|
||
|
نویدنو:14/12/1385 صفحه قابل چاپ است |
||
|
و اين گونه فقرشان را فرياد زدند...
قصه بيخانماني چادر زدن در خيابان، اين بار براي اعضاي10 نفره خانوادهاي تكرار شد كه 4 روز است سقف يك متري نايلوني را براي سرپناهشان انتخاب كردهاند. به گزارش خبرنگار «اجتماعي» ايسنا موسي افسرده، پدر خانواده تعريف كرد كه خانهاي را در تهرانپارس از يك سال پيش اجاره كرده بودند با ماهيانه 150 هزار تومان! گفت كه خودش كارگر ساده است و دستفروشي ميكند. البته شهرداري اجازه نميدهد! به همين خاطر تنها حدود 10 روز از ماه را كار ميكند و خرجشان را پسرش كه آشپز است، ميداده ولي او نيز به سربازي رفته و ديگر نتوانسته اجاره خانه را بپردازد. موسي ادامه داد كه 8 فرزند دارد؛ از 11 ساله تا 27 ساله؛ يك دختر و مابقي پسر هستند، يك پسرش بيمار است و بقيه هم دانشآموز، ولي از زماني كه نتوانسته اجاره خانه را بدهد و اسبابشان را تخليه كردهاند، ديگر مدرسه نميروند. موسي توضيح داد كه براي دريافت كمك به همه جا رفته؛ كميته امداد و .... ولي پاسخي نگرفته است. همسر موسي ادامه داد كميته امداد گفته است كه اسباب و اثاثيه را ميبريم به انباري و خود شما را هم در مهمانپذير اسكان ميدهيم تا جايي را براي شما اجاره كنيم. موسي حرف زنش را بريد كرد : مطمئن نيستيم كه اگر ما را از جلو چشم بردارند، از حمايتها خبري باشد! اين زوج خود را مشهدي معرفي كردند اما گفتند20 سال است كه در تهران زندگي ميكنند. پرسيدم چرا به شهرتان بازنميگرديد؟ اگر به شما امكانات بدهند به مشهد ميرويد؟ و اين پاسخشان بود كه «اگر زندگي ما تامين شود چرا نرويم؟» در ادامه گفتند: فرزندانم بزرگ هستند، غرورشان در اين شرايط ميشكند، خجالت ميكشند. راست ميگفت بچهها از چادر بيرون نميآمدند و حتي با پتو چهرههاشان را ميپوشاندند. به همراه عكاس ايسنا به معاونت حمايت از خانواده كميته امداد استان تهران رفتيم! سيد جواد سيدالحسيني ، سرپرست اداره مددكاري كميته امداد استان تهران توضيح داد كه ما چند بار براي پيگيري وضعيت اين خانواده به آنها سر زدهايم و چند پيشنهاد به آنها داديم و گفتيم كه اسبابتان را به يك انبار ميبريم، وديعه مسكن ميدهيم تا جايي را اجاره كنيد، ولي نپذيرفتند. پرسيدم : تا چه زماني ميتوانيد اجاره مسكن آنها را بدهيد؟ گفت: معمولا وديعه مسكن يكساله است اما حمايت از آنها را رها نميكنيم. وي اظهار داشت: برداشت شخصي من اين است كه آنها حرفهايگري ميكنند؛ چرا كه حاضر نميشوند از امكانات ما برخوردار شوند. به همين خاطر گزارشي تهيه كرديم كه به اطلاع كلانتري و شهردار برسانيم. اما آن طور كه اين زوج ميگفتند آنها اعتمادي به حمايت لازم، پس از خروج از وضعيت خياباننشيني نداشتند. يعني به قول خودشان حاضر بودند در سختترين شرايط بمانند؛ اما اينگونه فقرشان را فرياد بزنند.
|
||
|
