|
||
|
نویدنو:01/06/1387 صفحه قابل چاپ است |
||
|
نویدنو جنگ قفقاز و مبارزان جنبش صلح در ایران
تجاوز نظامی گرجستان به اوستیای جنوبی با مدیریت مستقیم وغیر مستقیم آمریکا و هم پیمانان آن از جمله اسرائیل ، به شکلی وحشیانه و ضد انسانی و بدون اخطار و اعلام قبلی، درست همزمان با اجرای برنامه ی افتتاحیه المپیک پکن که جلوه ای عظیم از دستاوردهای تکنولوزیک و مدیریت اقتصادی جمهوری خلق چین را در صحنه جهانی به نمایش گذاشته بود و واکنش و مقابله به مثل ناگزیر ارتش روسیه به آن که به حجم خونریزی ها و تخریب ها افزود، جدا از تحلیل علل بروز آن که در مقالات متعددی چه به صورت ترجمه و چه به صورت تالیف در نشریات و سایت ها و از جمله نوید نو بازتاب یافته ، حاوی درس هایی ست که مبارزان راه صلح در کشور ما می باید از آن بسیار بیاموزند. این درس ها بویژه از آن جهت اهمیت دارد که کشور ما نیز آماج طرح های توطئه آمیز همان گروهبندی متجاوز یعنی آمریکا ، ناتو و اسرائیل است و خطر یک حمله ی تجاوزکارانه و آتش یک جنگ بزرگ منطقه ای همچون بختکی بر سر ما سنگینی می کند. مضمون اساسی این درس ها چیست؟
1- وقایع قفقاز نشان داد که گزاره ی بسیار پر مصرف "زمینگیر شدن نیروی نظامی آمریکا در باتلاق عراق و افغانستان"، و این تحلیل که نیروی نظامی آمریکا و ناتو توان درگیر شدن در جبهه ی جدیدی را ندارد، گزاره ای است بی پشتوانه و نظامیگری در دوران جهانی سازی و حاکمیت سرمایه های مالی ، وجه محوری سیاست های امپراطوری است و هنوز هیچ نشانه ی مشخصی از پایان یا مهار آن به چشم نمی خورد.
2- توجه به این رخ داد آشکار می کند که گسترش توان بازداری نظامی – که حق طبیعی هر کشوری است - برخلاف تبلیغ برخی فرماندهان ارشد نظامی و دیگر سخنگویان متحد آن در راهبری جمهوری اسلامی، ابزار اصلی و یا شاه بیت جلو گیری از تجاوز نظامی نخواهد بود. زیرا وقتی به نیروهای ابرقدرت هسته ای – نظامی عظیمی همچون روسیه چنین بی مهابا و مستقیم حمله شود، تکلیف دیگرانی که سلاح های متعارف و محدود خریداری شده و یا تولید شده ی خود را هر روز بعنوان آخرین دستاوردهای بشری به نمایش می گذارند، روشن است.(البته این امر به معنای عدم آمادگی دفاعی و یا انتظار تسلیم نیست و نمی تواند باشد.)
3- وقایع قفقاز دوباره همان چیزی را که در همه جنگ های منطقه ای سازمان داده شده ی دوران اخیر در اطراف و اکناف جهان شاهدش بودیم روشن ترکرد و آن نقش غیر قابل انکار لابی های نفتی – نظامی و شرکت های معظم صنعتی- نظامی در مرکز (آمریکا و اروپا)دراین رخ داد ها است. تجربه نشان می دهد که بسیاری از بحران های ایجاد شده، در واقع فضا سازی های سیاسی - اقتصادی مقدماتی ،برای استفاده های بعدی همین مجتمع های نفتی – نظامی بوده است. (گره خوردن بحران قفقاز به فعالیت های انتخاباتی مک کین نماینده ی انحصارات نظامی و متحدین آن در حزب جمهوری خواه شاهد مثالی ست نمونه وار).
4- همچون مورد اوستیای جنوبی ، در همه ی کشور های مورد تجاوز قرارگرفته، جنبش صلح به شدت ضعیف و آمادگی مردم برای جلوگیری از خطر جنگ جدی نبوده است. (در همین مورد اخیر حمله ددمنشانه به اوستیای جنوبی با هشدارهای لازم درباره خطر تجاوز، و اقدام مناسب برای به میدان کشانیدن جنبش های صلح و بسیج افکار عمومی جهان روبرو نبوده ایم. آیا تکیه بر توان نظامی پشتیبانان این کشور خودمختار و پیش بینی خوش باورانه عدم امکان تجاوز، علت این بی عملی ها نبوده است؟) آیا ما نیز با همین نقصان جدی مصادف نیستیم؟
5- جنگ قفقاز به روشنی هویدا ساخت که شرکت های رسانه ای قدرتمند جهانی بعنوان ابزار تبلیغاتی شرکت های نظامی و نمایندگانشان در دولت های مختلف آمریکایی اروپایی عمل می کنند و خبر رسانی تنها بعنوان ابزاری برای پوشاندن جنایت های آنان بکار گرفته می شود. عدم پوشش خبری تجاوز گرجستان به اوستیای جنوبی در روزهای اولیه ی جنگ و یورش تبلیغاتی پردامنه به پاتک طرف روسی نشان داد که انحصارات رسانه ای یک دیکتاتوری خبری را به جهان تحمیل کرده و برخلاف تبلیغات نولیبرال ، چیزی بعنوان گردش آزاد اطلاعات وجود خارجی ندارد.( در این مورد باز هم بعنوان نمونه هایی قابل مقایسه می توان به مطالعه تطبیقی واکنش رسانه های امپریالیستی در اعلام استقلال کوزوو و بازتاب پردامنه سخنان تحریک آمیز احمدی نژاد در محو اسرائیل و دروغ بودن هولوکاست که بهانه ای برای قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل شد اشاره داشت.)
گزارش های گوناگون نگرانی ها و واکنش های مردم در سطح جهان نشان می دهد که برخلاف تبلیغات دروغین جهان سرمایه داری، وجود ارودگاه سوسیالیستی در قرن بیستم – علیرغم همه ی کمداشت ها و انتقادهای وارد بر آن – با ایجاد توازن قوا برای مهار امپریالیسم و حفظ صلح جهانی، چه موهبت بزرگی برای مردم جهان بوده و فروپاشی آن چه ضایعه ی بزرگی برای بشریت است. همچنین ، بازداری امپراطوری آمریکا و شکل گیری یک جهان چند قطبی ، به خواست اکثریت مردم زحمتکش جهان بدل شده است. به نظر می رسد چنین مسئله ای باعث شده برخی نیروهای مترقی در سطح جهان با آرزومندی به شکل گیری چنین توازنی، از پیروزی نیروهای روسیه در پاسخ به تجاوز گرجستان خوشحال شده باشند. (اینکه چنین توازنی مثلا بوسیله پیمان شانگهای و موضعگیری مستقل اتحادیه اروپا به دست آید و تثبیت شود، چالشی ست چند وجهی و دراز مدت و مربوط به آینده و به اما ها و اگر های بی شماری بستگی دارد و سرنوشته ی محتومی نیست. درست تر آن است که از توهم و نتیجه گیری های زود هنگام و خواست اندیشی های ذهن گرایانه در این زمینه شدیدا بپرهیزیم.)
موارد دیگری نیز در این واقعه ی تلخ مشاهده می شود که برای تحلیلگران سیاسی آموزنده است. یکی از مهم ترین آن ها اعلام "اشتباهات واشنگتن"(1) در هر یک از عملیات خودسرانه ی آن است.( اگر چه وقوع اشتباه دور از ذهن نیست ، اما ) به نظر می رسد برخی از تحلیلگران علاقه دارند تصویر یک ابله خطا کار را از دستگاه جهنمی هیئت حاکمه ی آمریکا ارائه دهند تا گویا به حد لازم از درنده خویی اش وحشت به دل راه ندهیم. اینکه سرمایه داران منافع خود را نمی شناسند، مرتبا بر خطا هستند و از درک ماهیت جبهه هایی که خود بر پا می دارند عاجزند، صحیح نیست. آمریکا نمی توانست نداند ویا قادر به پیش بینی رویدادها نبوده باشد (البته منابع اطلاعاتی وامنیتی دراز دامن آن نیز چنین اجازه ای را نمی دهند ) که در صورت حمله ی گرجستان به اوستیای جنوبی، روسیه به آن پاسخ قطعی خواهد داد( شواهدتاریخی ونشانه های بسیار پیش پا افتاده و عریان ، از مدت ها پیش تر ، حکایت مقابله احتمالی روسیه با هر گونه تحرک نظامی در منطقه پیرامونی روسیه را پیش بینی پذیر کرده بود). باید چشم انتظار بود که آن ها بدنبال بهره برداری هایی از این حمله و پاسخ باشند. سیر رویداد ها ابعاد ومحتوی این بهره برداری ها را روشنتر خواهد کرد. ------------------------------------------- 1- از جمله می توان به تحلیل ویلیام انگدال اشاره کرد که علیرغم تحلیل متین رخ داد ها وواکاوی ریشه های بحران ، مبنای تحرکات اخیر گرجستان را "اشتباه واشنگتن " قلمداد می کند. برای مطالعه اصل مقاله می توانید به آدرس زیر مراجعه کنید: http://rahman-hatefi.net/ghafghaz-jahan-407-870527.htm
| می توانید نظرات خودرا اینجا ابراز نمایید .
|
||
|
|
