|
||
|
نویدنو:16/05/1387 صفحه قابل چاپ است |
||
|
نویدنو
گفتگو در باره سرمایه داری ، چپ وهمبستگی جهانی برگردان: هاتف رحمانی
پلتیکال افیرز:اخیرا پلتیکال افیرزآنلاین مقاله ای را از شما تحت عنوان " آیا چپ سرمایه داری را حفظ کرده است ؟" * منتشر کرد. از آنجایی که این عنوان تحریک کننده است ، آیا می توانید گفتگو رابا توضیح منظور خود از آن مقاله آغاز کنید؟ گرگوری استیون: من خیلی در باره سوال کلاسیک چرا انقلاب سوسیالیستی در کشور های غربی آنچنان که از سوی شارحان مارکسیسم پیش بینی شده بود اتفاق تیفتاد فکر کرده ام.آن چه من در مقاله خود بیان می کنم، اساسا آن است که تنها نگاه به پشت سر در شکست های فاحش چپ برای توضیح این امر کافی نیست . من می گویم که امکان دارد که موفقیت چپ ونیروهای مترقی، جنبش کارگری ،احزاب مارکسیستی، وغیره به حفظ سرمایه داری از تضادهای درونی خود کمک کرده باشد .این ناشی از آن است که سرمایه داری طبیعتا به تضادهایی همچون نابرابری نیازمند است، چون منطق نهایی سیستم کسب وجمع آوری سود است – اما اگر این تضادها بسیار عظیم گردند، خود سیستم در معرض خطر قرار می گیرد . ما این امر را در بحران بزرگ دیدیم ، ودر بحران های اقتصادی امروزه هم چیزهایی شبیه آن مشاهده می کنیم ، اگرچه ممکن است در مقیاس کوچکتری باشد . امیدواریم بحران امروزی به نقطه بحران بزرگ دهه سی منجر نشود. مارکس وانگلس زمانی می نوشتند که سرمایه داری در مرحله بسیار غیر انسانی قرار داشت ، زمانی که اکثر کارگران حتی از تامین حقوق اساسی ای که ما درحال حاضر در کشور های مرکز به صورت قطعی کسب کرده ایم بر خوردار نبودند، حقوقی از قبیل حق تشکیلات، ممنوعیت کار کودکان کارگر،وچیزهایی از این قبیل - ودر روزگار آنهاشکاف بین فقیر وغنی خیلی خیلی خشن بود. اگرچه تا پایان قرن نوزدهم وآغار قرن بیستم ، چپ و فکر می کنم به ویژه کارگران متشکل ، در مبارزات متعددی پیروز شده بودند ، مبارزاتی که به شدت برخی از بدترین تضادهای سرمایه داری را کاهش داد وشاید فشار مورد نیاز برای انقلابی را که مارکس وانگلس پیش بینی کرده بودند کم کرد .به عبارت دیگر ، سرمایه داری تا حدودی اصلاح شد .من فکر می کنم که این پیروزی ها کاملا عمده بودند ووسیعا تعهد کارگران را کاهش دادند ، انچنان که ما نباید آنها را بی اهمیت تلقی کنیم . این گرایش اصلاحی با تولد نیو دیل در امریکا ودولت رفاه در اروپا مدت زیادی ادامه یافت. بنا بر این ، ما به نوعی از " سرمایه داری با چهره انسانی " نایل شدیم .ثروت ها به نسبت برابر تری بین جمعیت توزیع شد ، چون تمام همین قراردادهای جمعی با دستمزد های بالا ،به ویژه در کارخانه ها، به اضافه حق بازنشستگی خوب ، مزایا ،آموزش همگانی با کیفیت ، ودسترسی فزاینده به بهداشت وجود داشت .این چیزی است که من فکر می کنم گفتن آن که چپ موقتا سرمایه داری را از تضادهای ساختاریش ، تا حدی با تقلیل آن تضادها نجات داد ، بی خطر است .من فکر نمی کنم که در اینجا ایده جدیدی را مطرح می کنم. من گمان می کنم این (ایده) به طور ضمنی دربسیاری از تحلیل ها واقعی است .بعنوان مثال ، در شماره چاپی آخر پلتیکال افیرز، مقاله ای به قلم نورمن مارکوویتز وجود داشت که در باره نیو دیل وجامعه کبیر لیندن جانسون صحبت می کرد.من فکر می کنم که او اساسا بر برخی از همان چیز هایی تاکید کرده بود که من در اینجا از آن ها صحبت می کنم . پلتیکال افیرز: از آنچه شما می گویید برای من دوسوال مطرح می شود – تنها برای روشن شدن – آیا شما استدلال نمی کنید که چپ ، جنبش سازمان یافته کارگران، وجنبش حقوق مدنی باید دست هایشان را بالا ببرند وآنچه را که انجام دادند انجام ندهند؟ شما سعی نمی کنید همین را اعلام کنید ؟ استیون: مطلقا نه!من فکر می کنم بدترین چیزی که می توانیم تصور کنیم می تواند آن باشد که صرفا اجازه دهیم سرمایه داری خود ویرانی کند – در آن صورت جنبشی برای جایگزین آن، تدارک ابتکارعمل واستحکام سازمانی برای ایجاد جامعه ای که بسیار عادلانه است وجود نخواهد داشت . ما به داشتن این مبارز ات دائمی برای دموکراسی وبرابری نیاز داریم ، که می توانیم وسیعا با صحبت کردن از آن چپ وترقی خواهان را یدان فرا بخوانیم . من کاملا چریکم، وفکر می کنم که ما باید برای سوسیالیسم مبارزه کنیم – اما مدت زمانی که عملا برای رسیدن به آن طول می کشد معلوم نیست .در ضمن بسیاری از مبارزاتی که ما در گیر آنیم برخی از مشکلات سرمایه داری را تقلیل می دهد وبه سرمایه داری در نشان دادن چهره انسانی بیشتری در برخی از حوزه ها کمک می کند ، اما جای سوال نیست که ما مجبوریم به مبارزه علیه سرمایه داری ادامه دهیم . پلتیکال افیرز: دومین سوالی که مطرح می شود آن است که اگر سرمایه داری بر نابرابری ها وتضادهایی که شما اینجا توضیح می دهید متکی است ، واگر چپ به تحفیف برخی از این تضادها یاری کرده است ، آیا ما هنوز سبب مشکلات سرمایه داری نیستیم ، در جایی که سرمایه داری ، همانطور که شما می گویید به نابرابری ، در راستای حداکثر کردن سود وگسترش ورشد نیاز دارد.اگر حق با شما باشد ، آیا چپ وجنبش های مترقی وجنبش سوسیالیستی ، حتی اگر به حفظ سرمایه داری کمک کرده باشند ، نباید سرمایه داری را در جهت مسیر متناقض آن تحت فشار بگذارد؟ استیون: من فکر می کنم که این امر صحیح است .مسئله من آن است که عکس العمل سرمایه داری در دراز مدت چگونه خواهد بود؟ ما به حفظ ادامه فشار بر سرمایه داری نیاز داریم، اما سرمایه داری نشان داده است که قادر به ایجاد حداقل سازگاری هایی است که به حفظ آن کمک کند. اما این اصلاحات بر علیه منطق سرمایه داری است ، که تقریبا در حال ابناشت ثروت در دست های کمتر وکمتری است – واین نمی تواند پایان گیرد . آنچه من اساسا از آن صحبت می کنم آن است که منطق سرمایه داری تا حدودی در طی یک دوران مشخص از زمان ، از اوایل تا اواسط قرن بیستم به حداقل رسانده شد . هر چند در دهه های گذشته اخیرما شاهد بازگشت سرمایه داری به مرحله قدیمی تر بودیم . من فکر می کنم ما در حال مشاهده پایان سرمایه داری با چهره انسانی هستیم :منطق بهبودی ممکن است دوره خود را طی کرده باشد. . پلتیکال افیرز: شما در مقاله خود یاد آوری می کنید در دوران جهانی سازی ، سرمایه داری ساختار جدیدی پیدا کرده است ، که آن کنش هایی که قبلا به رهبری جنبش کارگری سازمان یافته سرمایه داری را نجات داد نمی تواند همان چیز را در حال حاضر با سرمایه داری انجام دهد، مگر آن که تغییرات بسیار بنیادی رخ دهد . استیون: صحیح است. من این ایده را مطرح کرده ام که در اواخر دهه 1970 واوایل دهه 1980 افراد معینی به قدرت رسیدند- ریگان در امریکا وتاچر در بریتانیا ودیگران در جاهای دیگر .ریگان وتاچر دستور کار نئو لیبرالی خیلی مشخصی را پیش می بردند. چیزی که مرا به تمامی در این مورد شگفت زده می کنداین است که آیا این امر یک تغییر بنیادی را در سیستم جهانی سرمایه داری نشان می دهد، یا صرفا دستور کار افراد اندکی بود، بنا براین ما در حال حاضر می توانیم به نوعی جزم سوسیال دموکراتیک پیشین بازگردیم که این افراد در قدرت نبودند. به هر حال " سرمایه داری با سیمای انسانی " که ما با دوره پیشا نئو لیبرالی پیوند زده ایم با اقتصاد ملی خود مختار بیشتری پیوند داشت که می توانست کارگران را از آسیب های بازار خارجی محافظت نماید ،ثبات بیشترومزایای دیگری فراهم آورد .جهانی سازی نئو لیبرالی دقیقا با عکس این پیوند دارد.امروز عصر بی نظم سازی تجارت، مدل های " لاغر ومتوسط" کسب وکار وصعود نابرابری است . اگردر اینجا کارگران دستمزد بخور ونمیر ومزایایی مطالبه کنند، شرکت ها تنها می توانند کار آنها را به خارج انتقال دهند.این امر وسیعا دست آوردهای گذشته را تحلیل برده ودست آوردهای جدید را خراب می کند. بنا بر این ، من فکر می کنم فرصت خوبی وجود دارد که این نوع منطق کنزی بهبود با ظهور اقتصاد جهانی به پایان خود رسیده است. .پلتیکال افیرز: به عبارت دیگر ، نه تنها سرمایه داری بیشتر جهانی شده است ، بلکه چپ وجنبش ترقی خواه نیز مجبور است خصلت جهانی بیشتری کسب نماید ؟ اسیتون:دقیقا.درسی که ما از گرایش امروزی رشد نابرابری وآزادی بازار می گیریم آن است که ما واقعا بیشتر به انترناسیونالیسم ( همبستگی جهانی)نوین ، یا انترناسیونالیسم نوشده نیاز داریم .-من نمی گویم که همیشه کاملا بیراه رفته است .اما من امروز فکر می کنم که این امر حتی بیشتر آشکار می شود که انترناسیونالیسم – یک همبستگی بین المللی نوشده چپ ونیروی کار، چون در گذشته ،همانطور که قبلا گفتم ،اقتصاد های ملی در مقایسه با آنچه امروز ه هستند نسبتا مستقل تر بودند- همان چیزی است که ما نیاز داریم. به یک معنی این امر در گذشته حقیقت داشت ، که کارگران یک کشورنمی بایست همان منافع کارگران کشور دیگر را داشته باشند، اما امروز زمانی که مثلا سفته بازی دربازار بورس نیو یورک پی آمد های واقعی برای کارگران تمام کره زمین به وجود می آورد،-یا وقتی امروز شما کار خودرادر اینجا از دست می دهید وفردا در کشور دیگری کارگاهی با دستمزد ارزانتر راه اندازی می شود- من فکر می کنم این امر دقیقا چگونگی همبسته بودن سراسری کارگران را در این سیستم جدید جهانی نمایش می دهد.به این خاطر است که فکر می کنم امروزه دید گاه مارکس واقعا جایگاه خودرا به دست می آورد .مارکس امروزبی ربط نیست – من دقیقا عکس آن را می گویم – بلکه به طور دقیق امروز است که صحیح بودن مارکسیسم اثبات می شود . http://politicalaffairs.net/article/articleview/7180/ *- آیا چپ سرمایه داری را حفظ کرده است؟
| می توانید نظرات خودرا اینجا ابراز نمایید .
|
||
|
|
