فلسطین در سازمان ملل

به واقعیت باز گردیم . باز گردیم به بوی گند

یوری اونری – برگردان : هاتف رحمانی

 

یک مصاحبه گر محلی با اشاره به رویکرد به رسمیت شناختن دولت فلسطین توسط سازمان ملل از من پرسید " این می تواند شادترین روز زندگی تو باشد ؟"

من که غافلگیر شده بودم  پرسیدم "چرا باید باشد ؟"

" خوب ، برای آن که شما 62 سال از استقرار دولت فلسطین در کنار اسرائیل طرف داری کردید ، وآن روز فرا رسیده است !"

من گفتم " اگریک فلسطینی بودم ، احتمالا می توانستم خوشحال باشم ، اما به عنوان یک اسرائیلی ، من بیشتر غمگینم."

اجازه دهید توضیح دهم .

من از جنگ 1948با 4 اعتقاد محکم بیرون آمده ام:

1-   مردم فلسطین وجود دارند ، اگر چه نام فلسطین از روی نقش حذف شده باشد.

2-   با این مردم فلسطین است که ما باید صلح بر قرار کنیم.

3-   صلح غیر ممکن خواهد بود مگر آن که به فلسطینی ها اجازه داده شود دولت خود را در کنار اسرائیل مستقر کنند.

4-   بدون صلح ، اسرائیل کشور نمونه ای که ما درخندق ها خواب آن را دیده بودیم  نخواهد بود ، بلکه چیزی بسیار متفاوت خواهد بود . 

درحالی که در حال بهبودی از زخم هایم و هنوز در لباس فرم بودم ، من با افراد جوان متعددی از عرب ها ویهودی ها  برای طرح ریزی

جریان خود ملاقات کردم . ما بسیار خوش بین بودیم . اکنون همه چیز ممکن به نظر می رسید .

آن چه ما در باره آن فکر می کردیم یک  پیمان بزرگ برادری بود ، یهودی ها وعرب ها دلیرانه با یک دیگر جنگیده بودند، هر مبارزه  برای آن چه آنها حق ملی خود می دانستند.اکنون زمان دست یابی به صلح فرا رسیده است .

ایده صلح بین دو رزمنده دلاور پس از جنگ به قدمت فرهنگ سامی است .  در نوشته های حماسی بیش از سه هزار سال پیش ، گیلگمش ، پادشاه اروک ( عراق امروز) بر علیه انکیدو وحشی ، هم پایه او در قدرت وشجاعت می جنگد ، وپس از نبردی حماسی به برادران خونی هم دیگر تبدیل می شوند.

ما به سختی جنگیدیم وبرنده شدیم . فلسطینی ها همه چیز را از دست دادند. بخش فلسطین که از سوی سازمان ملل به دولت آنها واگذار شده بود توسط اسرائیل ، اردن ومصر ، بدون باقی گذاشتن چیزی برای آنها  بلعیده شده بود. نیمی از مردم فلسطین از خانه های خود رانده وآواره شده بودند .

زمانی بود که ما فکر می کردیم ، برای فاتح  حیرت زده کردن جهان با یک رفتار جوانمردانه وعاقلانه ، پیشنهاد کمک کردن به فلسطینی ها در تاسیس دولت خود شان  در عوض صلح است . بنا بر این ما باید یک دوستی ای ایجاد کنیم که بتواند  نسل ها ادامه یابد .

18سال بعد من این تصور را دو باره در شرایط مشابهی مطرح کردم. ما به یک پیروزی گیج کننده ای در برابر ارتش های عربی در جنگ 6روزه دست یافته بودیم که خاورمیانه در حالت شوک به سر می برد. یک پیشنهاد اسرائیلی به فلسطینی ها برای تاسیس دولت شان می توانست منطقه را به شدت تحت تاثیر قرار دهد .

ما این حکایت را ( بازهم ) برای خاطر نشان کردن یک نکته تکرار می کنم : وقتی که " راه حل دو دولت " برای اولین بار پس از سال 1948تصویب شد ، به منزله ایده آشتی ، برادری واحترام متقابل بود .

ما دو دولت  ، با مرزهای باز برای حرکت آزاد مردم وکالاها ، که  تنگاتنگ هم با یک دیگر زندگی می کنند تصور می کردیم . اورشلیم ، پایتخت مشترک ، می توانست سمبلی از روح تغییر تاریخی باشد. فلسطین می توانست به پلی بین اسرائیل جدید وجهان عرب تبدیل گردد، متحد برای منافع همگانی. ما  خیلی پیش از آن که اتحادیه اروپا به واقعیت تبدیل شود از " اتحاد یه سامی" سخن می گفتیم.  

وقتی که راه حل دو دولت پیش روی فوق العاده خود را ازتصور تعداد اندکی از بیگانگان ( دیوانگان) به سوی موافقت جهانی آغاز کرد ، در همین بستر بود که جلوه کرد. نه توطئه ای علیه اسرائیل ، بلکه تنها تنها پایه با دوامی برای صلح واقعی.

این منظر به شدت از سوی داوید بن گوریون ، رهبر مورد تایید آن زمان اسرائیل رد شد . او در گیر توزیع مهاجران یهودی جدید در سراسر منطقه وسیع  غصب شده از عرب ها بود ، و به هیچ وجه به صلح با عرب ها باور نداشت . او جریانی را پایه گذاری کرد که دولت های پی در پی اسرائیلی ، از جمله دولت حاضر ، از آن زمان از آن پیروی کرده اند . 

در سمت عربی ، همیشه حمایت از این دیدگاه وجود داشت . قبلا در کنفرانس لوسان در سال 1949، یک نماینده غیر رسمی فلسطینی ها ظاهر شد وبه صورت مخفی پیشنهاد مذاکره های مستقیم را مطرح کرد، آما آنها به شدت از سوی نماینده اسرائیل الیاس ساسون ، به دستور مستقیم بن گوریون ( آن گونه که من بعد ها شنیدم) دفع شدند .

یا سر عرفات بارها به من گفت – از سال 1982تا سال مرگ او در سال 2004- که او مایل است از یک راه حل " بنلوکس" ( مدل اتحاد بین بلژیک ، هلند ولوکزامبورگ) که می تواند اسرائیل ، فلسطین واردن ( " وشاید لبنان هم ، چرا نه؟") را در بر گیرد پشتیبانی می کند.

مردم در باره تمام فرصت ها ی از دست رفته برای صلح از سوی اسرائیل در تمام سال ها صحبت می کنند. این بی معنی است : شما می توانید فرصت ها را در راه هدفی که آرزو می کنید از دست بدهید ، اما نه در راه چیزی که شما از آن متنفرید .

بن گوریون یک دولت مستقل فلسطینی را خطری مرگبار برای اسرائیل می دید. از این رو به یک معامله سری با شاه عبدالله اول ، برای تقسیم زمین های اختصاس یافته از سوی طرح جدا سازی سازمان ملل برای دولت عربی  فلسطینی ها بین خودشان دست زد . تمام جانشین های بن گوریان همان جزم را به ارث بردند: که یک دولت فلسطینی می تواند خطر هولناکی باشد . از این رو آنها برای به اصطلاح " گزینه اردنی" بر گزیده شدند – با حفظ  آن چه رها کردن فلسطین تحت سلطه پادشاه اردن است ، که غیر فلسطینی است ( نه حتی اردنی – خانواده او اهل مکه هستند)

این هفته ، حاکم کنونی اردن ، عبداله دوم، دچار خشم بود وقتی که گفت باز هم  ژنرال سابق اسرائیلی دیگری ، یوزی دایان ، دوباره پیشنهاد باز گشت اردن به داخل فلسطین را ، با ساحل غربی ونوار غزه بعنوان " استان " پادشاهی هاشمی داده است . این دایان ، بی شباهت به پسر عموی بزرگ خود، موشه ،  یک احمق خود بزرگ بین است ، اما حتی یک سخنرانی از سوی یک چنین شخصی شاه را آتشی می کند ، که به طرز مرگباری از نفوذ فلسطینی ها از سمت ساحل غربی به داخل اردن می هراسد . 

سه روز پیش ، بنیامین ناتانیاهو به کتی اشتون ، " دبیر امور خارجه " بدبخت  اتحادیه اروپا گفت ، که اومی تواند  با هر چیزی غیر از قانونی شدن فلسطینی ها موافقت کند. از منظر سخنرانی "تاریخی " که او در کمتر از دوسال پیش ایراد کرد ، که در آن حمایت خود از راه حل دو دولت را بیان کرد، شاید عجیب به نظر برسد ،  . ( شاید او فکر می کرد دولت اسرائیل ودولت شهرک ها )

در هفته های اندک قبل از رای گیری سازمان ملل ، دولت ما با چنگ ودندان علیه دولت فلسطینی، مورد پشتیبانی تمام  قدرت امریکا ، خواهد جنگید . این هفته هیلاری کلینتون حتی پیشینه لفاظی خود را زمانی که  اعلام کرد امریکا از راه حل دو دولت جمایت می کندوبنا براین مخالف هر رای سازمان ملل برای به رسمیت شناختن یک دولت فلسطینی است ، در بوق کرد .

جدای از تهدید های ترسناک آن چه ژس از رای سازمان ملل به دولت فلسطینی رخ خواهد داد، رهبراین اسرائیلی وامریکاییبه ما اطمینان می دهند که چنین رای ای در کل تغییری ایجاد نخواهد کرد.

اگر چنین است چرا برای آن می جنگید؟

البته رای تغییر ایجاد خواهد کرد . اشغال ادامه خواهد داشت ، اما اشغال کشوری از سوی کشور دیگر خواهد بود . در تاریخ نماد ها بسیارند. این واقعیت که اکثریت عظیمی از مردم جهان دولت فلسطین را به رسمیت خواهند شناخت گام دیگری به سوی کسب آزادی برای فلسطین خواهد بود .

روز بعد از رای گیری چه رخ خواهد داد؟ارتش ما از قبل اعلام کرده است که تدارکات برای تظاهرات عظیم فلسطینی ها را که به شهرک ها حمله خواهند کرد به پایان رسانده است . مهاجران به بسیج " گروه های واکنش سریع" خود برای مقابله با تظاهر کننده ها فرا خوانده خواهند شد ، بدین گونه  اجرایی کردن پیشگویی " حمام خون".  پس از آن ارتش با جذب گردان های بسیار از سربازان عادی از وظایف دیگر وفراخوان یکان های ذخیره حرکت خواهد کرد.

چند هفته پیش ترمن نشانه های بد شگونی را که تیر اندازان ماهر برای چرخش اعتراض های مسالمت آمیز به چیزی بسیار متفاوت به کارگرفته  خواهند شد ، خاطر نشان کردم ، همان طور که در دوران انتفاضه دوم رخ داد. این هفته این امر رسما تایید شد که : تک تیر اندازان ماهر برای دفاع از شهرک نشین ها مورد استفاده قرار خواهند گرفت . 

همه این امر حاکی از طرح جنگ برای شهرک ها است . به طور ساده : جنگی برای تصمیم گیری برای آن که ساحل غربی به فلسطینی ها تعلق دارد یا به شهرک نشتن ها ( مهاجران یهودی).

در یک چرخش نسبتا کمدی رخ داد ها ، ارتش هم درحال  تدارک ابزار هایی از تفرقه جمعیت برای نیروهای امنیتی فلسطینی  تربیت شده از سوی امریکا است . سران اشغال انتظار دارند این نیرو های فلسطینی در برابر هم میهنانشان  از شهرک ها حفاظت کنند. از آن جایی که این ها نیروهای مسلح آینده دولت فلسطین هستند ، که مورد مخالفت اسرائیل است . تمام طرح اندکی گیج کننده به نظر می رسد .

بنا به اعلام ارتش ،  فلسطینی ها گلوله های پلاستیکی و گاز اشک آور در یافت خواهند کرد ، اما نه "اسکانک " (راسو)

اسکانک وسیله ای است که بوی گند غیر قابل تحملی ایجاد می کند که به تظاهر کنندگان مسالمت جو می چسبد ومدت زیادی آن ها را ترک نخواهد کرد . من می ترسم که وقتی این فصل به پایان رسد ، بوی گند خود را به طرف ما خواهد چسباند ، وما قطعا مدت طولانی از آن بوی گند  رها  نخواهیم شد .

بیایید برای یک لحظه عنان  تصور خود را رها کنیم.

تصور کنیم که در مذاکرات آینده سازمان ملل چیزی باور نکردنی رخ می دهد : نماینده اسرائیل اظهار می کند که اسرائیل پس ازملاحظات به حق تصمیم گرفته است برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین رای دهد.

مجمع ممکن است با بی اعتقادی خیره شود . پس از لحظه ای سکوت ، هلهله وحشیانه می تواند سکوت را بشکند.جهان ممکن است هیجان زده شود. روزها ، رسانه های جهان ممکن است از هیچ چیز دیگری سخن نگویند.

لحظه تصور سپری شد .به واقعیت باز گردیم . باز گردیم به بوی گند.

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: