نویدنو- بیر دسته گل

خانه - سیاست - اقتصاد- کتاب - زنان -صلح - رحمان هاتفی - فرهنگ وادب - درباره ما - پیوندها - تماس وهمکاری - ویژه نامه

بير دسته گول

نویدنو:20/7/1385

عمران هم انگار نیست ، یعنی هر گز اصلا نبوده است . مثل هزاران بوده ها که دیگر نیستند. مثل پدر بزرگ ها ومادر بزرگ ها. اما نه ، عمران هست وخواهد بود . به مقتضی به اصطلاح مسلمون ها عمل صالح . عمل صالحی که بال می گیرد ، تاریخ را می چرخد ، ذهن هارا در می نوردد ودر آرامش جای جوینده ای عاشق ، باز این عمل صالح زائیده می شود وجوینده را به زایشی دیگر بار فرا می خواند.

اولین آشنایی این قلم با عمران صلاحی بر می گردد به سال های دهه ی پنجاه که در تب وتاب دگر سازی خود وجامعه می سوختیم . رفیق آذری طلاسازی داشتم که در طبقه 5 یکی از ساختمان های داغون خیابان شاه ( جمهوری فعلی) به کار کارگری طلاسازی مشغول بود. روزی در یکی از اوقات استراحتش که پیش او بودم شعر « بچه جوادیه » را برایم خواند. پرسیدم شعر از کیست واو کتاب عمران را به دستم داد . دهه ها گذشته است و رفیق کارگرم را کشته اند وعبور از جمهوری حس دوگانه ای را در من بر می انگیزد . حس حسرتی که رفیق را اعدام متوقف کرد وحس حضور عمران با آن خاطره دور .حضور عمران پر رنگ تر به حضور خویش در من وما ادامه داده است . اوکه هفته ای پیش تر رفت ، انگار نیست ، یعنی هرگز اصلا نبوده است . اما بچه حوادیه به حضور ایدی خویش ادامه خواهد داد وعمران را باز خواهد تابانید .

بير دسته گول