شده‌است؟ حال به‌فرض آنکه‌ صحبت از حق کردها در اتحاد مجدد این بخشها هم به‌میان آمده‌ بود چرا باید به‌ اتحاد دیگر سرزمینهای تقسیم شده‌ تبریک گفت ولی به‌ بحث موهوم اتحاد مجدد سرزمین کردها نفرین فرستاد؟
تنها به‌ عنوان بیان یک واقعیت دراینجا بر سیاست همیشگی حزب دمکرات کردستان تأکید می ورزیم که‌ نه‌ خواستار حمله‌ی نظامی هیچ کشوری به‌ ایران هستیم و نه‌ وظیفه‌ی نجات ایران و تأمین حقوق حقه‌ی مردم کردستان را به‌عهده‌ی کسی جز مبارزان راه‌ رهائی در کردستان و سراسر ایران واگزار می کنیم، ولی در عین حال جزو "مبارز"انی نیستیم که‌ آماده‌اند در دفاع از حاکمیت ضدمردمی جمهوری اسلامی علیه‌ هموطنان آزاده‌ی خویش بجنگند که‌ مسلما شما نیز از آنها نیستید.
در خاتمه‌ این حقیقت را نیز یادآور می شویم که‌ حزب دمکرات کردستان نه‌ در هراس از هیچ قدرتی، مبارزه‌ درراه‌ دستیابی به‌ دمکراسی در ایران را شعار استراتژیک خود قرار داده‌ ونه‌ درتلاش برای به‌دست آوردن دل هیچکس. این امر حاصل تأمل و تعمق در شرایط زمانی و مکانی مبارزه‌ی مردم کرد است وصرفا به‌خاطر درنظرداشت منافع این مردم اتفاق افتاده‌است. و اگر غیراز این بود حزب ما بدون پروا شعار مورد نظررا عنوان می کرد. زیرا فکر می کنیم درصورت برداشتن شعار استقلال کردستان نیز نه‌ حاکمان ایران سرکوب و خفقان بیشتری را در مورد کردستان اعمال می کردند ونه مخالفان تأمین حقوق و آزادیهای مردم کردستان تهمتها و ناسزاهای دیگری در چنته‌ داشتند که‌ نثار مبارزان کرد بکنند.
به‌ امید آنکه صراحت لهجه‌ی ما و به‌ عبارت مد روز ‌شفافیت در بیان ما به‌ حسن تفاهم و تعمیق و گسترش روابط مبارزاتی حزب دمکرات و دیگر مبارزان راه‌ رهائی ایران یاری رسانده‌ باشد.

باسلام مجدد،
دفتر سیاسی
حزب دمکرات کردستان
۲٨/۰۷/۱٣۹۰ (۲۰/۱۰/۲۰۱۱

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: