|
||
|
نویدنو:28/08/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
علی رضا جباری برای سهیل و با آرزوی ماند گاری اش
شتا بگون نمی رود، به راه
خود جهان ما
که نیست جرعه باده ای، کنون به جام جان ما به دشت ماند که به جا، زگندم اش نشانه کو؟ هزارگل شد ونما ند شهد در دهان ما کجا ترنم نوا، سخن کجا، نواکجا؟ کجا خروش رودها، به دشت بی کران ما؟ چکاوک ازنوا فًتاده، بوف وای می زند کجاست می، کجاست نی، به خان خون فشان ما؟ کمین گران به راه ها، کمان گران به چاه ها نه گرمی و نه شعله ای ، زمهر دل ستان ما به هر قفس هَزارها، خزان به لاله زارها چسان تپد دلِ ِ، همیشه خون چکان ما؟ دل فسرده را دلا،به غیر آب و گل مبین مباد غم به سینه ها، بیفسرد دلان ما شبانه گام می زنیم، در ره دراز خود به سوی صبح روی ما، سپیده دم نشان ما بهار می شکوفد و بسا، هََزار نغمه می زند گلان چو بشکفد به ره، به دشت و بوستان ما سپیده می دمد خوشا، ستبر رهروان شب نوید هور و سرخی ِ، دم سحرگهان ما دلا زشوق گریه کن ، به ره نوید می دهد شررزنان ستارگان، کنون به کهکشان ما شتا بگون شود جهان، زپرتو امید ما وطن وطن شود دگر به همت جوان ما
علی رضا جباری{آذرنگ} 27/6/96{07/11/18} |
||
|
