پیروزی جمهوری
خواهان درانتخابات میان دوره ای مجلس نمایندگان ( کنگره) ایالات متحده
نتایج انتخابات میان دوره ای مجلس نمایندگان، مجلس سنا و فرمانداران برخی
ایالت های آمریکا در روز
۱۱
آبان ماه را باید زنگ خطری در مورد امکان به قدرت رسیدن ارتجاعی ترین جناح
طبقه حاکم در آمریکا در قالب حزب جمهوری خواه و سیاست های راست افراطی در
این کشور قلمداد کرد. در این انتخابات، حزب دموکرات به رهبری پرزیدنت
اوباما، کنترل مجلس نمایندگان را از دست داد، و اکثریت آن در مجلس سنا کاهش
یافت، و در اساس کنترل قوه مقننه به دست جمهوری خواهان افتاد. در این
انتخابات، رای دهندگان با آرا خود در مورد سرنوشت تمام
۴۳۵
کرسی مجلس نمایندگان،
۳۷
کرسی مجلس سنا، و فرمانداری
۳۷
ایالت در سراسر کشور، تصمیم گرفتند.
جان بینر، نماینده برجسته حزب جمهوری خواه، که در مقام سخنگوی مجلس
نمایندگان جانشین خانم ” نانسی پلوسی“ ، رهبر دموکرات قبلی مجلس نمایندگان
خواهد بود، متکبرانه اظهار داشت که، نتایج انتخابات ”مخالفت با واشنگتن،
مخالفت با دولت بزرگ و مخالفت باسیاستمدارانی است که به مردم گوش نمی
کنند.“
نتیجه این انتخابات، باراک اوباما را در مورد گذراندن قانون در رابطه با
رفورم های اجتماعی- سیاسی یی که قول داده است در دوره ریاست جمهوریش به
مرحله اجرا در آورد، عملا با مشکل مواجه خواهد کرد؛ و مانع پیشرفت دستورکار
او در دو سال پایانی ریاست جمهوری اش خواهد شد. در حقیقت اوباما در دو سال
نخست دوره ریاست جمهوری خود، در زمانی که حزب دمکرات کنترل هر دو مجلس سنا
و نمایندگان را در دست داشت، دائماٌ درگیر منازعه به منظور تصویب قوانین
بود.
آنچه که بزرگ ترین ضربه را به کارزار انتخاباتی حزب دموکرات و پرزیدنت
اوباما زد، نگرانی راُی دهندگان از وضع زندگی خود و سردرگمی آنان در رابطه
با اقتصاد بود که میزان بیکاری در آن در حد
۱۰
درصد است. انتخابات میان دوره ای در ضمن بزرگ ترین آزمون تا کنونیِ جنبش
دست راستی ” تی- پارتی“ (مهمانی چائی) است که توانست با گل آلود کردن آب،
گروهی از کاندیداهای جمهوری خواه که با تشکیلات حزبی مخالف اند را در
کارزاری کاملاٌ سئوال برانگیز به چهره هایی مطرح تبدیل کرده و برخی از آنان
را پیروزِ مسابقات این انتخابات کلیدی سازد. یاد آوری این حقیقت که دو سال
پیش امیدواری بسیاری وجود داشت که انتخاب باراک اوباما به عنوان رئيس جمهور
می تواند نویدبخش روند تغییراتی تدریجی اما جدی در سیاست آمریکا شود، مایوس
کننده است. در ماه های قبل از آبان ماه
۱۳۸۷
و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده، جورج بوش، رئیس جمهور
پیشین، عجز و ناتوانی سیاسی و فکری خود را به چالشگری در برابر باراک
اوباما، کاندیدای سیاه پوست و طرفدار اصلاحات، به وضوح به نمایش گذارده
بود. اوباما با بسیج جنبشی وسیع مشتمل بر رنگین پوست های آمریکائی، مهاجران
آمریکای لاتین، کارگران و فعالان اتحادیه های کارگری و حامیان جنبش صلح بر
پایه یک پلاتفرم اصلاح طلبی، حتی توانست هیلاری کلینتون، کاندیدای محافل
قدرتمند حزب دموکرات را شکست بدهد. اوباما در جریان انتخابات دو سال پیش،
خود را در حکم کاندیدای ضد ادامه جنگ عراق و رفورم روابط بین المللی آمریکا
و ضرورت بازبینی درسیاست خارجی آمریکا به ویژه در رابطه با تحریم کوبا، صلح
در خاورمیانه و عملکرد آن در رابطه با کشورهای آمریکای لاتین معرفی کرد. او
همچنین با مطرح کردن ضرورت اصلاح سیستم مراقبت های بهداشتی،
۵۰
میلیون تن از شهروندان بدون بیمه درمانی آمریکا را به تغییرات پایه ای در
کشور امیدوار کرد. با وجود آغاز اصلاحاتی جزئی در روابط ایالات متحده و
کوبا، رئيس جمهور از زمان انتخاب خود همواره از موضع وزارت خارجه که
اصلاحات بیشتر را مشروط به پذیرش تغییرات سیاسی دیکته شده از سوی ایالات
متحده در کوبا می داند، تبعیت کرده است. اما بدترین نمونه پشت کردن به وعده
های انتخاباتی در کوتاه آمدن و تسلیم پرزیدنت در یک سال پیش در برابر
کارزار گسترده و وسیع تبلیغاتی از سوی شرکت های بزرگ بیمه بود که بر پایه
آن سیستم مراقبت های بهداشتی به ارزش سالانه
۱/۶۰۰/۰۰۰/۰۰۰/۰۰۰
پوند، به آن ها سپرده شد. به جای بسیج میلیون ها نفر مردم زحمتکش به مخالفت
با کمپانی های بزرگ ، دلالان و عوامل ”لابی کننده“ برای شرکت های بزرگ و
همچنین سیاستمداران کاپیتال هیل که به راحتی آراء خود را می فروشند، رئيس
جمهور تصمیم گرفت تا در درون نظام سیاسی- اقتصادی حاکم عمل کند.
تراژدی شخصی باراک اوباما این است که با قصور در جاری کردن تغییراتی که قول
آن ها را داده بود، به احتمال زیاد در دور آینده انتخابات ریاست جمهوری
شکست بخورد. اما تراژدی زحمتکشان آمریکا این خواهد بود که منافع آنان در
کنگره زیر سلطه حزب جمهوری خواه، راستگرایان افراطی گرد آمده زیر پرچم ”تی
پارتی“ (حزب چائی) و طرفداران کلینتون در حزب دموکرات، نادیده گرفته خواهد
شد.
یک بار دیگر، عدم قاطعیت و قصور در پیشبرد یک برنامه کار مورد حمایت توده
ها، به یک طیف ناهماهنگ ارتجاعی این امکان را داده است که بکوشد برنامه خود
برای تغییرات کیفیتاٌ متفاوتی را در دستور کار قرار دهد.
نامه مردم 855
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
