|
کپک ها
شعری از
محمد خليلی
راه می گيرند
از برزن و گذرگاه
تا خانه ها.
بر اندام ها می توفند
برپلک ها و
دهان ها و
گونه ها می نشينند
و قارچ می زنند و
چنبره می بندند.
کپک ها.
حالا
به نان دانی می آيتد
و می مکند
نان مردمان را.
می زيند
و شکل می گيرند.
گرداب ها را به راه می اندازند
وسرريز می کنند
از کنارلاشه های افتاده
تا هرکجا...
می پوشانند
روزن ها را
می جوند
نفس هارا
ومی پوکانند
سراسرهستی را.
کپک ها.
حالا کدام ريشه مانده
کدام حس قرمز رويش
کدام زمزمه ی سبز...؟
اينجا
هنوز
- آنها -
می زيندو
شکل می گيرند.
پانزدهم اسفند86
|
|
