|
||
|
نویدنو:13/05/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
در گرامی داشت خاطره ی درخشان استاد دکتر امیر حسین آریا ن پور
علی رضاجباری
دریاد من این هزار- گل بستان گل های هزار رنگ و بو دارد در چهچهه ی هزار دستان هاش هرلحظه هزار گفت وگو دارد.
این بیشه که خفته رو به روی تو پیوسته کنام شرزه شیران است در پهنه ی پر درخت آن رودی است غران که نوید بخش توفان است.
آن ابر سیه که می کشد دامن بر دشت شقایقان آتش رنگ آبستن تندر است و توفان ها با برق که شعله می زند،صدرنگ
آن چشمه که بر فراز می جوشد وز عمق زمین برون بر آرد سر چون شیر دمان همه فشاند یال گیرد همه کوه – پایه را در بر
می رویاند هزار گل بر خاک از اشک زلال جویباران اش می رویاند درخت ها،پربار هرگوشه ز بی کرانه بستان اش
این مرد که رخ نهفته می دارد از حلقه ی عاشقان شور انگیز ماناست هماره در بن آتش افزوزد بس شرارآتش خیز
کی میرد این هزار گل- بستان وین بیشه ی شیرخیز رازالود وان دشت شقایقان آتش رنگ آتشگه پرشراره ی بی دود
کی خوشد چشمه ها که می جوشد از اوج ستیغ سرکش کهسار چون ریزد این هزار گل بر خاک کی میرد این شرار آتش بار
این گرد زجهل رو نهان کرده در رزم خرد امید یاران است خامی است ز رفتن اش سخن گفتن در قلب صف طلایه داران است
کی میرد پیشتاز این میدان چون افتد پرچم خرد بر خاک کی میرد گلخن شررخیزش آواش دگر نیفکند پژواک؟
آنگه که شفق دو باره بنشاند براخگر نو به تیره گون یلدا خیزاب خرد دل شررخیزش برگرداند به ساحل فردا
علی رضاجباری{ آذرنگ} 25/7/80{16جولای2001}
|
||
|
