اعلامیه کمیته مرکزی حزب توده ایران به مناسبت
اول ماه مه، روز جهانی کارگر
فرخنده باد روز اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگران و زحمتکشان و
روز تجدید عهد با آرمان های والای طبقه کارگر برای رهایی از بند های
ستم و استثمار
کارگران و زحمتکشان مبارز!
کمیته مرکزی حزب توده ایران فرارسیدن اول ماه مه، روز جهانی کارگر،
روز همبستگی و تجدید عهد با آرمان های والای طبقه کارگر و زحمتکشان،
برای رهایی از بندهای استثمار و ستم را به شما و مردم مبارز و رنج دیده
میهن صمیمانه شاد باش می گوید. از قیام کارگران نساجی شیکاگو، اول ماه
مه 1886، یعنی در تمامی 120 سال گذشته، کارگران سراسر جهان این روز
تاریخی را به مثابه فرصتی برای بررسی مبارزات قهرمانانه خود و تجدید
پیمان برای ادامه آن گرامی می دارند. مبارزان راه طبقه کارگر در تمامی
این سال ها، و حتی در سخت ترین شرایط دشوار و سرکوب، این پرچم پر
افتخار را که نمادی نیرومند از مبارزه کار برای رهایی از بندهای سرمایه
است، همچنان در اهتزاز نگاه داشته اند.
امسال کارگران جهان در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می روند که
حقوق و آزادی های دموکراتیک طبقه کارگر و زحمتکشان جهان بیش از پیش در
معرض تهاجم سرمایه انحصاری و سیاست های مخرب و ضد انسانی آزادی بی قید
و شرط سرمایه برای استثمار خشن توده های محروم قرار گرفته است، و نظامی
گری امپریالیسم در سطح جهان به شکل تهدید آوری دستاوردهای تاریخی مردم
و زحمتکشان جهان را هدف قرار داده است. بر خلاف همه تبلیغات پردامنه
رسانه های سرمایه داری درباره ”پایان تاریخ“ و بی ثمر بودن مقاومت در
مقابل تهاجم سرمایه داری، مبارزه طبقه کارگر و زحمتکشان جهان با همه
دشواری ها ادامه و گسترش یافته است. از ونزوئلا تا نپال، از هندوستان
تا نیکاراگوئه، از آفریقای جنوبی تا ویتنام، و همچنین در کشورهای
پیشرفته جهان، مبارزه متنوع و مبتکرانه ای برای عقیم کردن طرح های
سرمایه داری جهانی و برای حفظ صلح و برپایی جهانی دیگر، جهانی عاری از
استثمار، فقر و جنگ، ادامه یافته است.
کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نیست. در طول سال گذشته مبارزه
زحمتکشان در دفاع از پایه ای ترین خواست های خود ادامه و گسترش یافت.
این مبارزه در شرایطی انجام می گیرد که رژیم ارتجاعی حاکم، بحران عمیق
و همه جانبه ای را بر کشور تحمیل کرده است. تبلیغات تحریک آمیز و صحنه
آرایی های بهانه ساز سران رژیم به بهانه دفاع از حق طبیعی ایران برای
دست یابی به انرژی هسته ای، در کنار سیاست های تهدید آمیز و جنگ طلبانه
امپریالیسم، خطرات جدی یی را برای صلح و آینده تحولات کشور پدید آورده
است. منافع تاریخی و امروزین طبقه کارگر ایران و زحمتکشان میهن ما
مبارزه قاطع با این سیاست های ارتجاع و امپریالیسم جهانی است. جنگ و
خونریزی، انبوه قربانیان خود را از میان محروم ترین قشرهای اجتماعی بر
می گیرد و حاصلی جز یاری رساندن به برنامه های امپریالیسم برای کنترل
کامل سیاسی-اقتصادی بر منطقه ندارد.
عناصر و نتایج دیگر سیاست های مخرب رژیم ولایت فقیه را می توان در
گسترش فقر و بیکاری، رشد فاجعه بار ناهنجاری های اجتماعی، و حمله به
آزادی های فردی و دستاوردهای تاریخی طبقه کارگر و زحمتکشان خلاصه کرد.
جنبش کارگری ایران، که یکی از پیکارجوترین و پرتجربه ترین جنبش های
کارگری در منطقه خاورمیانه با تاریخ طولانی است، در چنین شرایطی مبارزه
خود را در راستای خواسته های میهنی و طبقاتی به پیش می برد.
ما در سال گذشته شاهد گسترش امید بخش مبارزات طبقه کارگر ایران، در
مقابله با دستبرد سرمایه داران زالو صفت به دستمزد و شرایط کار
زحمتکشان یدی و فکری، بودیم. موج جدید مبارزه اوج یابنده و آگاهانه ای
که در سال های اخیر در میهن جریان داشته است در سال گذشته به مصاف
سرمایه داران نوکیسه ای رفت که در پناه حمایت دولت تمامیت گرا تعطیلی
کارخانه ها و واحد های تولیدی، بیکار کردن های وسیع کارگران، و عدم
پرداخت دستمزد کارگران برای ماه های متمادی را به شگرد کلیدی خود بدل
کرده اند. سران رژیم در پیوندی تنگاتنگ با مرتجع ترین قشرهای سرمایه
داری کشور عزم خود را مبنی بر تغییر قانون کار و اصول قانون اساسی، با
هدف آزاد کردن بیش از پیش دست سرمایه داران برای استثمار کارگران و
غارت منابع ملی و تاراج صنایع آشکارا نشان دادند. یکی از کلیدی ترین
اهداف تهاجم بی سابقه مرتجعان حاکم و دستگاه های سرکوبگر رژیم ممانعت و
سرکوب کردن هر گونه تلاش کارگران برای برپایی تشکل ها و سندیکاهای
مستقل کارگری بود. نمونه بارز و خونین چنین اقدام هایی، سرکوب سندیکای
شرکت واحد از طریق بازداشت، تحت فشار قرار دادن، اخراج و زندانی کردن
فعالان و اعضای این سندیکا بود.
کارگران و زحمتکشان مبارز!
روشن است که از زمان دستیابی احمدی نژاد به پست ریاست جمهوری و بر رغم
شعارهای دروغین او در ”مهر پروری“ و استقرار ”عدالت“، سیاست های کلان
اتخاذ شده از سوی دولت سرسپرده به کلان سرمایه داری تجاری و سرمایه
داری انگلی و فاسد رشد یافته در دستگاه دولتی رژیم چیزی جز تندتر کردن
آهنگ سیاست های گذشته در زمینه خصوصی سازی گسترده، و در نتیجه، تعدیل
انسانی نیروی کار نیست. در نتیجه همین سیاست های خانمان برانداز و ضد
ملی، بسیاری از موقعیت های شغلی از بین رفته و بیکاری به معضل حادی بدل
شده است، و فقر و محرومیت دهشتناک میلیون ها خانواده ایرانی را تهدید
می کند. به عنوان نمونه در انتهای سال 1385 مرکز آمار ایران اعلام کرد
که نرخ بیکاری در کشور از مرز 12 درصد فراتر رفته است [البته بسیاری از
کارشناسان اقتصادی نرخ واقعی بیکاری در ایران را بین 16 تا 20 درصد
برآورد می کنند]. در راستای چنین سیاست هایی است که ما در عین حال شاهد
آنیم که دولت در هماهنگی با کارفرمایان تهاجم حساب شده ای را به صندوق
تامین اجتماعی، سازمان داده است که محصول آن محرومیت کارگران از حقوق
قانونی خود شامل بیمه و حقوق بیکاری و سایر مزایای استخدامی است.
دولت در دفاع از کارفرما ها و تحت نفوذ آنها، با تعیین غیر اصولی و
جانبدارانه حداقل دستمزدها، در تضاد با نیازها و واقعیت های زندگی
کارگران، عملاٌ فقر را بر زندگی میلیون ها خانواده زحمتکش کشور مستولی
کرده است. افزون بر همه این اجحافات آشکار، عدم پرداخت دستمزدها عملاٌ
حتی آن دسته از کارگرانی را که بیکار نشده اند را به انبوه وسیع فقر
زدگان افزوده است. در بسیاری از کارخانه های تولیدی، کارگران تا چندین
ماه از دریافت دستمزد محروم بوده اند. تنها کافی است اشاره کنیم که حتی
بر اساس آمار رسمی وزارت رفاه رژیم، 10.5 در صد از 43 میلیون نفر جمعیت
شهری و یازده در صد از 23 میلیون جمعیت روستائی ایران، زیر خط فقر مطلق
به سر می‌برند. وجود این جمعیت بسیار فقیر، همراه با میلیون‌ها ایرانی
دیگر، که در شرایط فقر نسبی به سر می‌برند، گواه روشنی بر این حقیقت
است که با وجود ادعاهای پوج سران رژیم در زمینه ”حمایت از محرومان“ طیف
گسترده تری از شهروندان میهن ما به دامن فقر و محرومیت کشانده شده اند.
تضمین اشتغال بر طبق قانون کار، مشکل دیگر کارگران است. کارفرمایان به
دلیل باز دیدن دست های خود در اخراج کارگران و امتناع از دادن سایر
حقوق و مزایای کارگران، از عقد قرارداد استخدام دایم سرباز می زنند، و
تقریبأ تمامی قرار دادهای کاری اکنون به صورت ”موقت“ صورت می گیرد، که
در عمل هیچ گونه تضمینی برای کارگران قائل نیست. دولت احمدی نژاد نیز
با سعی به تغییر قانون کار به سود کارفرماها، در عمل شرایط دشوارتری را
برای کارگران ایجاد کرده است. ارگان های سرکوبگر رژیم به بهانه و زیر
پوشش شرایط ویژه تهدید خارجی، حمله به آزادی های مصرح در قانون کار را
گسترش داده اند. حمله به تجمع های اعتراضی معلمان و دستگیری های وسیع
رهبران و فعالان اتحادیه صنفی معلمان در ماه های اخیر و پیش از آن یورش
وحشیانه گزمگان ارتجاع به زنان مبارز میهن، که در مراسم بزرگداشت روز
حهانی زن گرد آمده بودند، از نمونه های بارز چنین عملکردی است. سران
رژیم ابایی ندارند که رسماٌ کارگران آگاه و مبارز را به مثابه مخالفان
حاکمیت معرفی کنند و هدف تهاجم وحشیانه خود قرار دهند. قوانین تدوین
شده در مجلس ارتجاع و سیاست های کلیدی رژیم در رابطه با حقوق و شرایط
کاری زحمتکشان ناقض صریح مقاوله نامه های ”سازمان جهانی کار“ و
”اعلاميه جهانی حقوق بشر“ است. در آستانه روز اول ماه مه، یکی از شعار
های اساسی نیروهای ترقی خواه و زحمتکشان کشور آزادی فوری و بی قيد و
شرط و رسيدگی عادلانه به وضعيت حقوقی تمامی فعالان کارگری است که به
جرم فعالیت های سندیکایی و صنفی بازداشت شده اند و مشمول محرومیت های
اجتماعی و شغلی قرار گرفته اند.
کارگران آگاه و مبارز!
مبارزه پیگیر شما برای احقاق حقوق طبیعی تان و از جمله برخورداری از حق
تشکیل سازمان های صنفی و طبقاتی مستقل خود در سال های اخیر نمایش فراز
های جدیدی از مبارزه قانونمند طبقه کارگر میهن در مقابله با رژیم
ارتجاعی و سرمایه داری سرکوبگر حاکم است. تجربه غنی نزدیک به یک قرن
مبارزه کارگری در ایران و جهان نشان داده است که چاره کارگران،
زحمتکشان و رنجبران در مقابل ترفندهای سرمایه داری، وحدت و تشکیلات
است. طبقه کارگر متحد و سازمان یافته، نیروی عظیم رهایی بخشی است که می
تواند و باید در رهایی میهن از بندهای استبداد کنونی نقش اساسی را
ایفاء کند. امروز در کنار مبارزه برای افزایش حقوق، بهبود شرایط کاری و
تامین شغلی و اجتماعی، مبارزه برای ایجاد تشکل های مستقل صنفی از اهمیت
ویژه ای برخوردار است. سازماندهی مبارزه برای ایجاد سندیکا و اتحادیه
های مستقل کارگری از جمله وظایف مهمی است که امروزه در مقابل جنبش
کارگری میهن ما قرار دارد. در این مبارزه بغرنج و دشوار می بایست از
همه امکانات موجود بهره گرفت.
حزب توده ایران، در تمامی طول تاریخ شصت و پنج ساله مبارزه خود، همواره
نبرد در راه تحقق آرمان های طبقه کارگر را از مهمترین وظایف خود
دانسته، و امروز نیز متعهد به این تاریخ پرافتخار که از درون آن چهره
های درخشان جنبش کارگری کشور مانند علی امید، شناسایی ها، حسین پور
تبریزی ها زاده شده اند، به این پیکار مقدس در کنار کارگران و زحمتکشان
میهن ادامه می دهد.
کارگران و زحمتکشان ایران!
در آستانه جشن بین المللی کارگری در روز اول ماه مه بیائید هم صدا با
جنبش سندیکائی جهانی خواهان حقوق و مزایای کاری برای همه زحمتکشان یدی
و فکری، آزادی های سندیکایی و حق تشکل در اتحادیه های کارگری مستقل
برای همه، جهانی فارغ از استثمار، خاتمه فوری کشتار و تعقیب فعالان
سندیکایی، آزادی فوری زندانیان سیاسی، صلح و پیشرفت، و همبستگی بین
المللی بشویم.
کارگران و زحمتکشان ایران بیائید دست در دست هم جبهه وسیع ضد دیکتاتوری
را در مقابل صف واحد ارتجاع، استبداد و واپس گرایی بنا کنیم و راه را
برای تحقق عدالت اجتماعی، آزادی و استقلال بگشائیم. تاریخ نزدیک به یک
قرن مبارزه قهرمانانه طبقه کارگر میهن نویدبخش پیروزی خلق بر ضد ارتجاع
و استبداد است.
فرخنده باد روز اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
درود بر خاطره تابناک شهدای جنبش کارگری ایران!
پیروزباد مبارزه خلق در راه طرد رژیم ولایت فقیه برای آزادی، صلح،
استقلال و عدالت اجتماعی،
کمیته مرکزی حزب توده ایران
5 اردیبهشت ماه 1386
