مطلب دریافتی
تا
آن روزکه آفتاب
به خانه در آید،
توفان،
قصیده ی بلندش را
بسراید،
و دریا
شقایق ِرنگین
بر دشت ِ آب ها
برویاند؛
و سپیده
بهمن ِ شب را
بر دره‌های دور
بغلتاند...
تا آن روز که
همای ِ سبک بال
بال افشان،
بر فراز ِ قله‌های ِ مغرور
به پرواز در آید
و از چشم انداز ِ البرز
همه رود‌ها ،
از زاینده رود و کارون گرفته
تا سپیدرود و ارس،
و هر رود دیگر را
هم خروش و هماوا
بیابد...
تا آن روز که
دریاچه ی شور
سرکشی‌ها وخیزش‌های ِ خزررا
بر دل شوره‌های ِخاموش و
شک‌های شب ناکش
بیافزاید...
تا آن روز که
تهمتن
خستگی ِ تن
فرو نهد و
کاوه
پرچم ِ جان بر کف،
خشم ِ زخشم درشدگان را
به کینه ی داد خواهی
فرارویاند...
تا آن روز که
سپاه ِرنج
سرمست از شور ِرهیدن
از زنجیر،
برنده‌ترین سلاح ِتدبیرش را
از پستوی ِتاریخ
بیرون کشد
وبرسنگبارانْ قلعه‌های ِ ستم و نا برابری
بی امان بتازد...
تا آن روزکه
سیمرغ ایران
تردید پر بستگی‌ها یش را فرو نهد،
و‌بال در بال اختران ِ سپیده دم
اختری شب شکن شود...
تو‌ای مژده گوی ِ روز ِبهاران!
ای گل یاری بشکف!
زمستان ِ تنهایی را
بشکن!
عطر ِامید را بپراکن!
وره را،
از ره بْران
به پیرای!
کاین بار
در بهار
گلی می روید
که رنگین‌ترین ِگل هاست
و تو‌ای رنگین‌ترین ِگل ها
ای گل ِانقلاب
جامه نو کن
که فصل ِیگانگی ما در رسیده است!
مطلب را به بالاترین بفرستید:
