|
||
|
نویدنو:06/09/1387 صفحه قابل چاپ است |
||
|
نویدنو
بچه های عراقی در زندان های آمریکا نوشته ی: شروود راس[1]-برگردان:احمد سپیداری
آمریکا اززمان حمله ی آمریکا به عراق در سال 2003، هزاران نوجوان عراقی را به زندان انداخته است که بنا بر گزارشات منتشرشده، برخی از آن ها شکنجه شده و مورد سوء استفاده ی جنسی قرارگرفته اند. تعداد این کودکان تا 6000 نفر تخمین زده شده است.
امروزه همه از جنایت های صورت گرفته در زندان ابوغریب در بیست مایلی غرب بغداد مطلع اند که در آن زنان و کودکان زندانی، بنابر گفته ی نیل مک کی[2] از روزنامه "ساندی هرالد"[3] گلاسکو، مورد شکنجه و تجاوز قرارگرفته اند. سحر یاسیری[4]، وکیل عراقی، نماینده ی فدراسیون زندانیان و زندانیان سیاسی در یک مصاحبه می گوید که بیش از 400 هزارنفر بازداشت شده ی عراقی در 36 زندان و اردوگاه نگهداری می شوند. او اعلام کرده که 95 درصد از 10 هزار زن بازداشتی مورد تجاوزقرارگرفته اند و کودکان "از شکنجه، تجاوز، و گرسنگی در عذاب اند" و حتی نمی دانند چرا دستگیرشده اند. وی اضافه می کند که کودکان قربانیان بازداشت های تصادفی هستند، و هیچ مستند قانونی ای برای بازداشت شان وجود ندارد.
زندانی سابق تئار سلمان داوود[5] در یک بیانیه ی شهادت می دهد که: "من دو پسربچه ی برهنه را دیدم که به هم بسته شده بودند و سربازی آمریکائی آن ها را می زد و گروهی سرباز آنها را نگاه کرده و عکس می گرفتند و چند سرباز زن نیز به آن ها می خندیدند.
گزارشگر تلویزیون عراق، سوهیب بدرالدین الباز که در حال گرفتن فیلم مستند دستگیرشد و به مدت 74 روز در زندان ابوغریب نگهداشته شده، به مک کی گفته است "صدها" کودک را با وضعیت هایی مشابه آنجا دیده بود. الباز گفته که دختر 12 ساله ای را دیده که گریه می کرده است، آن ها او را لخت کرده و رویش آب می ریختند. وی گفت هر روزه صدای گریه ی این دختربچه را می شنیده.
ال باز همچنین از پسربچه ی 15 ساله ای سخن گفته که آنقدر زیر شلنگ آب قرارش می دادند تا بیهوش شود. سازمان عفوعمومی اعلام کرده که بازداشتی های سابق از پسرهای ده دوازده ساله ای گزارش می دهند که در ابوغریب نگهداری می شدند.
توماس روتر[6] گزارشگر تلویزیون آلمان در برنامه "گزارش ماینز" می گوید گروهبان ارتش آمریکا ساموئل پروانس که متخصص بازجوئی است با گل آلود کردن یک پسربچه ی 16 ساله ی عراقی در سرما، او را در مقابل به پدرش که در بازداشت بوده آورده است. ظاهرا، یکی از تاکتیک هایی که توسط رژیم بوش بکارگرفته می شود اعتراف گرفتن از بزرگسالان با شکنجه ی بچه هایشان درمقابل آن هاست.
لس آنجلس تایمز در بیست و ششم اوت 2004، ازارتش آمریکا در ابوغریب اینگونه گزارش می دهد: "استفاده از سگ های ارتش برای انجام بازی ای غریب که در آن نوجوانان بازداشت شده را بترسانند بطوریکه خودشان را کثیف کنند."
و هرش گزارشگر درهمایش اتحادیه ی آزادی های مدنی درآمریکا گفت که نوارهای ویدیوئی از پسران عراقی دیده است که بهشان تجاوز می شده و صدای وحشتناک فریادهای آن ها، لرزه به اندام آدم می انداخت."
در روزنامه ی انگلیسی گاردین جاناتا استیل در نهم سپتامبر گذشته نوشت " صدها کودک، برخی ها نه ساله، در شرایطی مخوف در زندان های بغداد نگهداری می شوند، و در سلول هایی بسیار شلوغ، در هوائی داغ و تفت زده، بدون اینکه بادبزنی کارکند، می خوابند و روزها به حمام دسترسی ندارند، و بارها مورد تجاوز جنسی از سوی نگهبانان قرار گرفته اند، و این را زندانی های سابق و زندانی هایی که اکنون در آنجا هستند، تایید کرده اند. عمرعلی 16 ساله به گاردین گفت که وی بیش از سه سال را در زندان نوجوانان کارخ، با 75 نفر دیگر در سلولی فقط به ابعاد 5 در 10 متر، که برخی از آن ها کف سلول می خوابیدند، بسربرده است. عمر شهادت داده که نگهبانان اکثر اوقات پسرها را به اتاق دیگری می بردند و به آن ها تجاوز می کردند.
هیئت حاکمه ی بوش، به عنوان نیروی اشغالگردرعراق، نمی تواند از مسئولیت قانونی خود برای شکنجه ی جنایتکارانه ی زندانیان عراقی و یا ایجاد شرایط اسفناک در زندان های تحت نظرشان، شانه خالی کنند.
نیروهای آمریکائی راد جمال 17 ساله را از خانه ی خود در "دورا" دستگیرکرده و به هنگ دوم ارتش عراق آورده و در آنجا وی را از سقف آویزان کرده و با کابل برقی زده اند.
سازمان ناظرین حقوق بشر( اچ آر دبلیو)[7] ژوئن گذشته تعداد بازداشت شده گان نوجوان را 513 نفر اعلام کرده است. دلیل دستگیری آن ها "خطرات امنیتی" عنوان شده است. بطورکلی، اچ آر دبلیو تخمین می زند که از سال 2003 تا کنون آمریکا 2400 کودک را در عراق بازداشت کرده که بعضی از آن ها ده ساله بوده اند.
اچ آر دبلیو اعلام می کند: " کودکانی که تحت بازجویی هستند دسترسی به وکیل ندارند، و گاهی بدون اتهام بیش از یکسال، برخلاف قوانین حتی خود آمریکا، در آنجا نگهداری می شوند." این گزارش ادامه می دهد: "کودکان ارتباط بسیار اندکی با خانواده ی خود دارند." اچ آر دبلیو به آمریکا اخطارداد که: " اطمینان حاصل کند که رفتاربا کودکان توقیف شده، رفتارمناسب با کودک باشد، وضعیت به سرعت مورد بازبینی قضائی قرارگیرد و ناظران بی طرفی بر زندان ها نظارت کنند. " واضح است که چنین چیزی اتفاق نیفتد.
کلاریسا بنکومو از بخش حقوق کودکان اچ آر دبلیو می گوید: "تعداد زیادی از کودکان بازداشت شده در عراق برای ماهها در توقیف ارتش آمریکا چشم به راه باقی می مانند. آمریکا باید شرایطی را پدید بیاورد که آن ها بتوانند بلافاصله به وکیل و هیئت تجدیدنظر مستقلی برای بررسی بازداشتشان دسترسی داشته باشند."
یک سرویس خبری به نام آی آر آی ان[8]، سال گذشته از خالید رابیا عضو سازمان عراقی انجمن زندانیان برای عدالت ( پی ا جی)[9] نقل قول کرده که : "در زندان های عراقی با کودکان همسان بزرگان رفتار می شود، و تحقیقات ما نشان می دهد که به آن ها تجاوزشده و مورد شکنجه قرار می گیرند." درخواست آی آر آی ان برای ملاقات با کودکان زندانی تا کنون پذیرفته نشد.
پنج پسر بین سنین 13 تا 17 ساله که به پشتیبانی از شورش متهم شده و توسط ارتش عراق بازداشت شده بودند علائم شکنجه، نظیر سوختگی با سیگار را در تمام نقاط بدن خود نشان داده اند.
یک پسر 13 ساله که درسال 2002 در افغانستان بازداشت شده بود، در باگرام و گوآنتانامو برای بیش از یکسال در انفرادی محبوس بود و مجبورش می کردند که درشرایط تحت فشار باقی بماند و ازخواب محروم بود. یک پسر 15 ساله به اسم عمر خادر که کانادائی ست، برای دو سال در گوآنتانامو نگهداری شد بدون اینکه وکیل داشته باشد و یا اجازه داشته باشد که با خانواده ی خود تماس بگیرد. خادر رویهمرفته 6 سال محبوس بود. بنابرگفته ی " کارگران کاتولیک" محمدجواد وقتی در افغانستان دستگیرشد، 17 ساله بود و برای دوهفته، ازخوابیدن محروم بود. هر سه ساعت زندانبانان بدون اطلاع قبلی به وی دستبند می زدند و وی را به سلول دیگری منتقل می کردند، و وی را مجبور کرده اند 112 بار سلول خود را عوض کند.
وکیل جواد، سرگرد نیروی هوائی دیوید جی. آر. فراکت گفته احتمالا مهمترین دلیلی که مسئولان این جوان را( که پنج ماه قبل اقدام به خودکشی کرده) شکنجه می کردند، "برای تفریح ، برای ادب کردنش ، و شاید هم برای اینکه مثالی برای بقیه باشد."
به گفته مقامات رسمی از یو ان ا ام آی، هیئت اعزامی مساعدت سازمان ملل به ایران[10]، کودکانی که در زندان فوق العاده شلوغ توبچی[11] بغداد، منتظرمحاکمه هستند، پیش از اینکه به توبچی منتقل شوند، در زندان بزرگسالان، بارها مورد شکنجه و تجاوز جنسی ماموران قرارگرفته اند، و برای اثبات حرف خود علائمی را نشان داده اند. و در زندان کارخ نوجوانان، کودکان زخم های خود را به خاطرخوابیدن در محیط های نامناسب در دمای بالای 40 درجه در طی روز، نشان داده اند.
رئیس جمهوراسبق آمریکا جیمی کارتر در " ارزش های درمعرض خطرما نوشت که "سازمان صلیب سرخ بعد از دیدار از شش زندان آمریکا 107 بازداشتی زیر 18 سال، که بعضی از آن ها هشت ساله بودند را کشف کرده است." و هرش گزارشگر که رسوائی شکنجه های ابوغریب را فاش کرد، گزارش داد که 800 تا 900 پسربچه ی پاکستانی بین سنین 13 تا 15 ساله در بازداشتند. کارتر نوشت که سازمان صلیب سرخ، عفو بین الملل و پنتاگون " شواهد محکم شکنجه ی کودکان را جمع آوری کرده اند که با شهادت سربازان شاهد یا اعمال کننده ی بدرفتاری تائیدشده است".
سیارا گیلمارتین[12]، هماهنگ کننده ی برنامه ی مشاوره ی امنیتی در فروم سیاسی جهان ( جی پی اف)[13]، (سازمانی در نیویورک با هدف تقویت قوانین بین المللی) گفته که آمریکا در تلاشی برای پنهان کردن وضعیت خود درعراق، درب آن را بر روی ناظرین حقوق بشر همچون ا آی[14]، اچ آر دبلیو، و فدراسیون بین المللی حقوق بشر[15] بسته است.
جی پی اف برای بازکردن ساختمان های بازداشتی های عراقی " برروی بازدید کنندگان ملی و بین المللی "و برای بنانهادن پاسخگوئی روشن افسران آمریکائی و مقاطعه کاران زندان" فراخوان داده است.
گیلمارتین می گوید: "تمام نظام سوء استفاده کننده باید کاملا متلاشی و یا تعطیل شود. ارتش آمریکا و رهبران داخلی تنها کسانی نیستند که درمقابل آزار و اذیت و فقدان تاریخ نهائی مرحله رسیدگی به بازداشتی های عراقی مجرم اند. تمام کسانی که درمقابل این شرایط اسفبار ساکت می مانند، اجازه می دهند که این فاجعه ادامه یابد."
در سال 2005 ا پی از جنوا گزارش داد که یونیسف از گزارش های مربوط به بچه ها در زندان های عراق "عمیقا آشفته" شده است. دامین پروناز[16] سخنگوی یونیسف اعلام کرده است: "هرنوع بدرفتاری، تجاوزجنسی، استثمار یا شکنجه بچه ها دربازداشت شکستن قوانین بین المللی است".
طبق گزارشی از فلیسیتی آربوتنت[17] که در نهم ژوئن در گلوبال ریسرچ[18] به چاپ رسیده، رادهیکا کومارسوارمی[19]، نماینده ی ویژه سازمان ملل برای کودکان در برخوردهای مسلحانه، گفته کودکان اجازه ندارند وکیلی خارج از منطقه داشته باشند و ممکن است برای مجبورکردن بزرگان به تسلیم شدن، آن ها را به گروگان گرفته باشند.
اچ آر دبلیو می گوید تا فوریه ی این سال طول زمان بازداشت کودکان بیش از 130 روز بوده و " برخی از کودکان برای بیش از یک سال، بدون هیچ اتهام و یا محاکمه در بازداشت قرارداشته و این نقض مستقیم قوانین جاری بوده است. جای تعجب نیست که "یکی از بزرگترین مظالم ( اعلام شده ی عراقی ها) این است که اکثریت زیادی از بازداشت شدگان متهم به هیچ جرمی نشده اند". این را دیوید اندرس[20] در شماره ی بیست و هفتم اکتبر مجله ی د نیشن[21] نوشته است.
هرچند که جورج بوش می گوید انجیل می خواند، اما ممکن است آنچه ماتیو نویسنده ی انجیل اول در مورد بچه ها به عیسای مسیح نسبت داده، به گوشش فرو نرفته باشد، بنابراین ارزشش را دارد که ما تکرارکنیم: "کسانی کودکان را آزار دهند... بهترست سنگ آسیابی به گردنشان آویخته گردد تا در اعماق دریا غرق شوند." [2] Neil Mackay [3] Sunday Herald [4] Sahar Yasiri [5] Thaar Salman Dawod [6]Thomas Reutter [7] Human Rights Watch (HRW) [8] IRIN [9] Prisoners’ Association for Justice (PAJ) [10]UNAMI, the United Nations Assistance Mission to Iran [11] Tobchi [12] Ciara Gilmartin, the [13] Security Council Program Coordinator at Global Policy Forum(GPF) [14] AI [15] International Federation of Human Rights [16] Damien Peronnaz [17]Felicity Arbuthnot [18] Global Research 20 Radhika Coomarswarmy
[20] David Enders [21] The Nation |
||
|
|
