|
جان پیلجر: در حالی که دارند ما را به طرف ایجاد
بحران در ایران سوق می دهند، نمی توانیم تماشاگر بمانیم.
آذین داد-
جان پیلجر:
ژورنالیست و فیلم ساز معروف اروپا:چهار سال است که بوش و بِلِر سرگرم تدارک
یورشی بی امان [به ایران] هستند که فقط به قضیة نفت مربوط می شود و ربطی به
سلاح های هسته ای خیالی ندارد.
اکنون وقت آن رسیده است که ما در انگلستان به تماشاگر بودن خاتمه دهیم. ما
را دارند به طرف خطرناک ترین بحران در تاریخ معاصر بشری می رانند، و این در
حالی است که "جنگ طولانی" بوش ـ چِنی ـ بلر، صرفاً به جرم خواست ملت ایران
برای استقلال از آمریکای درنده خو، دارد به تدریج به ایران نزدیک تر می
شود.
نوشتة جان پیلجر
به نقل از نشریة گاردیَن
جمعه 13 آوریل 2007
امیرا هاس، روزنامه نگار اسرائیلی، از لحظه ای می گوید که مادرش حنا را از
یک قطار حمل کنندة احشام به اردوگاه کار اجباری در برگن- بلسن می بردند. می
گوید: "مریض بودند و بعضی هایشان هم رو به مرگ بودند. بعد مادرم آن زنان
آلمانی را دید که زندانی ها را تماشا می کردند. این تصویر بیزار کنندة «از
دور تماشا کردن» نقش و تأثیر زیادی در تربیت من داشت."
اکنون وقت آن رسیده است که ما در انگلستان به تماشاگر بودن خاتمه دهیم. ما
را دارند به طرف خطرناک ترین بحران در تاریخ معاصر بشری می رانند، و این در
حالی است که "جنگ طولانی" بوش ـ چِنی ـ بلر، صرفاً به جرم خواست ملت ایران
برای استقلال از آمریکای درنده خو، دارد به تدریج به ایران نزدیک تر می
شود. تحویل دادن صحیح و سالم پانزده ملوان انگلیسی به روپرت مُرداک و
رقبایش (وقتی که اربابان آنها سر و صدا راه انداختند) هم یک نمایش مسخره
است و هم ایز گم کردن. دولت بوش، در تبانی مخفیانه با بلر، چهار سال است که
خود را برای "عملیات آزادی ایران" آماده می کند. چهل و پنج موشک کروز برای
حمله به ایران آماده شده است. طبق اظهار نظر ژنرال لئونید ایواشوف، صاحب
نظر برجستة روسیه در مورد مسائل استراتژیک: "مراکز هسته ای که تعداد آنها
به بیست سر می زند، هدف های ثانوی حمله خواهند بود. احتمال دارد که از سلاح
های جنگی هسته ای استفاده شود، که باعث آلودگی هسته ای تمام سرزمین ایران و
ماورای آن خواهد شد."
با همة این احوال، سکوتی باور نکردنی بر بریتانیا حاکم است. فقط گاهی قیل و
قالی "خبری" شنیده می شود که در آن رسانه های قدرتمند ققط اشاره ای سربسته
به واقعیت های آشکار می کنند، ولی جرأت کند و کاش در آن را ندارند، مبادا
که پردة اخلاقی یک طرفة کشیده شده بین ما انگلیسی ها و پیامدهای یک سیاست
خارجی سلطنتی فرو بریزد و واقعیت بر ملا گردد.
به گفتة گوردون براون در نشریة «دیلی مِیل»، "دورانی که بریتانیا مجبور بود
برای عملکردهای امپراتوری بریتانیا عذر خواهی کند گذشته است...ما حالا باید
جشن بگیریم!" مایک دیوس، تاریخ نگار، در کتابش تحت عنوان "هولوکاست های
اواخر دوران ویکتوریا..." می نویسد که در قحطی های ناشی از سیاست های
جنایتکارانة تحمیلی انگلیس، نزدیک به بیست و یک میلیون هندی بیهوده کشته
شدند. و از زمان افول رسمی آن قدرت مطلقة پُر جلال و جبروت، مدارک رسمی غیر
محرمانه شده آشکار می کنند که دولت های بریتانیا "مسئولیت عمده" در مرگ و
میر مستقیم یا غیر مستقیم شماری بین 6/8 تا 5/13میلیون نفر را در نقاط
مختلف جهان داشته اند، چه در نتیجة دخالت های نظامی امپراتوری و چه به دست
رژیم هایی که تحت حمایت شدید انگلستان بودند. تاریخ نگار مارک کرتیس این
قربانیان را "خالی از سکنه شده" می خواند. تاچر می گفت: "مسرور باشید!" و
امروز، سردمدار حمام خون، بلر، می گوید: "جشن بگیرید!" ببینید تفاوت از کجا
تا کجاست.
ما باید بی اتلاف وقت نگاهی به آن سوی پردة اخلاقی بیندازیم. در اکتبر سال
2006 از تحقیقی که توسط دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا صورت گرفته بود گزارشی
در نشریة پزشکی َلنست (Lancet)
چاپ انگلستان منتشر شد که در آن شمار کشته شدگان عراقی در نتیجة مستقیم
تجاوز نظامی انگلیسی ـ آمریکایی 655 هزار نفر محاسبه شده بود. دست نشاندگان
دولت انگلستان تحقیق مزبور را با تمسخر "معیوب" توصیف کردند. اینان دروغ می
گفتند. آنها می دانستند که سِر رُی اندرسون، مشاور ارشد علمی وزارت دفاع،
از آن تحقیق حمایت کرده بود، و روش های مورد استفاده در آن را "محکم و
استوار" و "قریب به بهترین روش" توصیف کرده بود، و دیگر مسئولان دولتی در
خفا "روش های آزموده و امتحان شدة اندازه گیری مرگ و میر در مناطق جنگی" را
تأیید کرده بودند. اکنون شمار کشته شدگان عراقی نزدیک به یک میلیون نفر
تخمین زده می شود.
ریچارد هورتون، سر دبیر نشریة لنست می نویسد: "این دولت کارگر، که گوردن
براون به همان اندازة تونی بلر عضو آن است، همدست جنایتی جنگی در ابعادی
عظیم است. با وجود این، همبستگی سیاسی ما مانع از هر گونه واکنش قضایی یا
اجتماعی می شود. انگلستان توسط بی تفاوتی خودش فلج شده است." چنین است
مقیاس جنایت و "از دور تماشا کردن" ما.
همان طور که یک هیستری ساختگی در عراق ساخته شد، در مورد ایران نیز تکرار
می شود. طبق گفتة پال اونیل، وزیر خزانه داری پیشین آمریکا، دار و دستة بوش
تصمیم به حمله کردن به عراق را در همان "روز اول" دولت گرفته بود، یعنی
خیلی پیشتر از یازده سپتامبر ـ و نمی شود باور کرد که بلر از آن خبر نداشت.
علت اصلی حمله به عراق، نفت بود. اونیل شاهد یکی از مدارک پنتا گون بوده
است تحت عنوان «خواستاران خارجی قراردادهای میادین نفتی عراق» که مناطق
نفتی عراق را بین شرکت های عمدة انگلیسی ـ آمریکایی تقسیم می کرد. مطابق
قانونی که توسط مقام های آمریکایی و انگلیسی نوشته شده است، رژیم دست
نشاندة عراق در شُرُف تحویل دادن وتقدیم کردن استخراج بزرگترین میدان نفتی
جهان به شرکت های انگلیسی ـ آمریکایی است.
در خاورمیانة عصر جدید تا کنون چنین دزدی ای صورت نگرفته است. دیگر هدف با
ارزش، در آن سوی اروند رود قرار دارد: میدان های نفتی وسیع ایران. همان طور
که سلاح های کشتار جمعی خیالی یا نگرانی های کذایی در مورد دمکراسی در عراق
هیچ ربطی به دخالت نظامی در عراق نداشت، سلاح های هسته ای خیالی در ایران
هم هیچ ربطی به ترکتازی آمریکا در ایران ندارد. بر خلاف اسرائیل و آمریکا،
ایران مطابق قوانین پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای عمل کرده است. آژانس
بین المللی انرژی اتمی (IAEA)
هرگز اشاره ای به این نداشته است که ایران در تدارک تغییر جهت دادن برنامه
های هسته ای غیر نظامی اش به استفاده های نظامی است. در طول سه سال گذشته،
بازرسان آژانس گفته اند که آنها مجاز به "رفتن به همه جا" بوده اند. تحریم
های اخیر شورای امنیت علیه ایران نتیجة رشوه دادن های آمریکاست.
تا همین اواخر مردم انگلستان نمی دانستند که دولت شان یکی از متجاوزان ثابت
قدم به حقوق بشر و حامی تروریسم دولتی در سطح جهان است. شمار کمی از مردم
انگلستان با خبر بودند که دستگاه جاسوسی انگلستان به طور سازمان یافته ای
اقدام به از میان بردن ناسیونالیسم غیرمذهبی عرب می کرده است، و در دهة
1980 به عنوان بخشی از جهاد 4 میلیارد دلاری انگلیسی ـ آمریکایی علیه اتحاد
جماهیر شوروی، مسلمان های جوان را استخدام می کرد و تعلیم می داد. چاشنی
بمب هایی که 52 نفر از مردم لندن را کشت، توسط " خود ما" روشن شده بود.
به تجربة من، بیشتر مردم حاضر نیستند به خاطر تأسی از معیارهای دوگانة
قدرتِ لگام گسیختة حاکم و باورهای تحمیلی رسانه ها در مورد شَرّ قابل
تأیید، یا در مورد قربانیان بی ارزش یا با ارزش، پا روی موازین اخلاقی و
خِرَد خود بگذارند. اگر آنها می دانستند، سوگوار همة جان ها، خانواده ها،
شغل ها، امیدها و آرزوهایی می شدند که توسط بلر و بوش نابود شدند. گواه
قاطع این امر، واکنش صمیمانة مردم انگلستان نسبت به سونامی 2004 است، که
دولت را در این زمینه شرمنده کرد. تردیدی ندارم که مردم با رابرت جکسون،
وکیل ارشد آمریکا در محاکمه های رهبران نازی در نورنبرگ، موافق اند که می
گفت: "جنایت، جنایت است، چه ما آن را مرتکب شویم چه آلمان؛ و ما حاضر
نیستیم حکمی در مورد یک عمل جنایی صادر کنیم که خود حاضر به کاربرد آن در
مورد خودمان نباشیم."
مثل هنری کیسنجر و دانلد رامسفلد، که از ترس آن که به عنوان جنایتکار جنگی
تحت پیگرد قانونی قرار بگیرند جرأت مسافرت به شماری از کشورها را ندارند،
بلر نیز به عنوان یک شهروند عادی از پیگرد مصون نخواهد بود. در روز بیستم
ماه مارس، بالتازار گارزون، قاضی سرسخت اسپانیایی که ژنرال پینوشه را تحت
پیگرد قانونی داشت، علیه آنهایی که مسئول "یکی از پست ترین و توجیه
ناپذیرترین رویدادهای تاریخ اخیر بشر" در عراق هستند، اعلام جرم کرد. پنج
روز بعد، دادستان دادگاه جنایی بین المللی، که انگلستان یکی از امضا
کنندگان آن است، اعلام کرد که بعید نیست که بلر روزی به جرم ارتکاب جنایات
جنگی تحت پیگرد قانونی قرار بگیرد.
همة اینها نشان دهندة تغییراتی اساسی در طرز فکر دنیای خردمند و معقول است،
که به لطف اعمال بلر و بوش صورت می گیرد. باید توجه داشت که ما امروز در
خطرناک ترین روزگار زندگی می کنیم. روز ششم آوریل، بلر "عناصری از رژیم
ایران را" به "حمایت مالی، تجهیز سلاح، و حمایت از تروریسم در عراق" متهم
کرد. نه او و نه وزارت دفاع هیچ مدرکی گواه بر این ادعا ارائه نکردند. این
از همان نوع دروغ های گوبلزی است که او و هم مسلکانش، از جمله براون،
استفاده کردند و این خونریزی بی سابقه را در عراق به راه انداختند. تا کی
بقیة ما به تماشاگر بودن از دور ادامه خواهیم داد؟
این مطلب نسخة تنظیم شدة مقاله ای است در شمارة اخیر «دولتمرد نوین»؛ فیلم
جدید جان پیلجر، جنگ برضد دمکراسی، در یازدهم ماه می در تئاتر فیلم ملٌی
لندن به نمایش گذاشته خواهد شد.
www.johnpilger.com
|
