|
«اول ماه مه» از راه می‌رسد
فرد گبوری* -
برگردان: خسرو باقری
بهار زیبای دیگری از راه می‌رسد و
اول ماه مه (11 اردیبهشت) دیگری، اول ماه مه فرصت مناسبی برای ارزیابی
مبارزات گذشته و هم‌اندیشی مجدد و برنامه ریزی برای آینده.
اول ماه مه یک صد و بیست و یک سال پیش یعنی در سال 1886، نیروی عظیم کار در
سراسر شهرهای ایالات متحده آمریکا، دست از کار کشید و به پا خاست.
غریو رعدآسای کارگران، سراسر آمریکا را درهم نوردید: «8 ساعت کار، 8 ساعت
استراحت و 8 ساعت فراغت.» در اول ماه مه سال 1886، صدها هزار تن از کارگران
و زحمت‌کشان دست از کار کشیدند و در یک اعتراض عظیم صلح آمیز شرکت کردند.
این همایش عظیم توده‌ای، در نوع خود در تاریخ مبارزات کارگران جهان کم‌نظیر
بود.
بزرگ‌ترین همایش کارگران در شیکاگو تشکیل شد و در آن 90000 کارگر که 40000
تن از آن‌ها را کارگران زن تشکیل می‌دادند، پس از اعتصاب در حالی که بازوان
یک‌دیگر را به هم گره زده بودند، خیابان اصلی و پر اذحام شهر را به لرزه
درآوردند. در نیویورک 10000 تن و در دیترویت 11000 تن از کارگران به سوی
میدان «اتحادیه‌ها» راه‌پیمایی کردند. راه‌پیمایی‌های عظیم اول ماه مه در
دو ایالت «لوئیزویل» و «بالتیمور» که در آن هزاران تن از کارگران سفید و
سیاه پوست، شانه به شانه یک‌دیگر وارد عرصه‌ی مبارزه با سرمایه‌داران شدند،
از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. به طور کلی در اول ماه مه 1886، بیش از نیم
ملیون کارگر آمریکایی از «ماین» و «تگزاس» تا «نیوجرسی» و «آلاباما» در
همایش‌های گسترده ضد سرمایه‌دای شرکت کردند. زمین زیر پای آنان به لرزه
درآمده بود.
سرمایه‌داران و صاحبان صنایع، در برابر این خیزش شورانگیز به تکاپو افتادند
و برای دفاع از منافع خود و خرد کردن مبارزه‌ی کارگران دست یاری به سوی
پلیس و آدم‌کشان جلاد، دراز کردند.
در چهارم ماه مه، هنگامی که کارگران شیکاگو در میدان «های مارکت1 » این شهر
گرد آمده بودند، پلیس و آدم‌کشان مزدور سرمایه‌داران، به بهانه‌ی انفجار
بمب در این همایش، یورش به کارگران را آغاز کردند. در جریان این یورش
وحشیانه، بسیاری از کارگران زخمی و بازداشت شدند. هشت تن از رهبران «جنبش
برای هشت ساعت کار روزانه» هم در میان بازداشت شدگان بودند. تمام افراد
دستگیر شده، گناه‌کار شناخته شدند. هفت تن از رهبران کارگران به اعدام و یک
تن به زندان ابد محکوم شدند. یکی از کارگران پیش از اجرای حکم اعدام در
زندان درگذشت، دو تن مورد عفو قرار گرفتند و به زندان ابد محکوم شدند و
چهار تن به نام‌های «آلبرت پارسونز2 »، «آگوست اسپایس3 »، «جورج انجل4 » و
«آدلف فیسچر5 » در 11 نوامبر 1887 به دار آویخته شدند؛ دولت «ایلی نویز» در
سال 1893، محکومان به زندان را آزاد کرد و از جان باختگان اعاده‌ی حیثیت به
عمل آورد.
نیروی عظیم کار، در مصاف با اژدهای سرمایه، عقب نشست، اما آن واژگان آتشینی
که از حنجره‌ی گلگون «آگوست اسپاس» جان باخته‌ی میدان «های مارکت» برآمده
بود، از چوبه‌ی اعدام گذر کرد و برفراز نسل‌ها به پرواز درآمد: «زمانی
خواهد رسید که سکوت ما سهمناک‌تر از فریادی خواهد بود که امروز خفه‌اش
می‌کنید.»
مبارزه و قهرمانی کارگران آمریکایی و شهامت جان باختگان «های مارکت» به
نیروی الهام‌بخش کارگران و زحمت‌کشان جهان تبدیل شد و به جنبش و حرکت در
میان آنان دامن زد. در سال 1889، «کنگره‌ی بین‌المللی سوسیالیست‌ها» که
رهبری آن را «کارل مارکس» به‌عهده داشت، در پاریس گشایش یافت. این کنگره در
پاسخ به درخواست «ساموئل گامپرز6 »، رئیس «فدراسیون کارگران آمریکا»
قطعنامه‌ای را تصویب کرد که براساس آن از همه‌ی کارگران جهان درخواست شد که
در اول ماه مه 1890، در حمایت از مبارزه‌ی کارگران آمریکا، برای رسمیت
بخشیدن و قانونی کردن «هشت ساعت کار روزانه» دست از کار بکشند و همایش‌هایی
را سازمان دهند. در نتیجه‌ی این اقدام «کنگره سوسیالیست‌ها»، روز اول ماه
مه، روز همبستگی کارگران سراسر جهان متولد شد.
اکنون میدان «های مارکت» و بنای یادبود جان باختگان کارگر که در «والدهیم7
» شیکاگو واقع است، به یکی از یادمان‌های نمادین جنبش کارگران و زحمت‌کشان
جهان- دیوار کمونارهای پاریس، میدان سرخ مسکو و آرامگاه «کارل مارکس» در
لندن- پیوسته و جاودان شده است.
امروز که از 6 میلیارد جمعیت جهان، چهار میلیارد نفر در فقر و تیره‌روزی
به‌سر می‌برند، اتحادیه‌های کارگری سراسر جهان از دولت‌های خود می‌خواهند
به خواسته‌های کارگران و زحمت‌کشان پاسخ دهند. فدراسیون «جهانی اتحادیه‌های
کارگری» (WFTU
) در اعلامیه‌ای که به مناسبت اول ماه مه منتشر کرده، از کارگران سراسر
جهان خواسته است به مبارزه‌ی خود برای تحقق عدالت اجتماعی شتاب و توان
بیش‌تری ببخشند.
در این بیانیه آمده است: «در همایش‌ها و راه‌پیمایی‌های امسال، آماج مبارزه
باید محو زمینه‌هایی باشد که در نتیجه‌ی بحران عظیم اقتصادی سرمایه‌داری
پدید آمده است و زندگی و آینده‌ی کارگران و زحمت‌کشان را تهدید می‌کند. 125
میلیون عضو اتحادیه‌های کارگری در بیانیه خود می‌افزایند: «در پیامد این
بحران، هزاران هزار کارگر، شغل خود را از دست داده‌اند. سطح زندگی
میلیون‌ها نفر از زحمت‌کشان باز هم کاهش یافته است و آمار تهیدستان،
محرومان و گرسنگان جهان در حالِ افزایش است.» فدراسیون جهانی کارگران در
بیانیه خود یادآوری می‌کند که «حقوق» اتحادیه‌های کارگری را شرکت‌های فرا
ملی و دولت‌های امضا کننده‌ی «حقوق اتحادیه‌های کارگری» زیر پا می‌گذارند و
خاطر نشان می‌کند: «در نتیجه‌ی اقدامات ضد اجتماعی دولت‌های سرمایه‌داری،
یک سوم مردم جهان یا بی‌کارند و یا از روی ناچاری به مشاغل کاذب روی
آورده‌اند. درآمد روزانه‌ی بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان کم‌تر از یک
دلار است. با این درآمد، بخش عظیمی از کارگران و زحمت‌کشان، حتا قادر به
تامین نیازهای اساسی و اولیه خود هم نیستند.» فدراسیون جهانی کارگران با
افشای این حقایق، اعلام می‌کند: «اقدام‌های ضد اجتماعی سرمایه‌داران، جنایت
علیه بشریت است. امکاناتی که باید صرف مبارزه با فقر و سیاه روزی و ایجاد
شغل و بهبود زندگی کارگران و زحمت‌کشان شود، به مصرف جنگ می‌رسد؛ جنگ‌هایی
چون جنگ یوگسلاوی، افغانستان و عراق که در آن‌ها بی‌شرمانه از بمب‌های حاوی
مواد رادیواکتیو هم استفاده شده است.»
«فدراسیون جهانی اتحادیه‌های کارگری» در پایان بیانیه اول ماه مه خود از
کارگران سراسر جهان خواسته است با هم‌اندیشی و اقدام مشترک و گردآمدن در
اتحادیه‌ها و سندیکاهای صنفی خود، به مبارزه‌ی کارگران سراسر جهان برای
بنای جامعه‌ای فارغ از تبعیض و فقر یاری رسانند. این بیانیه از کارگران
سراسر جهان می‌خواهد که برای ایجاد جهانی مبتنی بر صلح و دوستی میان خلق‌ها
و ملت‌ها متحد شوند و مبارزه کنند.
* Fred Gaboury
1- Hay marketr 2-
Albert Parsons 3- August Spies 4- George Engel
5- Adolph Fischer - 6-
Samuel Gampers 7- Waldhiem
سرچشمه: Peoples Weekly
World
منبع :
فرهنگ توسعه
|
