|
||
|
نویدنو:27/06/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
"گفتگو برای ایجادروابط مسالمت آمیز یک شهروند ودولتش " پروانه حاجی لو
-شهروند باید بتواند از جان و مال خود دفاع کند. -هر شهروند حق دارد که از حقوق شهروندان دیگرش حمایت کند. -وحق دارد به عنوان انسان در یک گروه اجتماعی ویک گروه سیاسی فعالیت داشته باشد.
من نیز به این علت به در خانه منصور اسالو رفتم برای امضای فراخوان آزادی ایشان ودستگیر شدم. بار دیگر بعد از بیست و دو سال که از آزاد شدنم در سال 64 ویک حبس 4 ساله می گذشت، طعم تلخ زندان راچشیدم.دوباره! برای چه؟ برای دفاع از حقوق شهر وندی ام. من باید هموطن خود را در هر کجا که باشد حتی اگر به جرم فحشا،دزدی،قتل و اعتیاد و...در زندان باشد حمایت کنم و ریشه یابی مسئله را از حوزه قضایی کشورم بخواهم،چه برسد به حقوق حقه ی او در ان جامعه:محیط کار مناسب،رفاه نسبی،شغل،امنیت شغلی و... بعد از دستگیری اول خود در سال 60 کم کم در زندان فهمیدم که حقوق صنفی انسان ها در درجه اول قرار دارد و پا فشاری من روی این پایه قرار گرفت که زندانی حق دارد با خانواده اش ارتباط داشته باشد و باید شرایط مناسبی برای او از لحاظ جسمی و روحی فراهم شود،تغذیه،بهداشت او باید مناسب باشد و در اینجا با مطرح کردن این مسائل هم از طرف زندانیان مورد مسخره قرار گرفتم و هم از طرف مسئولین زندان تنبیه شدم. سال ها می گذرد و من هنوز نمی دانم چگونه با گفتگو و روش مسالمت آمیز خواسته هایم را مطرح کنم و به آنها توجه و رسیدگی شود. می خواهم بدانم دولتم چه قدمی برای گفتگو با من برداشته است؟من حق کار در ادارات دولتی را نداشته ام و در گیرو دار معضلات جامعه همه چیزم را از دست داده ام. معتقدم که یک شهروند باید در تعامل مستقیم و غیر مستقیم با نهاد های مختلف کشورش باشد برای پیشبرد خواسته های زنان،کودکان،معلولین(شهروندان طلایی کشور)،محیط زیست و... ولی آیا این تعامل آموزش داده می شود؟وآیا دولت در این زمینه خدماتی ارائه داده است که این همکاری به وجود آید. معتقدم با غر زدن و حاضر و آماده خواستن جامعه ما نمی توانیم کشور پیشرفته ای داشته باشیم بلکه باید در همه جا از محله گرفته تا اصلاح قانون و از محیط زیست و حقوق حیوانات گرفته تا حقوق شهروندی،همیاری مردمی و سازمان های مردم نهاد لازم است.ولی آ یا صدا و سیمای ما در جهت آگاهی بخشی و همکاری با مردم و این نهادها چه قدمی برداشته است؟در همه جا ایراد و اشکال وجود دارد خصوصا در حرکت های نوپای شهروندی .ما در استانداردهای جهانی حقوق بشر چه جایگاهی داریم؟ زور و فشار ما را به کجا می برد؟زندان ها را می بینیم پر از معتاد و مواد فروش،پر از زنان و مردانی که به جرم همسر کشی در بند هستند،به جرم روابط نا مشروع و فحشا!چرا؟ آیا از روان شناسان،جامعه شناسان و جرم شناسان در زمینه ی ریشه یابی این امر کمک گرفته ایم؟ من نمی خواهم مسائل حیاتی جامعه ام را به جوک و SMS تبدیل کنم. من نباید به جرم دفاع از حقوق شهروندی به زندان بروم. وحالامن در مورد تک درخت محله که قطع می شود تا جایی برای پارک موتورایجاد شود با شماره 137 تماس می گیرم و شماره پرونده خود را پیگیری می کنم ومی خواهم که به موقع به خواسته من رسیدگی شود. ومی دانم که در اول راه گفتگوهای مدنی هستیم و این دستاورد انقلاب ماست. همه کشورهایی که پیشرفت کرده اند خاک این مسیر(حقوق مدنی) را خورده اند،صد سال،دویست سال و بیشتر.صبرم زیاد است،پشتم را راست نگاه داشته ام و با اینکه دست و پایم بریده است تلاش می کنم که هرچه آرام تر و هرچه مسالمت آمیزتر خواسته هایم را از دولتم بخواهم و بگویم که من می خواهم در کنار تو کشورم را بسازم نه در کنار بیگانه،و باید از امکانات فراوانی که مردم این کشور دارند در جهت آموزش،رشدو رسیدن به جامعه سالم استفاده شود. ما باید در کنار هم باشیم و در مقابل یکدیگر صبوروشنوا تا قدرت بزرگی در جهت صلح در منطقه ایجاد کنیم . به امید آن روز...
|
||
|
