خانه - سیاست - اقتصاد-  کتاب -  زنان -صلح  - رحمان هاتفی فرهنگ وادب - درباره ما - پیوندها - تماس وهمکاری - ویژه نامه               

نیم نگاهی به مقاله طرد رژیم « ولایت فیقه» نه استراتژی ، نه تاکتیک

نویدنو:31/2/1385

 

توصیح ضروری : مقاله پیوست از طریق نامه الکترونیک به نوید نو رسیده است . بی هیچ اظهار نظری فقط در راستای برخورد نظریات وآرادرج می شود. نوید نو آمادگی درج هر پاسخ احتمالی را دارد واز این امر استقبال می کند .

نیم نگاهی به مقاله طرد رژیم « ولایت فیقه» نه استراتژی ، نه تاکتیک

«... مبارزه درونی حزب به حزب نيرو و توان زندگی

می‌بخشد؛ بزرگ‌ترين نشان ناتوانی حزب درهم

برهمی و فقدان مرزهای دقيقا نشانه‌گذاری

شده آنست؛ تحکيم حزب از طريق تسويه صفوف

آن تحقق می‌پذيرد...»

از نامه لاسال به مارکس به تاريخ ۲۴ ژوِئن ۱۸۵۲

پیش در آمد

ما نویسندگان این سطور ، با استقبال از محتوای مقاله( طرد « ولایت فقیه » نه استراتژی نه تاکتیک )«1» مندرج در تارنگاشت عدالت به قلم ب ، الف ، بزرگمهر،بررسی آن را گامی در جهت شفافیت هر چه بیشتر شعارهای حزبی ارزیابی می نماییم . مقاله در آغاز خود به جملاتی از لاسال به مارکس مزین شده است . این جملات زینت بخش آغاز کتاب « چه باید کرد؟» اثر سترگ لنین نیزبوده است . ما نیز با تاسی به همین شیوه ، تلاش خواهیم کرد در فضایی کاملا علمی ومستند به داوری مقاله بنشینیم .

گفتنی است که نویسندگان این نوشتار فقط به عنوان دو تن از هواداران حزب توده ایران در داخل کشور وبنا بر استنباط خود از مجموعه اسناد حزبی سخن می گویند وبه خاطر شرایط حاکم ، دست بسته ای در ارائه نمونه های بیشتری از اسناد حزبی دارند .

 ما صریحااعلام می کنیم که انتساب این نوشتار تحت هر شرایطی به حزب توده ایران کاری است مذموم وغیر اخلاقی . حزب توده ایران در صورت صلاح دید ، ممکن است بدین مقال پاسخ گوید ویا از کنار آن بگذرد.  ما اصل را بر حسن نیت نویسنده گذاشته وهدف اصلی ما از پاسخ ، شرکت در بحثی است که مقاله آغاز کرده است . ما اعتقاد داریم شعارها، رهنمودها وتصمیمات حزبی بر آیند خرد جمعی حاکم در لحظه در بدنه حزبی است . در عین حال معتقدیم نسبت به شفاف سازی وجوه انقلابی شعار طرد«رژیم ولایت فقیه » علیرغم گذشت نزدیک به دو دهه حداقل در حد اطلاع ودسترس ما ،نیروی کمی صرف شده است .

منظر نگارنده مقاله :

نویسنده مقاله« طرد ...» سخنان خودرا چنین آغاز می کند :« چند سالی است که نادرستی و ناکارآمدی شعار «طرد رژيم ولايت فقيه» برايم روشن شده است. اين روشنی پس از خواندن نوشته ارزشمند منتسب به زنده ياد نورالدين کيانوری به نام «با انقلاب بزرگ مردم ايران چه کردند» به يقين مبدل شد.» ( حکایت جالبی است این نوشته منتسب به زنده یاد نورالدین کیانوری . حزب توده ایران در زمان انتشار این نوشته توسط راه توده پاسخ های مقتضی وارزیابی های خودرا نسبت بدان انتشار داده است وبه نظر نمی آید که نگارنده از وجود آن پاسخ ها بی اطلاع بوده باشد . ما فرض را بر عدم اطلاع ایشان گذاشته وجهت اطلاع ایشان و برای اطلاع عموم خوانندگان ،  مقاله حزب  عینا پیوست می گردد.)ودر ادامه این ادعا که شعار «نادرست وناکارآمد » است به فراز هایی از مقاله منتسب به نورالدین کیانوری در سال 1373 استناد می کند: «شعار «طرد رژيم ولايت فقيه»، برای يك دوران معين، شعار درستی بود، اگر همين رژيم برآمده از يك انقلاب نيرومند مردمی نبود، اگر در سرتاسر جامعه مبارزه طبقاتی بسيار حاد و گسترده‌ای بر سر حاكميت و راه رشد اقتصادی و اجتماعی جريان نداشت، اگر همين ولايت فقيه، برای آنكه عمر خود را چند صباحی طولانی‌تر كند، ناچار نبود، مدام از مستضعفان و محرومان صحبت كند. اينكه آن‌ها عوام‌فريبی می‌كنند، اصولاً اهميتی ندارد. مسأله مهم اين است، كه چرا آن‌ها ناچار و ناگزير به عوام‌فريبی هستند؟ چرا يك ديكتاتور عادی، مثل شاه، ناچار به عوام‌فريبی نيست؟ پاسخ روشن است، رژيم شاه حاصل يك كودتای ضد انقلابی در شرايط شكست جنبش مردم بود و رژيم ولايت فقيه  ميوه‌چين يك انقلاب نيرومند مردمی در شرايط اعتلای جنبش و خواسته‌‌های خلق است. » وبا اشاره به این که اين فشار خلق و اين جنبش مردمی واقعاً وجود دارد، چه ما آن را به حساب بيآوريم و چه به حساب نيآوريم. اگر آن را به حساب آوريم، می‌توانيم در نبرد واقعی جامعه شركت كنيم و حزبی فعال و مؤثر باشيم. اگر آن را به حساب نيآوريم، مردم بدين خاطر دست از مبارزه نخواهند كشيد، اين مايـيم، كه نظاره‌گر و منفعل شده‌ايم» ادامه می دهد که :« برای ما جنبش با سركوب حزب پايان يافته تلقی شد، در حاليكه اين جنبش بسيار بسيار نيرومندتر از آن بود كه تنها با خروج حزب ما از صحنه خاتمه يابد»

وادعا می نماید «تصور اينكه «رژيم ولايت فقيه» در مجموع خود در سراشيب سقوط قرار دارد و بنابراين، حتی اگر سرمايه‌داری بزرگ و گروه‌بندي‌های وابسته به آن تمام قدرت را در دست گيرند، باز هم همراه با مجموعه رژيم به كنار خواهد رفت، اشتباه بسيار بزرگ ديگری است» وبر ادعای خود می افزاید که این شیوه برخورداولا «هيچ شباهتی به شيوه نگرش ماركسيستی و توده‌ای ندارد» وثانیا «معلوم نيست، كه اين «سراشيب سقوط» تا چندين سال طول بكشد» وسوم این که «اگر سرمايه‌داری بزرگ تجاری تمام اهرم‌های حاكميت اقتصادی را در دست گيرد، در آن صورت حتی تغيير كل رژيم هم موجب كنار رفتن آن از قدرت واقعی نخواهد شد. چرا كه او، باز هم از هر تغييری پيروزمند بيرون مي‌آيد، و به اتكاء مواضع اقتصادی خود، هرگونه مخالفت و مبارزه‌ای را در نطفه نابود مي‌كند.»وبنا بر این مقدمات ، در نادرستی شعار«طرد...» درخواست می کند که «برای مبارزه با حاكميت اين طبقه، منتظر فردا، منتظر طرد رژيم نبايد شد. بايد همين امروز، بر اساس تضاد منافع آن با منافع اكثريت مطلق مردم، در كنار هر جنبش و نيروئی قرار گرفت، كه حاضر است با آن به مقابله بپردازد.» ایراد شعار« طرد ...» دراین است که « كه بر پاره‌ای اشتراكات شكلی ميان جنا‌ح‌های مختلف حكومت جمهوری اسلامی انگشت تأکيد گذاشته، تفاوت‌های طبقاتی و ماهوی ميان آن‌ها را ناديده مي‌گيرد. جناح چپ جمهوری اسلامی را، به صرف اينكه زمانی بر سركوب حزب ما صحه گذاشته است، از هر گونه توان و ظرفيت پيشرفت فكری و انقلابی محروم وانمود كرده، آن را با جناح راست حاكم (در عمل) همسنگ و در يك كفه قرار مي‌دهد و عملاً به قدرت‌گيری اين جناح ياری مي‌رساند. اين شعار، اين توهم نادرست و خطرناك را بوجود مي‌آورد كه گويا حاكميت هر يك از جناح‌های موجود در ج. ‌ا. برای خلق و جامعه بی‌تفاوت است و طرد همه آنها را با هم طلب مي‌‌كند. اين شعار، نيروی بسيج و مقاومت متشكل خلق را در مقابل حاكميت سياه سرمايه‌‌داری بزرگ مغشوش می‌كند.»ودر سطور ی چند ،بعد ترازاین فراز، این بار نه به نقل از مقاله منتسب به کیانوری بل از قول خود می پرسد :« آيا با جداسازی مصنوعی رابطه ارگانيک حاکميت با قشرهای گسترده‌ای از توده های مردم، رابطه ديالکتيکی موجود بين بخش‌های مختلف يک مجموعه را ناديده نگرفته ايم و همنهادی۶ را که هنوز مراحل جنينی خود را می‌گذراند، از زهدان خود بيرون نکشيده ايم؟»»صرف نظراز این که باید یک دائره المعارف برای درک این جملات طلایی ومارکسیستی !!استخدام کرد، نویسنده از قول مقاله منتسب می نویسد «با پذيرش شكست انقلاب و با پذيرش اينكه همه اين نيروها در مجموع خود، ارتجاع را تشكيل می‌دهند، ما تحليل طبقاتی از جناح‌های حاكم را كنار گذاشتيم و آن‌ها را بر اساس مواضعی، كه نسبت به حزب اتخاذ كرده‌اند، مد نظر قرار داديم. ... چنين شيوه نگرشی، هيچ تشابهی با ماركسيسم ندارد.» نویسنده محترم این همه گفته است تا به نقطه باریک واساسی دیدگاه هایش برسد وآن چیزی نیست جز این که :«تا لحظه‌ای كه نبرد «كه بر كه» ادامه دارد، ايدئـولوژی انقلابی در جامعه از ميدان بيرون نشده و جنبش توده‌ای فشار نيروهای انقلاب و مقاومت خلق تا بدان حد نيرومند است كه جناح حاكم برای بقای خود در قدرت مجبور به عوام‌فريبی، مجبور به گرفتن ظاهر انقلابی است، برای ما اين اميد وجود دارد كه بتوانيم ارتجاع را در چارچوب نظام موجود به عقب برانيم ( تاکید از ماست ) چنين امكانی به عنوان يك «امكان» وجود دارد. وجود اين امكان، از ماهيت رژيم ناشی نمی‌شود، بلكه از واقعيت انقلاب، مقاومت خلق و جنبش توده‌ها سرچشمه می‌گيرد.» نویسنده محترم در راستای همین تفکر در فراز دیگری از مقاله« طرد...» می نویسد:« اگر حزب توده ايران توانسته بود رابطه خود را با طبقه‌ای که مدعی طرفداری از آن است، حفظ نمايد، بدون هيچ ترديدی کارگران و زحمتکشان ايران و به ويژه پرولتاريای صنايع نفت که نقش کليدی در سرنگونی نظام شاهنشاهی داشتند، پس از آن نيز می‌توانستند نقش شايسته‌تری در روند انقلابی با خصلت ملی- دمکراتيک داشته باشند.»واین کوتاهی حزب توده ایران را به شکل زیر فورموله می کند که :

« بازماندن از روند پرشتاب رويدادها؛

نداشتن برنامه عمل مشخص، به ويژه در زمينه اتخاذ تاکتيک‌های مشخص سياسی - اجتماعی؛

نوسانات پاندولی و زيگزاگ‌های سياسی که به سرعت به وسيله نيروهای راست مورد استفاده مستقيم قرار می‌گيرد؛ و

-  از دست دادن شهامت سياسی برای برون‌رفت از وضعيت کنونی.»

نویسنده با روکردن گناه دیگر حزب توده ایران مبنی بر ارتکاب شعار « با هم به سوی تشکیل جبهه واحد ضد دیکتاتوری» ونقل معیار مارکسیستی از لنین به این مضمون که«ما بايد به خاطر بسپاريم که يک حزب انقلابی تنها در صورتی شايستگی عنوان خود را خواهد داشت که جنبش طبقه انقلابی را در عرصه عمل [تأکيد از لنين است] رهبری کند. ما بايد به خاطر بسپاريم که هر جنبش خلق اشکال بی‌نهايت متنوع به خود می‌گيرد، بدين معنی که پيوسته اشکال نو پديد می‌آورد و اشکال کهنه را به دور می‌افکند، تغييراتی در آن‌ها وارد می‌کند و يا اشکال کهنه و نو را به گونه‌ای تاره درهم می‌آميزد. وظيفه ماست که در ساختن و پرداختن اين اسلوب‌ها و وسايل مبارزه، شرکت فعال داشته باشيم ...»می نویسد : آيا با طرح شعار «با هم به سوی تشکيل جبهه واحد ضد ديکتاتوری»، حاکميت ميراث‌خوار انقلاب را همسنگ حاکميتی برآمده از کودتايی ضدانقلابی ننهاده ايم؟ آيا بهتر نيست که عينک تيره را از چشم برداريم و به سمت و سوی روندی که در جريان است، نگاهی دقيق‌تر بيندازيم و شعار «با هم به سوی سازماندهی جبهه متحد خلق» را جايگزين آن شعار نادرست نماييم.» علت این گناه کبیره در طرح شعار « باهم به سوی تشکیل جبهه واحد ضد دیکتاتوری » در این است که «اين شيوه برخورد به مسأله با تغييرات انقلابی در كشور ما، با واقعيات يك جامعه در جريان انقلاب، متناسب نيست و بيشتر در چارچوب يك رژيم اختناقی كلاسيك، مانند رژيم شاه، قرار دارد. در واقع اين سياست، وجود يك انقلاب و تأثيرات عظيم آن را در سرتاسر جامعه، به كلی ناديده می‌گيرد.» ودر همین رابطه است که نویسنده مقاله «طرد ...» می پرسد :« آيا حتی از تاريخ معاصر خودمان، درس‌های لازم را گرفته ايم؟ آيا به اين موضوع توجه کرده ايم که مرزبندی بين نيروهای پيشرفت‌خواه و محافظه‌کار – صرف‌نظر از هر نامی که متناسب با شرايط به خود می‌گيرند - در ميهن ما تا چه اندازه سيال و نيازمند دقت و توجه روزمره است؟ آيا می‌توان به عنوان مثال جنبش موسوم به «اصلاحات» (تاکید از ماست )را همسنگ جنبش پيشرفت‌خواه قرار داد؟ »

لب لباب مقاله در همین مواردی است که نمونه های آن به دست داده شد . از بدعت های بزرگ وتاثیر گذار !! مقاله آن است که در مقاله ای با حجم 10-11 صفحه در نقد شعار وسیاست حزب توده ایران حتی یک نیم خط هم  محض خالی نبودن عریضه ، از اسناد حزبی در آن وجود ندارد. نویسنده محترم ذهنیات خودرا سیاست حزب توده ایران تصور کرده وبه صورت شفاهی به نقد همین تصورات پرداخته است . مابا خوشبینی مفرط فکر می کنیم که از وجه عاطفی رفیق نورالدین کیانوری هم جهت تحت تاثیر قرار دادن خوانندگان استفاده نشده است . برای این که این ادعا دامن گیر ما نیز نشود سعی می کنیم در سطورزیر به وسع وتوان خود اثبات کنیم که

 -1 مشی اتخاذ شده توسط حزب توده ایران کاملا منطبق است بر روح سوسیالیسم علمی در بررسی مسائل اجتماعی

 -2 شعارطرد رژیم ولایت فقیه یکی از نادره های دریافت علمی از سیر تحولات جامعه ایران با توجه به ویژگی های منحصر به فرد آن است .

آیا سیاست حزب توده ایران مبتنی بر سوسیالیسم علمی است ؟

در مانیفست کمونیست آمده است «کمونیست ها برای دست یابی به اهداف فوری وتحقق منافع آنی طبقه کارگر مبارزه می کنند ، اما در جمبش کنونی فردای جنبش را نیز نمایندگی می کنند ومسئولیت آن را بر دوش دارند.»(مانیفست پس از 150سال ترجمه حسن مرتضوی ص 316)ولنین می نویسد « حزب نباید مسائلی را برای اتخاذ تصمیم مطرح نماید که فلان یا بهمان ادیب به جا ویا بی جا به میان کشیده است .بلکه مسائلی را باید مطرح نمایذ که تحکم شرایط زمان وبنا بر جریان عینی تکامل اجتماعی دارای اهمیت جدی سیاسی می باشند .»(مجموعه آثار جلد2ص 810ترجمه زنده یاد پور هرمزان ) ودر جای دیگری می نویسد« سخن بر سر این است که یک سوسیال دموکرات (بخوان کمونیست ) مجاز نیست ذهن کارگران را در خصوص راه واقعا انقلابی مشوب سازدومجاز نیست به شیوه «آسواباژدنیه » چیزی را پیروزی قطعی انقلاب بنامد که فاقد شرط اساسی پیروزی است» (همان ص 821)وباز در جایی دیگر می نویسد : « نوایسکرایی ها هم می توانند جریان مبارزه ای را که اکنون در برابر چشم آن ها به وقوع می پیوندد نسبتا خوب توصیف نموده وتوضیح دهند ولی به هیچ وجه قادر نیستند در این مبارزه یک شعار صحیح بدهند. آن ها با حرارت پای می کوبند ولی بد رهبری می کنند وبدین طریق با عدم توجه خود به نقش موثر رهبری کننده وهدایت کننده ای که احزابی که به شرایط مادی انقلاب پی برده ودر راس طبقات پیشرو قرار دارند می توانند وباید در تاریخ بازی کنند از اهمیت درک مادی تاریخ می کاهند . » ( همان ص 827) لنین در منظور فعالیت عملی سوسیال دموکرات ها می نویسد :« منظور فعالیت عملی سوسیال دموکرات ها رهبری مبارزه طبقاتی پرولتاریا ومتشکل کردن این مبارزه است . در هر دو صورت ان: مبارزه سوسیالیستی، ( مبارزه بر ضد طبفه سرمایه داران ، یعنی مبارزه ای که همش مصروف به انهدام رژیم طبقاتی وایجاد جامعه ای سوسیالیستی است ) ومبارزه دموکراتیک ( مبارزه بر ضد حکومت مطلقه ، یعنی مبارزه ای که هم آن مصروف به دست آوردن آزادی سیاسی در روسیه ودموکراسی کردن رژیم سیاسی واجتماعی روسیه است )، به طوری که می دانیم وحقیقتا هم سوسیال دموکرات های روس از همان هنگام ظهور خود به صورت یک جنبش انقلابی واجتماعی ، همواره با صراحت تامی به این منظور فعالیت خود اشاره کرده اند، همواره صورت دوگانه ومضمون مبارزه طبقاتی پرولتاریا را خاطر نشان نموده اند . همواره روی ارتباط لاینفک میان وظایف سوسیالیستی ودموکراتیک خود تاکید ورزیده اند، ارتباطی که خود عنوان انتخاب شده آشکارا حاکی از آن است . با وجود این حتی تا کنون هم شما مکرر به سوسیالیست هایی بر خورد می کنید که نسبت به سوسیال دموکرات ها نادرست ترین نظریات را داشته وآن ها را هم متهم به نادیده گرفتن مبارزه سیاسی وغیره می نمایند.(جلد اول ص 166)

کار نقل قول ها به درازا کشید ولی ناگزیر از ارائه الگوهایی هستیم که پذیرش عام علمی یافته اند ، پس ناگزیر با فراز دیگری از سخنان لنین ادامه می دهیم که شاه بیت شناخت مبانی طرح شعارهای حزب توده ایران می تواند باشد . لنین می نویسد: « کار سوسیالیستی دموکرات های روس عبارت است از ترویج آموزش های سوسیالیسم عامی ، اشاعه مفهوم صحیح درباره رژیم اجتماعی – اقتصادی معاصر ومبانی تکامل این رژیم ودر باره طبقات مختلف جامعه روس ، در باره روابط متقابل این طبقات ومبارزه آنان با یکدیگر ، درباره نقش طبقه کارگردر این مبارزه وروش آن نسبت به طبقاتی که در حال سقوط وتکاملندونسبت به گذشته وآینده سرمایه داری ودر باره وظیفه تاریخی سوسیال دموکراسی بین المللی وطبقه کارگر روسیه.») جلد 1ص 167) وباز درجای دیگر « سوسیال دموکرات های روس.... سعی دارند مفهوم حکومت مطلقه را با تمام صور فعالیت آن ونیز مفهوم مضمون طبقاتی آن ، لزوم سر نگون ساختن آن ونیز این موضوع را که مبارزه موفقیت آمیز در راه آرمان کارگری بدون حصول آزادی سیاسی ودموکراسی کردن رژیم سیاسی واجتماعی روسیه غیر ممکن است اشاعه دهند .»(همان ص 169) بر خوانندگان است که با در نظر داشت این معیارها به ارزیابی مشی وشعارهای تاکتیکی واستراتژیک حزب به پردازند . اگرچه در ادامه ، عینیت این نقل قول ها در لابای توضیحات هویدا خواهد شد .

ولایت فقیه به چه معنا ؟

ولایت فقیه مقوله ای مذهبی است . در نگاه اول کاربرد این مقوله از طرف حزبی با ادعای بینش علمی سوسیالیستی شاید غریب به نظر آِید. سابقه پرداختن به شعار ولایت فقیه به بیش از 15سال می رسد . باید ابتدا در یابیم که جایگاه ولایت فقیه در تحلیل های علمی – اجتماعی حزب توده ایران کجاست ؟

حزب توده ایران در جریان کنگره سوم حزب با بررسی عینی جامعه ایران ووضعیت طبقاتی ان به این نتیجه رسید که « خطا نخواهد بود اگر بگوییم این بار هم تاریخ تکرار می شود ، اما در شکلی جدید. آن چه مربوط به ساختار روبنای سیاسی است انتظار میلیون ها انسان شرکت کننده در انقلاب بهمن 57 به علت خیانت آشکار سردمداران حکومتی به سرنوشت کشور، بر اورده نشد...ظهور دیکتاتوری مذهبی قرون وسطایی زیر پوشش ولایت فقیه سد اساسی برون رفت جامعه از بحران ساختاری است ..»(اسناد کنگره چهارحزب توده ایران ) کنگره در توضیح طرد رژیم ولایت فقیه اعلام کرد که « طرد معنایش روشن است . اگر اصلی از بین برود ، طبعا تمام آثار آن نیز باید زدوده شود. طرد رژیم « ولایت فقیه » یعنی جداکردن دین از حکومت.این نیز فقط از طریق قانون اساسی زیر نظر یک دولت ائتلافی با حضور نمایندگان همه احزاب وسازمان های سیاسی مترقی ودموکراتیک امکان پذیر است . رویداد های ایران در این سو پیشروی می کنند.البته اشتباه نا بخشودنی خواهد بود اگر تصور شود که چنین روندی با خودی خود وبدون به کار گیری نیروهای سیاسی در جامعه می تواند جریان داشته باشدویا خود رژیم بدون مبارزه منسجم وپیگیر حاضر به عقب نشینی داوطلبانه خواهد شد ...» (همان)

پس از طرح این شعار که بر مبانی طبقاتی روشن وبر ارزیابی عینی مرحله ای که انقلاب بدان وارد شده بود استوار بود « یورش وسیع تبلیغاتی » با عناوین « غیر واقعی بودن » ،« از زیر ضربه خارج کردن جمهوری اسلامی»، « جانشین کردن شعار مبارزه با جمهوری اسلامی با شعار واهی رژیم ولایت فقیه »، « حرکت به سمت سازش واحیای همکاری با رژیم »، « شعار تخیلی » ،« نامفهوم» ، شعاری « ابلهانه»، آغاز گردید و« حتی دشمنان قسم خورده حزب که نقاب « توده ای » بر سیمای خود کشیده بودند، این سیاست را یک سیاست «خانمانسوز»، «ضد کمونیستی » ، «انفعالی» و... نامیدند که باید به شدت با آن مبارزه کرد . ( اسناد کنگره 4)

مبانی طبقاتی تحلیل این شعار چه بود ؟« برای پاسخ روشن دادن به این سئوال می باید نخست ارزیابی دقیق وهمه جانبه ای را از حاکمیت سیاسی مورد نظرارائه داد، شرایط اجتماعی – اقتصادی کشور را مطالعه کرد وخواست های جنبش توده ای در مقطع کنونی را شناخت وبعدا نتیجه گیری نمودکه آیا با توجه به خصلت وویژگی های جامعه وحاکمیت کدام را ه درست ، منطقی وعلمی است .کمیته مرکزی حزب در چهارمین پلنوم خود ( بهمن 1373) ، ارزیابی دقیقی از ترکیب طبقاتی حاکمیت جمهوری اسلامی ونیروهای شرکت کننده در آن ارائه داد . این ارزیابی حاکمیت جمهوری اسلامی از لحاظ طبقاتی را در چارچوب دو نیروی عمده نمایندگان سرمایه داری بزرگ تجاری وسرمایه داری بوروکراتیک نوین ایران تقسیم بندی کرد.طرفداران انجمن حجتیه که این روزها به جناح « رسالت » معروف شده اند، به مثابه نمایندگان مستقیم سرمایه داری تجاری در کنار تکنوکرات های تازه به دوران رسیده، مدیران کل ، وزرا ، وبخش قابل ملاحظه ای از روحانیت که در پست های کلیدی تصمیم گیری دولتی قرار دارند ، ترکیب اساسی حاکمیت جمهوری اسلامی را تشکیل می دهند. هر دو بخش از سرمایه داری حاکم بر اوضاع کشور ، از نظر خصلت اقتصادی ، دارای ماهیت عمیقا انگلی ودلال واز نطر خصلت روبنایی فاسد ودر مجموع بی علاقه به سرنوشت اقتصاد ملی کشور هستند . در حالیکه هر دو گروه حاکم در عمده ترین مسایل مانند جهت گیری های اقتصادی – اجتماعی کشور دارای نظریات مشابه هستند، می باید به برخی تفاوت های نظری در زمینه چگونگی اداره کشور، روابط دولت ونهادهاو... میان این دو جناح توجه کردکه توضیح دهنده روند اتخاذ سیاست ها در چند سال اخیر بوده است . سرمایه داری بوروکراتیک نوین که بخش « پراگماتیک» حاکمیت کنونی را تشکیل می دهد ، در پی مرگ خمینی بر این عقیده بود که برای خفظ « نظام » می بایست یک سری اقدام های « اصلاحی » بسیار سطحی در زمینه کم کردن فشار اختناق ، تشویق میلیون ها ایرانی مهاجر به باز گشت به کشور وکم کردن سرکوب وسانسور در حدی که « نظام » را به خطر نیاندازد، انجام داد، در حالی که جناح دیگر اعتقاد داشت هر گونه گشایشی در اختناق وجو سر کوب می تواند آن چنان توقعاتی را در جامعه ایجاد کند که مهار وکنترل آن از دست حاکمیت خارج شود.نظریه « رفرم سطحی » علی رغم برخی موفقیت های نسبی در ابتدای کاروفریب وامیدوار کردن بخش قابل ملاحظه ای از مردم ، روشنفکران وحتی نیروهای اپوزیسیون با سرکوب خونین ووحشیانه خیزش های مردمی در شهر های مختلف به دستور مجموعه حاکمیت نشان داد که رژیم استبدادی حاکم راهی جز سرکوب واختناق برای ادامه وحفظ خود نمی شناسد . (اسناد کنگره 4 حزب توده ایران )

می بینیم که حزب توده ایران بر مبنایی علمی وشناخت عینی از روند طبقاتی حاکم در کشور وانقلاب به این نتیجه درست می رسد که عمده ترین سد تمام تحولات بنیادی به سود خلق همانا ولایت فقیه است که به عنوان بیان روبنایی طبقات انگلی جامعه خود نمایی می کند . شرایط ویژه ایران ، نیروی واقع بینی همچون حزب توده ایران را به این جا می رساند که برای بیان ماهیت واقعی حاکمیت ضد انقلابی وبرای رفع توهماتی که به عناوین مختلف از سوی ارتجاع در اذهان توده ها پراکنده می شود همان نمود روینایی را به عنوان دارنده وسیع ترین مخاطب ووسیع ترین گستره تبلیغی وترویجی رژیم در جهت توهم توده ها آماج شعار استراتژیک خویش قرار دهد . این شعار در ذات خود بر خلاف ادعای نویسنده مقاله «طرد...» شعاری است رزمنده وبسیج گر . چون اساس استواری آن بر شناخت عینی از وضعیت اجتماعی – اقتصادی جامعه ایران است . شعار به هر دو وجه وظایف کمونیست ها توجه کامل دارد . از یک سو با تشریح ماهیت طبقاتی واقعی حاکمیت ، جهت استثمارگرانه آن رانشان می دهد از سوی دیگر با تشریح ماهیت ضد دموکراتیک آن خواهان وسیع ترین توجهات وتمرکز نیروی مبارزه اجتماعی در راستای تحقق دموکراسی در جامعه به سوی آن می شود حزب توده ایران اعتقادی به «رفرم »پذیری حاکمیت جمهوری اسلامی ندارد.ولی معتقد است که با تجهیز نیرو در درون جامعه وایجاد یک جنبش وسیع توده ای می توان استبداد قرون وسطایی حاکم را گام به گام به عقب نشینی وادار کرد. مبارزه توده ای ، بسیج نیرو در درون جامعه حلقه اساسی مبارزه ای است که در شرایط کنونی می باید در راه فرا رویی آن به یک جنبش عظیم اجتماعی با خواست های روشن سیاسی در نفی وطرد رژیم « ولایت فقیه »مبارزه کرد. بدیهی است که ما در این مبارزه باید از بر خوردهای درون حاکمیت وجنگ قدرت جناح ها که قاعدتا در انتها می بایست به تضعیف آنها منجر شود به نفع مبارزه عمومی خلق بهره برداری کنیم . حزب توده ایرام معتقد است که در شرایط تشدید بر خورد جناح ها وحضور روز افزون مردم در صحنه مبارزه می باید نبرد علیه نیروهای ارتجاعی وسرکوبگر را گسترش داد.

مشکل معرفتی در مقاله« طرد...»

مقاله از زبان زنده یاد رفیق کیانوری می نویسد : شعار «طرد رژيم ولايت فقيه»، برای يك دوران معين، شعار درستی بود، اگر همين رژيم برآمده از يك انقلاب نيرومند مردمی نبود، اگر در سرتاسر جامعه مبارزه طبقاتی بسيار حاد و گسترده‌ای بر سر حاكميت و راه رشد اقتصادی و اجتماعی جريان نداشت، اگر همين ولايت فقيه، برای آنكه عمر خود را چند صباحی طولانی‌تر كند، ناچار نبود، مدام از مستضعفان و محرومان صحبت كند. اينكه آن‌ها عوام‌فريبی می‌كنند، اصولاً اهميتی ندارد. مسأله مهم اين است، كه چرا آن‌ها ناچار و ناگزير به عوام‌فريبی هستند؟ چرا يك ديكتاتور عادی، مثل شاه، ناچار به عوام‌فريبی نيست؟ پاسخ روشن است، رژيم شاه حاصل يك كودتای ضد انقلابی در شرايط شكست جنبش مردم بود و رژيم ولايت فقيه  ميوه‌چين يك انقلاب نيرومند مردمی در شرايط اعتلای جنبش و خواسته‌‌های خلق است.»

نویسنده مقاله بااستناد به مقاله منتسب به زنده یاد رفیق کیانوری در بیان نادرستی شعار طرد رژیم ولایت فقیه، از مبارزه طبقاتی بسیار حاد و گسترده ای که بر سر حاکمیت و راه رشد اقتصادی و اجتماعی آن در جامعه جریان دارد سخن می گوید و گفتن از محرومان و مستضعفان را حتی اگر نام عوام فریبی بر آن نهیم ، حجتی بر وجود این مبارزه می خواند. اما نویسنده فراموش می کند هماورآن این مبارزه طبقاتی را در درون حاکمیت معرفی کند! و مشخص سازد که که نمایندگان این مبارزه طبقاتی در درون حاکمیت کیانند؟!  و چرا ناگزیر به عوام فریبی هستند؟!

در این فراز سئوال درستی مطرح می شود ولی پاسخ درخوری نمی یابد . چرا ناگزیر به عوام فریبی هستند؟ ... چون میوه چین یک انقلاب نیرومند مردمی در شرایط اعتلای جنبش وخواسته های خلق است ؟آیا این عوامفریبی به خاطر آن نیست که هنوز قادرند اذهان متوهم توده هارا درجهت خواست های ضد انقلابی خود مساعد نگه دارند ؟ آیا به خاطر آن نیست که با توسل به عدم وجود خط فارق بین انقلاب وضد انقلاب قادرند هنوز بر تعمیق خواست های ضد مردمی خود دامنه به دهند ؟ حکومت شاه به اندازه ای از مشروعیت عینی وذهنی تهی بوده است که جایی برای عوامفریبی نمی گذارد ، اگرچه آن رژیم هم در مواقعی که قادر بود بر توهم توده ها تکیه کند دست از عوامفریبی بر نمی داشت . آیا وظبفه نیروی انقلابی مارکسیستی که به ماهیت طبقاتی این رژیم وترفند های آن اگاه است چیست؟ غیر از این است که وظیفه تاخیر نا پذیری در افشا عوامفریبی ها ی حاکمیت دارد؟ غیر از این است که باید مسئولانه از گسترش توهم جلو گیری نماید؟ آیا حزب توده ایران غیر از عمل به این وظیفه انقلابی خود کار دیگری انجام داده است ؟ آیا کار حزب توده ایران جز توضیح نتیجه سیاسی نبرد « که بر که » واعلام شکست اجتماعی آن برای توده ها در آن لحظه خاص بوده است ؟

نویسنده مقاله سپس به ناگهان بدون آنکه تکلیف نمایندگان مبارزه طبقاتی در درون حاکمیت را مشخص سازد، به جنبش مردمی در جامعه ایران اشاره می کند و در واقع با استناد به وجود این جنبش در درون جامعه تلاش می کند تا برای جناح های درگیر قدرت پایگاه طبقاتی بسازد و آنان را بعنوان نمایندگان مبارزه طبقاتی جاری در جامعه معرفی نماید" این جنبش واقعا وجود دارد، چه ما آن را به حساب بیاوریم و چه به حساب نیاوریم. اگر آن را به حساب آوریم، می توانیم در نبرد واقعی جامعه شرکت کنیم و حزبی فعال و موثر باشیم. اگر آن را به حساب نیاوریم، مردم به این خاطر دست از مبارزه نخواهند کشید، این ماییم که نظاره گر و منفعل شده ایم...". نویسنده به این شکل بند ناف حاکمیت جمهوری اسلامی و جناح های درون آن را به جنبش مردمی گره می زند و طرح شعار طرد را به منزله ندیدن جنبش مردمی در ایران تلقی می کند. ظاهرا نویسنده مقاله با توسل جستن به جنبش مردمی که در راستای تحقق وعده های فراموش شده انقلاب بهمن روز به روز از گستردگی بیشتری در جامعه برخوردار می شود، می کوشد تا برای رژیم ولایت فقیه بعنوان اصلی ترین عامل فراموشی این وعده ها قبای مشروعیت ببافد!

نویسنده مقاله در ادامه باز هم بدون مشخص کردن این نمایندگان نامرئی طبقه کارگر و زحمتکشان در درون ساختار حاکمیت جمهوری اسلامی می نویسد: «...كه بر پاره‌ای اشتراكات شكلی ميان جنا‌ح‌های مختلف حكومت جمهوری اسلامی انگشت تأکيد گذاشته، تفاوت‌های طبقاتی و ماهوی ميان آن‌ها را ناديده مي‌گيرد .( و حزب  را متهم می کند که ) جناح چپ جمهوری اسلامی را، به صرف اينكه زمانی بر سركوب حزب ما صحه گذاشته است، از هر گونه توان و ظرفيت پيشرفت فكری و انقلابی محروم وانمود كرده، آن را با جناح راست حاكم (در عمل) همسنگ و در يك كفه قرار مي‌دهد و عملاً به قدرت‌گيری اين جناح ياری مي‌رساند. اين شعار، اين توهم نادرست و خطرناك را بوجود مي‌آورد كه گويا حاكميت. برای خلق و جامعه هر يك از جناح‌های موجود در ج. ‌ا بی‌تفاوت است و طرد همه آنها را با هم طلب مي‌‌كند. (و می افزاید) اين شعار، نيروی بسيج و مقاومت متشكل خلق را در مقابل حاكميت سياه سرمايه‌‌داری بزرگ مغشوش می‌كند.»  

این دروغ آشکار اگر نباشد عدم اطلاع آشکار از مواضع حزب توده ایران است. حزب توده ایران در اسناد چهارمین کنگره ضمن ارائه ارزیابی دقیق از ترکیب طبقاتی حاکمیت جمهوری اسلامی و نیروهای شرکت کننده در آن، به تشریح نقاط تمایز این نیروها از هم می پردازد.  " ... طرفداران انجمن حجتیه که این روزها به جناح رسالت معروف شده اند، به مثابه نمایندگان مستقیم سرمایه داری تجاری در کنار تکنوکرات های تازه به دوران رسیده، مدیران کل، وزرا، و بخش قابل ملاحظه ای از روحانیت که در پست های کلیدی تصمیم گیری دولتی قرار دارند، ترکیب اساسی حاکمیت جمهوری اسلامی را تشکیل می دهند. هر دو بخش از سرمایه داری حاکم بر اوضاع کشور، از نظر خصلت اقتصادی، دارای ماهیت عمیقا انگلی و دلال و از نظر خصلت روبنایی فاسد و در مجموع بی علاقه به سرنوشت اقتصاد ملی کشور هستند. .... در حالیکه هر دو گروه حاکم در عمده ترین مسایل مانند جهت گیری اقتصادی- اجتماعی کشور دارای نظریات مشابه هستند، می باید به برخی تفاوت ها نظری خصوصا در زمینه چگونگی اداره کشور، روابط دولت و نهادها، و ... میان این دو جناح توجه کرد... سرمایه داری بوروکراتیک نوین که بخش پراگماتیک حاکمیت کنونی را تشکیل می دهد در پی مرگ خمینی بر این عقیده بود که برای حفظ نظام می بایست یک سری اقدام های اصلاحی بسیار سطحی در زمینه کم کردن فشار اختناق، تشویق میلیون ها ایرانی مهاجر به بازگشت به کشور و کم کردن سرکوب و سانسور در حدی که نظام را به خطر نیاندازد، انجام داد، در حالیکه جناح دیگر اعتقاد داشت ( و دارد) هرگونه گشایشی در اختناق و جو سرکوب می تواند آنچنان توقعاتی در جامعه ایجاد کند که مهار و کنترل آن از دست حاکمیت خارج شود."

همان طور که در سطور بالا دیدیم مبنای تحلیل حزب بر « دو نیروی عمده نمایندگان سرمایه داری بزرگ تجاری وسرمایه داری بوروکراتیک نوین ایران» بوده وسایر نیروهارا در جبهه خلق قرار می دهد . نگاهی بر تحولات درون حاکمیت در سالهای های اخیر و بویژه قبل و بعد از انتخابات مجلس و انتخابات ریاست جمهوری، و تغییر دمادم ائتلافها درستی این تحلیل را بخوبی آشکار می سازد.

 «یکی از مهمترین تحولات اخیر در درون حاکمیت جمهوری اسلامی ، را باید پایان یافتن ائتلاف هشت ساله گروه « روحانیت مبارز» ، « هیئت های موءتلفه اسلامی » ودر مجموع گروه « رسالت – حجتیه» با طرفداران رفسنجانی ارزیابی کرد. ائتلافی که پس از مرگ خمینی با روی کار امدن خامنه ای به عنوان ولی فقیه ورفسنجانی در مقام ریاست جمهوری آغاز شد وسپس با تصاحب مجلس چهارم وبیرون راندن نیروهای « تندرو» از مجلس چهارم به اوج خود رسید، سرانجام با نزدیک شدن پایان دوران ریاست جمهوری رفسنجانی ضرورتش به پایان رسید ودوران جدیدی از بر خوردها در درون وبیرون از حاکمیت آغاز شد. ما در همان دورانی که اوج همبستگی ، همکاری ویگانگی این ائتلاف بودوارتجاع با شعار « اطاعت از هاشمی » و« ولایت مطلقه » برای پاکسازی افراد « مزاحم» به میدان آمده بود ، در ارزیابی خود از شرایط واوضاع کشور نوشتیم : روند لایه بندی وصف بندی نیروها که در درون حاکمیت آغاز شده است نمی تواند امری پایدار باشد. از آن جایی که این گروه بندی ها در مجموع خود هدفی جز حفظ موقعیت وحفظ حاکمیت جمهوری اسلامی را دنبال نمی کند ومبارزه شان با یکدیگر بر سر اصول نیست امکان تغییر مواضع وجابجا شدن نیروهاوعوض شدن ائتلاف ها در حین این بر خوردها امری ممکن وبسیار رایج است .( نامه مردم 27اسفند 1370) وسپس در پی بر گزاری چهارمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی ضمن مردود شمردن پایدار بودن ائتلاف رفسنجانی – خامنه ای نتیجه گیری کردیم ...از پاکسازی گروه بنی صدر تا حذف گروه موسوی وهم اکنون حذف باقی مانده گروه « خط امام » هیچ یک از این پاکسازی ها منجر به خاتمه یافتن بر خوردها در درون حاکمیت نگردیده است . روند امروز نیز از این قاعده مستثنی نیست ، آقای رفسنجانی امروز خواهد توانست گروه کروبی ، محتشمی ، خوئینی ها را از مجلس ومقامات دولتی حذف کند ولی در آینده ای نه چندان دور می باید برنامه حذف ناطق نوری ها، خامنه ای ها ودیگران را طرح ریزی کند.... ویا بالعکس ( نگاه کنید به نامه مردم 30تیر 1371). روند تحولات کشور صحت ذقیق ارزیابی های حزب توده ایران را نشان داد. این دوران ماه عسل میان طرفداران رفسنجانی وگروه « رسالت »تا هنگام بر گزاری پنجمین دوره انتخابات مجلس دوام آوردوبا روشن شدن برنامه گروه « رسالت» برای حذف رفسنجانی روند بر خوردها در درون حاکمیت رژیم حجمهوری اسلامی وارد مرحله جدیدی شد . (اسناد کنگره 4(

مسئله اصلی نویسنده مقاله « طرد...» از این صغری کبری چیدن ها این است که انقلاب شکست نخورده است، و همچنان در صف حاکمیت برآمده از انقلاب، دو نیروی عمده در مقابل هم قرار گرفته اند، در یک سو نیروهای وابسته به لایه های پائین و توده های محروم جامعه، که نیروی تعیین کننده انقلاب بوده اند و در سوی دیگر جناح های وابسته به بزرگ مالکان و سرمایه داران بزرگ و بنابراین نبرد« که بر که» ادامه دارد. کاش نویسنده مقاله مشخص می کرد در صف بندی امروز در حاکمیت جمهوری اسلامی کدام جناح وابسته به لایه های پائین و توده های محروم جامعه و کدام جناح مدافع منافع بزرگ مالکان و سرمایه داران بزرگ است؟!

در ادامه مقاله نویسنده بدون توجه به واقعیات جاری در صحنه سیاسی ایران، یارگیری جناح های سیاسی در بزنگاههای حیات سیاسی حاکمیت جمهوری اسلامی، و انتخاب کابینه وزرا و مدیران رده بالای جامعه، به منظور ارائه تصویری دقیق تر! از جدایی ماهوی جناح های درگیر در قدرت که مبین ضرورت مشارکت در نبرد که بر که می تواند باشد، می نویسد:" اگر این مبارزه ( مبارزه جناح های درگیر قدرت در جمهوری اسلامی) صرفا برای کسب قدرت بود، در آن صورت و در شرایطی که با دشمنانی بسیار نیرومند از هر سو مواجه بودند، هرگز به صورت دو جناح در مقابل هم سینه سپر نمی کردند. در آن صورت می توانستند به سازشی با یکدیگر دست یافته و قدرت را در میان خود تقسیم کنند". کاش نویسنده این مقاله برای یکبار هم که شده بود تاریخ ائتلافهای درون جناح های حاکم را با دقت مطالعه می کرد! اما حکایت همچنان باقی است و نویسنده مقاله که می کوشد به هر شکلی این آش را قابل خوردن کند، این بار غافل از مطالب پیش گفته و بیان سهم داشتن جناح ها در حاکمیت هر چند در راستای اهداف طبقاتی خاص خود، دوباره به ماهیت یکدست و ارتجاعی رژیم متوسل می شود و میان ماهیت رژیم و خواست توده ها فاصله می اندازد. " برای ما اين اميد وجود دارد كه بتوانيم ارتجاع را در چارچوب نظام موجود به عقب برانيم.(تاکید از ماست ) چنين امكانی به عنوان يك «امكان» وجود دارد. وجود اين امكان، از ماهيت رژيم ناشی نمی‌شود، بلكه از واقعيت انقلاب، مقاومت خلق و جنبش توده‌ها سرچشمه می‌گيرد."

 حزب توده ایران در سند کنگره چهارم به روشنی و با صراحت بر نقش توده ها در پیشبرد مبارزه همه جانبه تاکید نموده و می نویسد:" با تجهیز نیرو در درون جامعه و ایجاد یک جنبش وسیع توده ای می توان استبداد قرون وسطایی حاکم را گام به گام به عقب نشینی وادار کرد. مبارزه توده ای، بسیج نیرو در درون جامعه حلقه اساسی مبارزه ای است که در شرایط کنونی باید در راه فرارویی آن به یک جنبش عظیم اجتماعی با خواستهای روشن سیاسی در نفی و طرد رژیم ولایت فقیه مبارزه کرد. بدیهی است که ما در این مبارزه باید از برخوردهای درون حاکمیت و جنگ قدرت جناح ها که قاعدتا در انتها می بایست به تضعیف آنها منجر شود به نفع مبارزه عمومی خلق بهره برداری کنیم." (همان )پس ظاهرا این حرف دل نویسنده نیست، حرف دل نویسنده را از این سطور می توان به روشنی دریافت:"

« آيا با جداسازی مصنوعی رابطه ارگانيک حاکميت با قشرهای گسترده‌ای از توده های مردم، رابطه ديالکتيکی موجود بين بخش‌های مختلف يک مجموعه را ناديده نگرفته ايم و همنهادی۶ را که هنوز مراحل جنينی خود را می‌گذراند، از زهدان خود بيرون نکشيده ایم؟» به عبارتی چرا ارزیابی ما نسبت به حاکمیت جمهوری اسلامی در سالهای آغازین انقلاب تغییر نموده؟ و چرا انقلاب بهمن  را پایان یافته تلقی می کنیم؟ نویسنده مقاله علیرغم اشاره به رابطه دیالکتیکی در ارزیابی پدیده ها، ظاهرا از درک دگرگونی در فرایند زمان قاصر است که پس از گذشت بیش از یک ربع قرن جمهوری اسلامی را در همان جایگاه سالهای نخستین انقلاب می بیند. در هر حال حزب توده ایران در همین باره در جوابیه ای که با عنوان "راه توده در راه جمهوری اسلامی" به مقاله منتسب به زنده یاد کیانوری منتشر نمود می نویسد:" ما معتقد بودیم که انقلاب دارای دو مرحله متفاوت، یعنی مرحله سیاسی و مرحله اجتماعی است. بزرگترین پیروزی انقلاب بهمن 57، درهم کوبیدن نظام پوسیده و وابسته شاهنشاهی و جانشین کردن آن با طیفی از نیروهای سیاسی که نمایندگان اقشار میانی و سرمایه داری ملی ایران را دارا بودند ( چه مذهبی و چه غیر مذهبی) است. ما در همان هنگام نیز پنهان نکردیم که نبود نمایندگان کارگران و زحمتکشان کشورمان در این مجموعه یکی از مهمترین نقاط ضعف آن و پاشنه آشیل انقلاب در مرحله نخستین آن بود. انقلاب بهمن در معنای کلاسیک انقلاب ها هیچگاه به مرحله انقلاب اجتماعی فرانروئید و در مرحله سیاسی متوقف گردید و سرانجام به شکست کشانده شد....به فاصله کوتاهی پس از انقلاب تمامی برنامه های مترقی پیش نهادی از سوی نیروهای مترقی، خصوصا حزب ما مانند برنامه " اصلاحات ارضی"، تامین حقوق زحمتکشان و تصویب قانون کار انقلابی به دستور سران رژیم کنار گذاشته شد، و سیاست های روشن و مشخصی در دفاع از منافع بزرگ مالکان، و بورژوازی بزرگ تجاری اتخاذ گردید."

گویا ترین بخش مقاله نویسنده « طرد... » که از راز درون آن خبر می دهد شاید در این فراز نهفته است که می پرسد « آيا به اين موضوع توجه کرده ايم که مرزبندی بين نيروهای پيشرفت‌خواه و محافظه‌کار – صرف‌نظر از هر نامی که متناسب با شرايط به خود می‌گيرند - در ميهن ما تا چه اندازه سيال و نيازمند دقت و توجه روزمره است؟ » ظاهرا نویسنده بالاخره موفق به یافتن کلیدی برای گشودن همه درها و دادن پاسخ همه معماها شده است! با این کلید می توان بسهولت چرخش و تغییر دمادم نمایندگی طبقات زحمتکش را در بین جناح های حاکمیت جمهوری اسلامی توضیح داد و با توسل به همین « سیا لیت» خودرا قانع ! کرد که یک روززیر علم رفسنجانی ها سینه زد وروز دیگر شرمگینانه پرچم دفاع از احمدی نژادها را بر افرخت و همواره نیز خود را در جایگاه حزب طبقه کارگر نگاه داشت!!

در خاتمه نویسندگان از هر نقد وگفتاری دراین باب استقبال کرده وبه دیده منت پذیرا خواهند بود .

1- http://edalat.net/lire/artikeln/left/tard.html

سیمین مدرسی – میلاد منزوی

30/2/1385

miladmonzavi@yahoo.com

 

لطفا به پیوست که به فرمت PDF ارسال می شود توجه نمایید

بازگشت به صفحه نخست


Free Web Counters & Statistics