نویدنو:14/06/1390  

 

 نویدنو  14/06/1390

 

 

حزب کمونیست رشد یابنده:

 نگاهی به روش های سازماندهی در بستر تاریخی

روبرتا وود – برگردان : مهرگان

 June 1 2011

میلیون ها امریکایی ، به ویژه جوانان، سوسیالیسم را به سرمایه داری ترجیح می دهند. گنبد های مجالس قانون گذاری در ایالتی پس از ایالت دیگر با فریادهای ده ها هزار نفر از فعالان کارگری ومتحدان آنها به لرزه در می آید. نیاز به مطالعه وتوضیح مردمی راه کارها ی (تاکتیک های) اتحاد بسیار عاجل است . چه کسی می تواند خواهان حزب کمونیستی بسیار بزرگ- حزبی با ظرفیت به کار گیری میلیون ها نفر- نباشد؟

من با مقاله اخیر تونی پسینوفسکی " قاعده های سازمانی، قدرت وروش ارتباط: نگاهی از نزدیک به یک تشکیلات متکبر" موافقم ، که حزب کمونیست نیازمند آراسته شدن در مبارزه است.
حزب کمونیست  به تغییر نیاز دارد  و به سریع تغییر کردن نیازمند است. درهای حزب ما به اندازه کافی به روی داوطلب ها باز نیست. به اندازه کافی برای ابتکارات اعضا گشوده نیست. فرد فعال خیلی باید چشم انتظار(پاسخ) بالا باشد . ما نگرانی بسیار بیشتری در باره انجام دقیقا درست چیزها داریم تا نسبت به اصلا انجام ندادن آن . در حزب ما احساسات بسیارزیادی مبنی بر این که این حزب ما است ونه حزبی از آن تمام طبقه ونه به ویژه حزبی از آن نسل جوان تروجود دارد .

ما به زمان پاسخ گویی سریع تر- در واقع به جذب عضو جدید در طی 24ساعت ، نه در طی 24 روز - نیاز مندیم. ما به باز بودن درب نشکیلات به روی سایر اشکال سازمانی ونقاط به کار گیری آن ها علاوه بر حوزه های حزبی نیازمندیم. ما  به آن که خواهان تجربه برای تدارک هر شکلی از مشارکت وارتباط امکان پذیر باشیم نیاز داریم. ونیاز مندیم  سازمان خودرا منطبق بر آن گونه ای که مردم واین نسل زندگی می کنند ،گشاده به روی سطوح مختلف مشارکت  بسازیم. صرفا چون ما همیشه برخی چیزها را به بعضی شیوه ها انجام داده ایم به این معنی نیست که هنوز هم آن روش درست است . والبته ، ما به مواجه شدن با ضرب العجل ها واجرای وظایف هم  نیاز داریم .  

من نا امیدی تونی را با تجربه تشکیلاتی که اغلب در حرف بسیار بزرگ اما در عمل تدریجی است سهیم می دانم.

اما تمایز پیشنهاد های تونی بین ایدئولوژی واخذ نتیجه منجر به یک جهت اشتباه می شود ومن فکر نمی کنم ما نتایجی  به دست خواهیم  آورد. 

شاید برای تاکید بر ضرورت نیاز به تغییر سریع وموثر، تونی تاریخ وتاثیر تشکیلات ما را نیز دست کم می گیرد. من فکر می کنم که این امر از نظر تاریخی نا درست است .

ما همگی در هدف ها توافق داریم، اما ایا ما با زدودن ایدئولوژی از بحث های تشکیلات وبه جای آن متمرکز شدن بریک  روال مبتنی بر پاسخ گویی سهام دار، قابل تحویل ها ، عملکرد درجه بندی ، مناسبت ها ، قراردادهای دوجانبه برای موفقیت ، مشارکت در خرید سهام دار، مبنای سرمایه گذار، اعمال نفوذ کردن ، وتعریف های جدید از قدرت ومنفعت شخصی به این هدف ها دست خواهیم یافت؟ من چنین فکر نمی کنم. 

 اجازه دهید به مسئله رشد حزب کمونیست از لنز های بازتر ، از لنزهای تاریخ نگاه کنیم. اندازه وسطح تشکیلاتی حزب کمونیست بیش از همه ودر درجه نخست ناشی ازشرایط مادی طبقه کارگر ومبارزه طبقاتی است . اندازه وموجودیت حزب هم مانند جنبش کارگری به شرایط مبارزه طبقاتی وابسته است .

حزب بزرگترین رشد خود را در سال های دهه 30ودهه 40- زمان رکود اقتصادی بزرگ وسازمان اتحادیه های کارگری صنعتی- تجربه کرد. علت این رشد  را نه در پذیرش تکنیک های بهتر سازماندهی بلکه در خیزش عظیم مردم می توان ردیابی کرد. نیروی پیش برنده اولیه شرایط عینی بود. گفته می شود که عامل های ذهنی – عامل هایی که ما می توانیم کنترل کنیم-  می توانند قاطع باشند. و ما شاهد بودیم که در آن دوران دهه های 30 و40، جنبش ما با قلب وروحش به بحران هایی که ملت مارا احاطه کرده بود واکنش نشان داد. بدون شک آنها با بازده پویایی عضو های جدید حرکت می کردند.  حزب کمونیست از آن پس ، همراه با تمام جنبش های مردم ، شیوه های جدید توده ای از جمله  فرهنگ با هوش ورفتار پیکار جویانه را پذیرفت. ایدئولوژی برجسته حزب در آن رشد، عنصری کلیدی بود- مبارزه علیه نژادپرستی، اتحادیه گرایی صنعتی، آزادی بیان .   

من با فوریت ایجاد تغییرات موافقم ، اما ، اجرای ( این تغییر ) بعنوان " روال تشکیلاتی ، قدرت وارتباط" ، دال بر آن که حزب کمونیست به  مدت طولانی شایسته نبوده است ، نگاه کردن سطحی به تاریخ است . 

امروز ، ما چون  درحال پیش بردن  جریان یک قیام هستیم ، باید تکبر خود در باره  دست آوردهای مان را با شکسته نفسی طبقه کارگر متعادل کنیم. رفقایی که  ما راهدایت کردند  به هر طریقی که مقدور بود  تشکیلات مارا از میان دستگیری ها، اخراج های جمعی ، ضبط اموال وحمله بی امان ایدئولوژیک حفظ کردند.   

در حقیقت قسمت عمده تاریخ بیش از 90ساله تشکیلات ما بر قله قیام ، آن چنان که در دوران دوسویه 15ساله دهه های 30و40یا خیزش دانشجویان در اوایل دهه 70 نبوده است . بلکه بیشتر در معرض شکست از طریق انزوا در دهه 20 ، حمله مک کارتی در دهه 50 ، سلطه  سندیکالیست های راست گرا برجنبش کارگری در دهه های 60، 70 وهشتاد قرار داشته است . 

وقتی که ما از " ائتلاف مردم به رهبری کارگران" سخن می گوییم امروز در خیابان قابل مشاهده است . اما در آن روزها ، آن امرمفهومی نظری بود که مقداری توضیح وامتدادی از اعتقاد را در بر می گرفت. با این حال حزب کمونیست بود که بادهای تازه در جنبش کارگری را برجسته کرد، در ساختن کمیته های صف وستاد ،ایجاد انجمن های سیاه پوستان وزنان مشارکت کرد ، با هر گشایش  بسیار اندک در دسترس،  باکار در مبنا ، ویافتن امکانات در شرایط بسیار دشوارتلاش کرد.  
نفوذ حزب در آن دوران های چالش بر انگیزنباید با انتخابات های تحت نفوذ یا مردمی که خواهان در آغوش گرفتن آشکار آن بودند یا اعضا آن سنجیده شود. با این حال  هنوز نه یک دهه ونه یک نسل از آن چه که حزب کمونیست به روش مثبتی با مبارزه طبقاتی جوش خورده نگذشته است .

حزب کمونیست از میان دشواری ها از طریق جنبش  مبارزه افریقا امریکایی ها وحقوق مهاجران ،قیام به  فعالیت قطعی ، صلح وهمبستگی بین المللی با کارگران ارتباط بر قرار کرده است.
اکنون که ما دریچه های سیل گیررا برای مشارکت سیل بزرگ باز می بینیم ، لازم نیست کاری را که ما انجام داده ایم ودر دوران دیگری نیزممکن است به آن باز گردیم لکه دار کنیم .

مثالی به ذهنم می رسد : سازمان گران کمونیست کلو لایت فود وجک لینگ دو رهبر ، سیاه وسفید ، در جنبش بیکارن شیکاگو در دهه 1930 بودند. آنها در تجمع های کنار خیابان برای ده ها هزار نفر سخنرانی می کردند.آنها نمایندگانی را هدایت می کردند که  سامان مردم را در خانه هایشان به عقب باز گرداندند. حزب کمونیستی را در شیکاگو باهزاران عضو رهبری می کردند.زمانی که در دهه 70 آنها را ملاقات کردم هنوز هدایت حزب در شیکاگو را ، با همان مهارت ها وشیوه های تشکیلاتی در دست داشتند. اما در این بین دوره ای از واکنش شدید ویک جنبش کارگری که با رئیس ها متحد شده بود وجود داشته است. راکد شدن عضویت ، رشد را تقریبا متوقف کرد. هر چند ، فقدان رشد نمی تواند به روش های سازماندهی نا درست نسبت داده شود. وعلیرغم دشواری ها ، بسیاری چیزهای مهم هنوز تحت رهبری آنها عملی می شد .

اخیرا تجربه ای در داخل جنبش کارگری برای تاسیس چیزی که در آن زمان بعنوان تغییرات تبدیلی در عمل سازماندهی توصیف می شد وجود داشت . اگر چه تعدادی از تغییر ها مثبت بودند ( برخی دیگر مثبت نبودند) رشد بنیادی پیش بینی شده از سوی مقامات مسئول در جامه تحقق پوشیدن شکست خورد. در جنبش کارگری، روش های درست سازماندهی بسیار اهمیت دارند، اما به تضمین عامل های اساسی کمک نمی کنند. 

بنا بر این در این لحظه ، که اعضا دوباره به داخل حزب ما سرازیر می شوند ، سنجش دقیق دلیل مشکلات گذشته برای نسبت دادن نادرست آنها به شرایط ذهنی مهم است .

اکنون مایلم یک عدم توافق دوستانه را با برخی مفاهیم  جدید" قدرت " و"منافع شخصی" مطرح شده در مقاله تونی در رابطه با مسئله ساختن حزب کمونیست بنویسم.

در ابتدا مجبوریم روشن کنیم که حزب کمونیست امریکا بر خلاف اسم آن یک حزب سیاسی  طبق عادتی که اکثر امریکایی ها از آن اصطلاح می فهمند نیست – یعنی ، فعالیت اصلی ما کسب پول برای حمایت کردن یا درافتادن با نامزدها ی انتخاباتی برای مشاغل منتخب نیست .  اگر چه ، ما یک موسسه خیریه، یا گروه مددکاری اجتماعی یا حتی عدالت اجتماعی هم نیستیم. ما با درک این که راه صلح وعدالت ونجات انسان وسیاره ما همین است برای رفاه طبقه کارگر – حال وآینده – مبارزه می کنیم.

بنا بر این تا هنگامی که صحبت کردن در باره " ساختن قدرت" روا است ، تمرکز ما نمی تواند بر ساختن قدرت برای تشکیلات خودمان باشد .  در عوض تمرکز باید بر ساختن قدرت برای طبقه باشد . این یک تمایز معنا دار است ، نه صرفا یک بازی با کلمات. کار ما بلند پروازانه است – قوی تر دیدن جنبش کارگری ، نیروند تر دیدن جنبش های سایر زحمتکشان ومردم و استوارتر دیدن آگاهی طبقاتی کل طبقه . تعریف قدرت ذکر شده در مقاله تونی " توانایی کنترل، مانع یا سبب تغییرشدن" کاملا برازنده پیشنهاد نیست . ما به تعریف طبقاتی نیاز داریم. تشکیلات ما قدرت آزمودن آن را توسط خودش ندارد. همان طور که کارل مارکس  وفردریش انگلس  به ما گفتند" ما هیچ منافعی جدا از طبقه نداریم " 

تونی ما را به سازمان دادن بر پایه "منافع شخصی" فرا می خواند وحق با اوست . اما منافع شخصی خیلی به ایدئولوژی ربط دارد. هرکسی فراتر از منافع شخصی عمل می کند ، چالش آن است که آن ها منافع شخصی خود را چگونه می بینند. چرا آنهایی که مایلند به دلایل "نوع دوستانه "( نوع دوستانه مساوی است با نگرانی برای رفاه دیگران) به (حزب) پیوندند با آنهایی که می خواهند در تشکیلاتی باشند که موثر وبا نیازهای عاجل آنها متناسب باشد مغایرت دارند؟ من گمان می کنم این یک دو دستگی دروغین است . موضوع آگاهی طبقاتی آن است که می تواند وباید در تاثیر بر هردو یکی باشد .جاذبه جادویی آگاهی طبقاتی آن است که برای دیگران بودن موثرترین راهی است که من می توانم برای خودم باشم  .

من می فهمم که تعداد زیادی از مفاهیم ذکر شده در نوشتار تونی برای ما از جنبش غیر انتفاعی ناشی می شود. غیر انتفاعی  شکل مسلط تشکیلاتی جنبش عدالت اجتماعی امروز است .  جنبش غیر انتفاعی هم چنین جایی است که ما با بسیاری از متحدان ارزشمند خود دیدار می کنیم. بسیاری از ابزار ها وروش های جدید وارزشمند تشکیلاتی در آنجا پرداخته شده اند.

هر چند ،  ما هم چنین باید به یادداشته باشیم که منبع اصلی تامین مالی غیر انتفاعی ها موسسات تعاونی (کمک هزینه از طریق کم کردن اساسی مالیات ) است . بنا بر این غیر انتفاعی ها بیشتر وبیشتر به داخل یک شکل تشکیلاتی مجبور شده اند، و، من با جرات می گویم ، روالی است که به الزام های تاسیس کنندگان آن پاسخ می دهد . آنها مدل تعاونی سازمان را : با هیئت مدیره ای با مسئولیت دوگانه الف : تعیین سیاست ، و ب: رجوع به تامین کنندگان مالی تحمیل می کنند. هیئت مدیره کارهای روزبه روز را انجام می دهند. روالی که آنها  برای مورد ارزیابی قرار دادن  و کسب هدایا به کار می برند در وحله اول از دانشکده های بازرگانی ناشی می شود. همین طور ، درخواست برای قابل تحویل ها ، نتایج مبتنی بر روش ها وغیره . بنگاه ها وانمود می کنند که از سنجش های "عینی" برای ارزیابی استفاده می کنند اما هیچ مدرکی وجود ندارد که این معیارهای اندازه گیری معتبر باشند.   

" نتیجه محور" ، مفهومی که در مخالفت با مرحله محوری پرداخته شد به نظر خوب می رسد . هر چند ، در " حرفه" ساختن آگاهی طبقاتی ، مراحل مهم است . مثلا، آیا در سازمان دهی اتحادیه ها ، ما کار خود را تنها با این که چه تعدادی عضو ثبت نام کرده اند داوری می کنیم ( نتیجه محور) یا هم چنین با دست آورد های  یک کمیته سازماندهی ( مراحل ) ؟ در خط کاری ما – ایجاد آگاهی طبقاتی- من مایلم بگویم که ما مراحل چندی را دوش به دوش نتایج قابل اندازه گیری طی می کنیم .تعیین کمیت ایجاد اتحاد، آگاهی طبقاتی، رهبری وتجربه در مبارزه دشوار هستند.  
ما نمی توانیم با اعضا خود ، خواه در لیست پرداخت کننده های (حق عضویت)  یا لیست داوطلب ها باشند مثل کارکنان رفتار کنیم وآنها را با استاندارد های یکسان اندازه گیری کنیم . محرک ما ایدئولوژی– سطح بالایی از درک منافع شخصی- است . من فکر نمی کنم  هدف های تولیدی برای تشکیلات مردمی مناسب باشند.

البته ، سازمان های عدالت اجتماعی زیاد بسیار مهمی وجود دارند که به تامین مالی تعاونی وابسته نیستند: اتحادیه ها. وبنا براین اتحادیه ها در میان دموکراتیک ترین وبنیادی ترین سازمان ها در زندگی امریکایی ها هستند. آنها یک مدل طبقه کارگری از تشکیلات را تعقیب می کنند – محلی با رهبران منتخب وفرصتی برای افراد طبقه کارگر برای رشد در رهبری: بعنوان نماینده کارگران ، عضو کمیته محلی ( حقوق شهروندی، سلامت وامنیت، همبستگی)، مدیر اتحادیه محلی ، عضو شورای مرکزی کار وغیره .

یک استثنای قابل ذکر آن است که حزب کمونیست در مبارزه طبقه کارگر متولد شد واز طریق مشارکت اعضا وحامیانش تامین مالی می شود. این دست آورد کوچکی در طی تقریبا 100سال تعقیب وآزار نیست . سازگاری وثبات در موضوعاتی مثل اهمیت مبارزه علیه نژاد پرستی ، ضدیت با امپریالیسم ، سندیکالیسم مبتنی برمبارزه طبقاتی، دموکراسی اتحادیه وایجاد راهکار(تاکیتک) های ائتلاف  یک مشارکت غیر قابل شمارشی را در این کشور به وجود آورده است .

موفقیت ها وپایداری حزب کمونیست سزاوارآن است که مورد مطالعه  قرار گیرد  و اعتبارهر تکه تا حد اصول اظهار شده سازمانی که حتی یک ثبت اثبات شده موفق هم  ندارد معین گردد.

درس های زیادی برای آموختن از هر نسل مبارزان وجود دارد.

من هنوز با نکته اصلی مقاله تونی موافقم. ما به بحث های بیشتری در باره آنچه کارایی دارد  وآنچه کارایی ندارد ونیز به کشیدن عضو های جدید وجوان مان به این بحث نیازمندیم.
از تونی به خاطر غلتاندن توپ سپاسگذارم.

سرچشمه : پلتیکال افیرز

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: Balatarin

بازگشت به صفحه نخست         

         

free hit counter