 |
ما برای یک رهیافت دراز مدت در امر بهداشت و درمان همگانی مبارزه می کنیم
نویدنو02/8/1385
ما برای یک رهیافت دراز مدت در امر بهداشت و درمان همگانی مبارزه می کنیم
آذین داد-
سوفیا ریوز، دبیر کل
اتحادیة کارگران بهداشت و درمان بولیوی و دبیر بخش بولیویایی شبکة زنان
کارگرمنطقة آند (COMUANDE)
، دشواری ها و خواسته های کارگران بخش بهداشت و درمان را توضیح می دهد
* من کارم را به عنوان بهیار آغاز کردم و بعد ها به عنوان دبیر کل
کنفدراسیون برگزیده شدم. رسیدن به سِمَت های رهبری برای زنان دشوار است...
ما آن فرصت هایی را که مردان دارند، نداریم. برای همین است که می توانم
بگویم که دست یابی من به این سمت صرفاً نتیجة کار من به عنوان یک فعال
[اتحادیه ای] و مبارزه برای مردم همراه با همکارانم در سطح توده ای بوده
است.
به عنوان یک زن، آیا در ارتقا به سِمَت کنونی رهبری اتحادیه با مقاومتی هم
مواجه بودید؟
نقش من به عنوان رهبر اتحادیة کارگران بهداشت و درمان نقطة اوج بیست سال
درگیر بودن من با مبارزة انقلابی اتحادیه های کارگری است. من کارم را به
عنوان بهیار آغاز کردم و بعد ها به عنوان دبیر کل کنفدراسیون برگزیده شدم.
رسیدن به سِمَت های رهبری برای زنان دشوار است. نقش زنان هنوز بسیار محدود
است؛ ما آن فرصت هایی را که مردان دارند، نداریم. برای همین است که می
توانم بگویم که دست یابی من به این سمت صرفاً نتیجة کار من به عنوان یک
فعال [اتحادیه ای] و مبارزه برای مردم همراه با همکارانم در سطح توده ای
بوده است.
خواسته های مشخص بخش بهداشت و درمان کدامند، و شما در مبارزه هایی که اشاره
کردید امید به چه دستاوردهایی دارید؟
مبارزة اصلی ما در راه پیاده کردن سیاست هایی استراتژیکی در بهداشت و درمان
همگانی در کشورمان است، نه صرفاً سیاست هایی که برای رأی جمع کردند هستند،
چرا که اقدام های کوتاه مدت و عاجل، دردرازمدت زیانبارند و از نظر اقتصادی
قابل دوام نیستند؛ با هر تغییرِ دولت آنها هم تغییر می کنند و هیچ کمکی به
بخش هایی که نیازهای عاجل و واقعی دارند، نمی کنند. برای مثال، در مناطق
روستایی، کمبود پزشک، کارکنان پرستاری و دارو وجود دارد. ضروری است که
کارگران مناطق روستایی به بهداشت و درمان رایگان دسترسی داشته باشند، و به
همین دلیل است که ما مصرانه در پی آن چنان نظام بهداشت و درمان همگانی
هستیم که فراگیر و همراستا با افزایش شدید جمعیت باشد. علاوه بر این، همان
طور که در قانون اساسی کشور تصریح شده است، باید به بودجة تخصیص یافته به
نظام بهداشت و درمان اولویت داده شود؛ همین امر در مورد آموزش وپرورش نیز
صادق است.
صرف نظر از مشکلات نظام بهداشت و درمان همگانی به طور کلی، وضع کارگران بخش
بهداشت و درمان همگانی چگونه است؟
نکته ای که ما فکر می کنیم باید در نظر گرفته شود، تفاوت های موجود در درون
نظام بهداشت و درمان همگانی است که خود به دو بخش تقسیم می شود. یکی " کایا
دِ سگوریداد سوسیال" است، که از طریق پرداخت سهم تامین اجتماعی توسط
کارکنان حقوق بگیر تأمین مالی می شود، و دیگری "سالود پوبلیکا" (بهداشت
همگانی) نام دارد که همگان می توانند از آن استفاده کنند. ما به بخش دوم،
سالود پوبلیکا، تعلق داریم که در آن کارگران به طرق مختلفی مورد تبعیض قرار
می گیرند. برای مثال، در این بخش حقوق بازنشستگی وجود ندارد. وقتی کسی در
این بخش بازنشسته می شود، به او چیزی بیش از یک هدیة بازنشستگی به نشانة
سپاسگزاری داده نمی شود. هیچ اضافه پرداختی برای شب کاری، کار کردن در
روزهای آخر هفته یا تعطیلات عمومی وجود ندارد، و به همین دلیل است که ما
خواستار آنیم که تحت پوشش قانون کار عمومی قرار بگیریم و از همة مزایای
ممکن در آن بهره مند شویم. حق ما در استفاده از تعطیلات (مرخصی)، که در عمل
منع شده اند، نقض شده است، به این معنا که وقتی کارگران خواهان رفتن به
مرخصی هستند مجبورند به دنبال جایگزینی برای خود در دوران مرخصی باشند، چون
نیروی کار کافی برای پوشش دادن نیازهای این بخش وجود ندارد. در مورد
پرستاران و کارمندان اداری هم وضع به همین منوال است. همچنین، مرخصی پیش و
پس از زایمان هم عملاً منع شده است، که بدین معناست که زنان شاغل در بخش
بهداشت و درمان همگانی دیگر حتی نمی توانند باردار شوند.
چه تعداد از کارگران بخش بهداشت و درمان در اتحادیه ها سازمان یافته اند؟
در سطح ملی 12000 نفر عضو اتحادیه ها هستند و خواستة اصلی در بخش ما آن است
که تحت پوشش مقررات قانون کار عمومی قرار بگیریم. یکی از خواسته های ما آن
است که هزینة رفت و آمد کارگرانی که به مناطق روستایی سفر می کنند باز
پرداخت شود. این کارگران مجبورند خودشان را هر طور شده به کلینیک های
روستایی که در آنجا کار می کنند برسانند و مجبورند 24ساعته آماده به کار
باشند، بدون این که هزینه هایی که متحمل می شوند به آنها پرداخت شود. این
ها خواسته هایی اند که ما برای پایان دادن به تبعیض علیه کارگران بهداشت و
درمان همگانی به دولت عرضه کرده ایم.
چرا این کارگران تحت پوشش قانون کار عمومی نیستند؟
خدمات بهداشتی و درمانی همگانی تقریبا به طور خود به خودی پدید آمد. پیدایش
آن همگام و همزمان بود با رشد شهرها و پیدایش بخش بزرگی از جمعیت که نیاز
به بهداشت و درمان داشت اما تحت هیچ گونه پوشش تأمین اجتماعی نبود. ساکنان
مناطق روستایی نیز کلینیک های خود را ساختند و خواستار کارکنان واجد شرایط
شدند. ما دیگر نمی توانیم در کشوری زندگی کنیم که در آن دو نظام و دو نوع
کارگر بهداشت و درمان وجود دارد، یکی با مزایا و دیگری محروم از مزایا.
تأکید می کنم که دولت باید بهداشت و درمان را برای همه در اولویت قرار دهد.
ما از دولت می طلبیم که اقدام های مناسب را به عمل آورد، و نیزامیدواریم که
مجلس قانونگذاری مناسب ترین نظام بهداشت و درمان را برای بولیوی تعیین و
تعریف کند.
وضع نظام بهداشت و درمان خصوصی، وبه ویژه کلینیک های خصوصی، چگونه است؟ وضع
کارگران این بخش چگونه است؟ موضع کنفدراسیون در مورد نظام بهداشت و درمان
خصوصی چیست؟
خوب، نظام بهداشت و درمان خصوصی بسیار زیان آور است، چرا که کسب و کار را
بر تأمین تندرستی مقدم می دارد: این نظام تنها به کسانی که توان پرداخت
هزینة آن را دارند خدمات بهداشتی عرضه می کند، و در عمل برای آن بخش از
جمعیت که از نظر اقتصادی وضع بهتری دارند شکل گرفته است. مشکل دیگر آن است
که کارگران بهداشت و درمان بخش خصوصی در اتحادیه ها متشکل نیستند، و نمی
توانند خواستار رعایت حقوق شان به عنوان کارگر باشند. صاحبان این بخش مانع
تشکیل اتحادیه ها یا عضویت در هر گونه فدراسیون کارگری هستند. ما همچنین
امیدواریم که دولت یک بار برای همیشه مداخله کند و مقرراتی برای بهداشت و
درمان بخش خصوصی وضع کند.
منبع : ICFTU ONLINE،
بروکسل، 18 سپتامبر 2006
یادداشت: کوموآند نهادی است که زنان کارگر منطقة آند را گرد هم می آورد.
این نهاد طبق قراردادی در سال 2000 بینان گذاری شد و متشکل است از
نمایندگانی از بخش های زنان در اتحادیه های کارگری گوناگون در کشورهای
بولیوی، کلمبیا، اکوادر، پرو و ونزوئلا.