|
||
|
نویدنو:28/12/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
علی رضاجباری(آذرنگ) برای آدمی خدای زاد بانو مریم فیروز
هان! آدمی خدای زاد بانوی صخره سنگهای سرکش دوردست گیراننده ی اخگرخردآدمی زادگان ازپی تلاش، امید، شکیب به بلندای قرنی و تاب آوردن زخم های خونچکان ازچنگ و منقار عقاب به فرمان شه خدای صخره ساران مقدس بر تن ات ترد، اما ستبر آنک نه فروکاستند در اوج نشینی خدای گونه ات اما تاب آورنده ی زیِ ِ فرودست ترینانی به پاد افره برافروختن آذرین شراری ازآتش دان شه خدای فراراه رهروان شب ترد، ترد، ترد تردترازپاره چوبی خشک اما ستبر، ستبر، ستبر ستبر تر از صخره سنگ های سرکش کهسار
در این شبان بی سحر در راه پیچاپیچ و دشوارت به کدامین سوی شتابانی هان ، آدمی خدای بانوی ما مادر نسل های بارستم بردوش مباد که از سرزنش پاره سنگ ها گزند آید برپای نازک ات مادر مباد که ره آوران امیدوار روشنان مشعل فروزان آگاهی ات درتاریکی شبانه ره گم کنند. مباد که آدمی ستیزان بر نشسته به بارگه کبریای شهخدایی شادمان خموشی آذر جاودانه ات شوند مباد، مباد، مباد! اما نه، مادرم هان، مادر نسل های بارستم بردوش کزتیرطعنه ِ خدای بچگان و خدای شحنگان کرهساران مقدس هرگز نیاسوده ای! بر راه دشوارت جاودانه بمان هان ، ای انوشه مرگ نداری می دانم، می دانم، می دانم! از جاودانکی ات بس کان دو خدای شحنه آن روز آمدند به دیدارت و بردندت باخود تا اوج صخره سنگ های سرکش کهسار تا نزد شهخدای ازپی قرنی ستم آزار چنگ و دندان عقاب
تاب نیاوردندآنان دوری ت را وجاودانه خواستندت باخویش وخواستند که بر گیرند ونزدخویش برندت از خیل رهروان شبانگاه
می دانم، می دانم، می دانم ای آدمی خدای بانوی صخره های سرکش دوردست هرشب به راه ما می آیی با مشعلی فروزان دردست
26/12/86(08/3/16)
|
||
|
|
