|
||
|
نویدنو:9/09/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
جروزالم پست, - مترجم: احسان نوروزی
ایهود اولمرت نخست وزیر اسراییل، در کنفرانس "سبان" و بار دیگر این هفته در نشست کابینه اسراییل، گفته است هدف کنفرانس آناپولیس ازسرگیری مذاکراتی است که بر اساس توافق نهایی ظرف یک سال به نتیجه خواهد رسید. برای لحظه ای این واقعیت را که این هدف بر مبنای میانبر زدن از طرح کلی بنا شده کنار بگذاریم.اسراییل پیشنهاد از سرگیری مذاکرات را در حالی پذیرفته است که تروریسم فلسطینیان ادامه دارد و نقص در تکمیل فاز اول آن طرح دیپلماتیک مشاهده می شود. در چنین شرایطی آیا این رویکرد شانسی برای موفقیت خواهد داشت؟ ماهیت تئوری غیرقطعی و ضد و نقیضی که در پس فشار دیپلماتیک کنونی دیده می شود این است:احزاب ضعیف هستند؛رئوس کلی توافق نهایی آشکار است؛ و در شرایط هراس مشترک اسراییل، دولت های عرب و فلسطینیان میانه رو از تهدید فزاینده ایران، فرصتی به وجود آمده است.بخش دیگر این فرضیه این است که ایالات متحده شدیدا مایل است از این فرصت جدید به عنوان اهرمی برای منزوی کردن ایران بهره گیرد.در واقع گاه به نظر می رسد هنگامی که تلاش ها برای افزایش تحریم ها علیه ایران ادامه می یابد دولت بوش چندان اعتقادی به نتیجه بخش بودن این تلاش ها ندارد و دیپلماسی در قبال تنش های میان اعراب و اسراییل در حقیقت کانون اقدامات ضد ایرانی شده است.این ایده که وساطت برای ایجاد صلح میان اعراب و اسراییل موجب عقب نشینی ایران می شود ایده معتبری است.ایران در صدد است اسراییل را نابود کند، بنا بر این هر آنچه که از امنیت و آزادی اسراییل حراست کند شکستی برای تهران محسوب می شود.پایان بخشیدن به یک قرن مبارزات اعراب علیه تاسیس اسراییل و تلاش برای نابودی آن، در واقع یک پیروزی شگرف برای غرب و شکستی بزرگ در اردوگاه جهادگرایان است. این امر باید بدون گفتن اینکه " این رویای مردم اسراییل و همه رهبران اسراییلی است " محقق شود. هرچند تئوری آمریکایی ها اشکالاتی هم دارد:این تئوری از لحاظ درجه بالای مدور بودن دارای اشکال است. بر اساس آن هراس از ایران فرصتی را ایجاد کرده و بهره برداری از این فرصت هم به تهدیدات ایران بستگی دارد.در واقع اگر چه برقراری صلح میان اعراب و اسراییل در هر شرایطی مطلوب است، چیزی از خطرات فزاینده ایران نمی کاهد. در هر صورت، پیکان علیت را باید به سوی دیگری نشانه رفت: صلح اعراب و اسراییل مشروط به جلوگیری از تبدیل شدن رژیم کنونی ایران به قدرتی اتمی است. چرا که اگر اجازه اتمی شدن به آن رژیم داده شود تندروترین نیروهای منطقه،از حزب الله گرفته تا حماس و القاعده، ناگهان احساس رضایت خواهند کرد. برای نخستین بار خطرناک ترین رژیم ها و تروریست ترین گروه های دنیا صاحب چتر اتمی خواهند شد.در این صورت فرصتی که آمریکا آن را تشخیص داده و امیدوار است از آن بهره ببرد پایان خواهد یافت، چون در چنین شرایطی رژیم های عرب منطقه مجبورند خود را بیشتر با ایران همساز کنند، تا با آمریکا. بنا بر این در ایده تعیین ضرب العجل برای حصول توافق میان اسراییلی ها و فلسطینیان نکته مهمی مغفول مانده است: ضرب العجلی برای بازگشت تهدید ایران.با وجود اینکه دیپلماسی اعراب-اسراییل به طور موقت و در کوتاه مدت می تواند بازدهی برای غرب داشته باشد و ایران را منزوی تر کند، اگر به طور همزمان اجازه اتمی شدن به ایران داده شود همه منافع این دیپلماسی از دست خواهد رفت.صلح واقعی زمانی میان اعراب و اسراییل برقرار می شود که هر تلاشی برای نابودی اسراییل متوقف شود. در شرایطی که ایران در حال تبدیل شدن به قدرت برتر منطقه است کدام دولت عرب جرات چنین کاری دارد؟ بر این اساس روندی که آناپولیس در صدد به جریان انداختن آن است منوط به پیروزی غرب در جدال با ایران است و همه ملت هایی که به راستی خواهان پیشرفت صلح اعراب-اسراییل هستند باید این نکته را درک کنند. تا آن زمان، کوتاهی ایالات متحده و اروپا در به کار گیری تمام توان اقتصادی و دیپلماتیک خود بر علیه ایران (و نه برای جلب توجه شورای امنیت سازمان ملل) بیش از هر چیز تهدیدی برای امنیت غرب، که البته در بر گیرنده اسراییل نیز هست، خواهد بود.در صورتی که این قصور ادامه یابد نتیجه ای جز جهانی بسیار خطرناک تر که شاخصه های آن رقابت جهانی بر سر تسلیحات هسته ای، تروریسم فزاینده، قیمت های نجومی نفت، کمرنگ شدن نفوذ غرب و به اوج رسیدن آن در جنگی تمام عیار است، در بر نخواهد داشت.در چنین جهانی، فروپاشی روند صلح اعراب و اسراییل یکی از کوچکترین تراژدی هایی است که امتناع غرب از دفاع از خود می تواند بیافریند. به طور مشابه اگر در سالی که در پیش داریم جدال با ایران با موفقیت پایان یابد می توان واقعا در همین سال پر اهمیت به تحقق صلح امیدوار بود.■ مترجم: احسان نوروزی ایران وجهان شماره 44 |
||
|
