|
نویدنو:16/3/1385
22 خرداد 1384 نقطه عطف مبارزات زنان
ایران/شهلا انتصاری
نويسنده:
شهلا انتصاری
صدای زنان را از اعماق
تاریخ میشنوم پروسه ی مبارزات آنان مثل فیلم از جلوی چشمانم رد می شود.
زنان گمنامی را می بینم که در جنبش مشروطیت و ضد استعماری آگاهی را از درون
پستوی خانه ها به خیابان ها می کشانند. زنان دوران طولانی از مبارزه رنج و
مقاومت و تلخ کامیها را پشت سر گذاشته اند ولی هم چنان از لحاظ حقوق
اجتماعی و سیاسی، در قوانین نیمه انسان محسوب می شوند.
در دوران کنونی با وجود دسترسی به انواع و اقسام تکنولوژی ها، دمکراسی نوین
نیز نه تنها طرد تاریخی زنان را متوقف نکرده بلکه در تدوام، حفظ وبازتولید
سهم زیادی دارد.
وقتی اندیشه هایی زنان را به حوزه ی خصوصی (خانواده) محدود می کنند و
بنیادگرایانی معتقدند ورود به عرصه های عمومی مبارزه و نقش آفرینی در
تحولات اجتماعی و سیاسی منحصر به مردان است، با خود فکر می کنم چگونه می
توان از نیمه انسان انتظار داشت انسان کاملی تربیت کند.
این پارادکس را چگونه تحلیل و هضم کنم؟
زن و مرد پایه ی انسانیت هستند تلاش برای بدست آوردن پایگاه انسانی که عمده
ترین محور مبارزه ی زنان است، طیف های مختلف زنان را اندیشه های متفاوت و
خاستگاه های طبقاتی گوناگون به یکدیگر نزدیک کرده چرا که هر جا سخن از فقر
و تبعیت، نابرابری، سلطه و خشونت مطرح است، سخن از زن است.
از کجا باید شروع کرد؟ نه اشتباه می کنم چگونه و به چه شکل باید ادامه
داد؟.
زنان تا زمانی که به اهرم تحول اجتماعی تبدیل نشوند تحولی در وضعیت نابرابر
کنونی شان به وجود نخواهد آمد. باید ارتباطی میان میان مسایل نظری و عملی
ایجاد کرد و روش هایی برگزید، چون رخداد 22 خرداد 84،که از دل زندگی بیرون
می آید.
در مقطع انتخابات، زنان علی رغم تمام تبلیغات، بازی های جناحی، تحریم و
زورآزمایی های سیاسی حرف دیگری داشتند: "چگونه می توان در فضایی نفس کشید
که ما انتخاب کننده هستیم ولی انتخاب شونده نیستیم؟"
به این ترتیب تجمع 22 خرداد مقابل دانشگاه از درون زندگی و از دل دغدغه ها
و نیازهای واقعی سر برون آورد.
در جوامع غیر دموکراتیک استثمار زن و مرد وجود دارد و هر روزه به طرق مختلف
حقوق انسان ها پایمال می گردد، جنبش ها و حرکت های اجتماعی مولود می شوند
که خواهان تغییر و تحول هستند اما در میان این وقایع در مقاطع خاصی از
تاریخ معدود حرکت هایی به نقطه عطف جنبش اجتماعی تبدیل می شوند.
من فکر می کنم این نقطه ی عطف در جنبش زنان ایران در 22 خرداد 84 با تجمع
زنان برای اعتراض به حقوق از دست رفته شان رخ داد. تجمع زنان در اعتراض به
نقض حقوق آنان در قانون اساسی بود. آنها هوشیارانه به میدان آمدند تا در
هیاهوی انتخابات پیام مستقل خود را به گوش همگان برسانند.
قوانین ما زن را موجود انسانی به حساب نیاورده و در تمام عرصه های اجتماعی،
اقتصادی و سیاسی (نابرابری در ازدواج، طلاق، دیه، ارث، قصاص، شهادت،
تابعیت، ولایت و حضانت فرزندان، قضاوت و سن مسئولیت کیفری) زن را به موجودی
فرودست تنزل داده است.
در برهه ای از تاریخ ایران که نه تنها هیچ کدام از قوانین نابرابری زن و
مرد تغییر نکرده بلکه هر روزه ما شاهد قوانین زن ستیز دیگری (محدود کردن
ورود زنان بعد از ساعات اداری به محل کار و ...) نیز هستیم.
زنان با شم زنانه خود در اعتراض به این بی¬عدالتی در 22 خرداد 1384 به یک
همبستگی و همدلی تاریخی رسیدند. بزرگداشت و پاسداشت این روز و فراخوان مجدد
برای استمرار مطالبات زنان وظیفه ی همه زنان و مردان جامعه است.
جنبش زنان با ایجاد شبکه ای از طیف های گوناگون زنان امکان مقاومت در برابر
قوانین زن ستیز و مردسالارانه را فراهم کرده و برابری زن و مرد را در همه
عرصه های اقتصادی، اجتماعی امکان پذیر می نماید.
منبع : زنستان
بازگشت به صفحه نخست
|
