مطلب دریافتی

پرچم سرخ زحمتکشان افراخته است

ارشيا 

 

به نظر تنها از مسير راه اندازي و دستيابي به سنديکاهاي کارگري است که مي توان انتظار داشت کارگران با ديگر جنبش هاي اجتماعي همگام شده و علي رغم فشارهاي سنگيني که در روابط سرمايه داري به گرده مي کشند ، گام هاي اساسي تري در جهت اصلي ترين خواست خود که همانا عدالت ودسترسي برابر به امکانات موجود در جامعه ، وراي تبعيض طبقاتي و ستم هاي مضاعف نشات گرفته آن از قبيل ستم ملي ، ستم جنسيتي برداشته وديگر طبقات جامعه رادر رسيدن به خواست هاي  ترقي خواهانه همراهي کنند.

حضور کارگران بدون تشکيلات و انسجام طبقاتي ناشي ازآن در مبارزات اجتماعي راه را براي سو استفاده ازامکانات مادي اين طبقه براي پيشبرد گفتمان هاي اعتراضي که حداقل تعهدي به خواست هاي طبقاتي کارگران ندارند باز کرده واين موضوع باعث بدبيني و نااميدي کارگران وزحمتکشان ازهمراهي با  گفتمان هاي سياسي رايج در فضاي جامعه خواهد شد.

به نظرم  پافشاري روشنفکران و آگاهان طبقه کارگر به خواست هاي حداقلي اين طبقه که به علت سرکوب طبقاتي سال هاست که مهجور مانده است ،اولين نياز و اولين اتحادي است که بايد از سوي ديگر گروه هاي اجتماعي و ديگر جنبش هاي سياسي به رسميت شناخته شود و در جهت آن تلاش وکوشش شود .

اين انتظار نا معقول است که از طبقه اي که تاکنون از سوي جريانات سياسي حاضر در عرصه مدني و سياست رسمي درايران گاه به سخره گرفته شده است و نيازهاي حياتي اش را چندان باور نداشته است ، بخواهيم براي خواست هاي درست ديگر جريانات سياسي دست به فداکاري زده و پيش تاز بازپس گيري حقوق از دست رفته ديگر جريانات سياسي باشد.

 طبقه کارگر به خوبي نشان داده است که در جهت احقاق حقوق خود پيگيرترين و فداکارترين نيروي اجتماعي مي باشد و در راه رسيدن به منافع دست جمعي ديگر زحمتکشان کوشاترين طبقه مي باشد ودراين دنياي پرآشوب سرمايه داري که ازهر طريقي سعي در باز پس گيري حداقل حقوق کارگران دارد. حداقل حقوقي  که تحت فشاروجودقطب سوسياليستي سابقا موجود، احزاب، سنديکاهاي کارگري وميليونهاانسان آگاه و به قيمت جان هزاران کمونيست و فعال اين طبقه بدست آمده است، رفيقانه ترين همبستگي هاي طبقاتي را با هم رزمان خود در سراسر جهان داشته است.

 درسالي که گذشت وماه هاي اخيرماشاهداعتصابات متعدد کارگري بوده ايم. بااين که به دستور مستقيم شوراي عالي امينت ملي خبروگزارشات مربوط به اعتصاب هاي کارگري دررسانه هاي همگاني به ويژه خبرگزاري کارايران – ايلنا- به مراتب کمتراز قبل بازتاب مي يابد،درماه هاي اخيردراعتراض به سياستهاي نئو ليبراليستي اعمال شده توسط دولت ، کارگران چندين اعتصاب و تحصن را سازمان داده اند که گاه پيروز و گاه همراه با شکست بوده است . اين امر با حداقل امکانها و نهادهاي مدافع حقوق کارگر نويد بخش بيداري و آگاهي بيش از پيش طبقه کارگر در اثرمسيرحوادث و روند واقعيت هاست. واقعيت ذوجوانب و متحرک، که در آن ماهيت‌ها گاه با ظواهر گوناگون بروز مي‌کنند،هرجا که کارگران توانسته اند متحد بمانند و بر خواست هاي مشترک خود پافشاري کنند پيروز بوده اند، بايد به کارگران ايراني  که محروم از حداقل امکانات سازمان يابي با تکيه بر سنت هاي سابقا موجود سنديکايي توانسته اند به چنين پيروزي هايي دست يابند تبريک گفت.

 کارگران سال هاست که مرارت هاي سرکوب را بر پيشاني داغ دارند. اعتراضات کارگران مجتمع ذوب مس نيروک در روستاي خاتون آباد شهر بابک کرمان در دي ماه سال ۸۲ ، دردوره اصلاحات ، سرکوب و کشتار کارگران درآن جهت ياد آوري کافي است.سرکوب در تاريخچه مبارزات کارگري امري نوظهور نيست . ديکتاتوري سرمايه در سراسر جهان به هر روشي داغ خود را بر کارگران زده است. گاه با کشتار فعالين طبقه کارگر چه درقاره آمريکا ، اروپا و چه در قاره آسيا و آفريقا ، کشتارهاي شيلي و نيکاراگوئه ،...، اندونزي، ويتنام و ايران داغي است که نه تنها داغ  طبقه کارگر که شرم همه انسانهاي آزادي خواه است و گاه سرکوب  با ارائه تئوري هاي سازشکارانه وسعي در خلع سلاح اين طبقه به کمک دانشمندان در خدمت خود (مزدوران) در انواع انستيتوهاي پر طمطراق تحقيقاتي با بودجه هاي کلان وسازمان هاي اطلاعات و امنيت وبه کمک رسانه هاي قدرتمند خود در تحريف حقايق و بدل سازي صورت گرفته است .

 آزادي در عرصه حقوقي هرچند لازم است اما کافي نيست ، دمکراسي، چيزي بالاتر، ارزشمندتر از بازارهاي آزاد و منافع طبقات بالا دستي است. اين امري است که بايد توسط روشنفکران و فعالين طبقه کارگر با  نيروهاي دموکراتيک و ملي  که به درک روشني از آزادي و استبداد سرمايه نرسيده اند در ميان گذاشته شود و در ارتباط با ميراث اصلي سالها سلطه نئوليبرالي که همانا جوامعي پراکنده شده و نامتجانس، با نابرابري‌ها و شکاف‌هاي قومي، طبقاتي، جنسيتي، و مذهبي روشنگري کرد. اين اقدامات گام مهمي در رشد دموکراسي و شناخت نيروهاي دموکرات جامعه مي باشد.

بي شک  مبارزه براي آزادي حقوقي يکي از وظايفي است که بايد پيگيرانه توسط نيروهاي دموکرات ،خواهان عدالت اجتماعي و ميهن دوست پي گرفته شود. چراکه همانطور که انگلس در آنتي دورينگ گفته است «آزادي در استقلال تخيلي از قوانين طبيعت قرار ندارد، بلکه در شناخت از اين قوانين و درامکاني است که آنها مي دهند تا آنها را با برنامه و به منظور رسيدن به اهداف مشخص به کار گيريم. »

 اما تنها در شکل گيري اتحادي از نيروهاي چپ و فعالين طبقه کارگر و ايجاد تشکل هاي کارگري است که مي توان براي آزادي کيفي مبارزه کرد و دراين باره سخن گفت که، جایی که مالکيت خصوصي و روابط ستمگرانه و استثمارگرانه حاکم باشد از آزادي و دموکراسي واقعي نمي توان اثري ديد.

اما در نبود اين اتحاد و تشتت نيروهاي چپ و جدل هاي بيهوده و بي ثمر، هم چنين نبود حداقل تشکل هاي صنفي طبقه کارگر، تلاش براي حقوق اوليه دموکراتيک که پايه گزار بحث هاي کيفي از اين دست شود،مبارزه اي تعيين کننده است که نقش نيروهاي آگاه و مترقي در آن بسيار حياتي است و به عهده همه نيروهاي طرفدار طبقه کارگر است که با حضور مستمر و پيگير خود در اين کارزار و شرکت در جبهه دموکراسي خواهي امکانات مادي سازماندهي طبقه کارگر را فراهم سازند.

 بي شک اين موضوع دستاويزي براي جدل ها و هوچي گري هاي راست روانه وچپ روانه اي خواهد شد که هرگونه شرکت در اين کارزار را يا موکول به پذيرفتن بي قيد و شرط دموکراسي بورژوايي و يا خيانت به عنوان انقلاب سوسياليستي خواهند دانست .

اما همانطور که لنين در مقاله دولت و انقلاب گفته است: «اگر انگلس مي گويد که دولت به عنوان ماشين ستمگري يک طبقه بر طبقۀ ديگر در جمهوري دموکراتيک هم از زمان سلطنت “دست کم ندارد“، معنيﺍش آن طور که برخي از آنارشيستﻫﺎ موعظه مي کنند به هيچ وجه اين نيست که چگونگي شکل اين ستمگري براي پرولتاريا فرقي نخواهد داشت. آن شکل از مبارزۀ طبقاتي و انقياد طبقاتي که گسترده تر،آزادتروآشکارتراست کار پرولتاريا را در مبارزه براي نابود ساختن طبقات به طور کلي به منتها درجه تسهيل مي کند.»  از اين رو تلاش براي رويه اي دموکراتيک امري مبرم در پيشبرداهداف زحمتکشان و طبقه کارگر مي باشد. تلاشي که بايد با درک دقيق از صحنه عمل سياسي ، نيرو هاي داخلي درگير وشناخت نيروهاي بين المللي تاثير گذار بر اين روند صورت پذيرد.

 

 2 مهر 1390

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: